Andvari - 01.01.1952, Síða 65

ANDVARI
Nútízka í ljóðagerð
61
Mannshöfuð er nokkuð þur.gt,
en samt skulum við standa uppréttir
og sumarið bætir fyrir flestar syndir okkar.
Við létum gamlan dvalarstað að baki
— eins og dagblöð í bréfakörfuna —
höldum nú áfram og lítum ei framar við.
Eða brutum við allt í einu glerbimnana
yfir gömlum dögum okkar?
til þess lögðum við af stað.
Og jafnvel íþó við féllum
þá leysti sólin okkur sundur í frumefni
og smámsaman yrðum við aftur ein heild.
Vel kunnugt andlit rómur fjall
það er þín eign barn
æsandi og ný.
Þá hefur Stefán Hörður Grímsson reynt í ljóðabók sinni
Svartálfadans (1951) að ná tungutaki atómskálda, en hann
hefur áður ort í hefðbundnum stíl. En þar er svipaða sögu
að segja. Viðfangsefnin eru velflest hégómleg. Formið er hirt,
en lítið örlar á þeirri lífsskoðun, sem fann sér þetta form í alvar-
legri leit að nýjum verðmætum, listrænum og lífrænum. Sá sem
kemst næst þessari upphaflegu Ijóðagerð, eins og hún kemur fram
í stríðsbyrjun, er Elías Mar í Ljóð á trylltri öld (1951). Hann
reynir að drekka í sig tíðarandann og endurspegla hann aftur á
táknrænan hátt:
Eldviðarfræið féll í þína sá'l.
Það brenndi sig til kjarnans. Það varð líf þitt.
Við svartan spegil vatns ■— þar hibtumst við
og speglum oklkur í 'fletinum.
(Ur: Við hrafntinnuskyggnan flöt).