Andvari - 01.01.1952, Síða 73

andvari
Sveinbjöm Egilsson
69
af almenningi hefur lengi verið traustur burðarás í íslenzkum
menntamálum og á eklci að hverfa. Sveinbjörn kynntist bæSi
sjósókn og búnaði. Hann varð góður siglingamaður. — í æsku
sinni erlendis hafði hann gaman af dansi og lærði að blása á
hljóðpípu og hélt þeim sið heima hjá sér lengi ævinnar að leika
á flautu fyrir böm sín og heimilisfólk í rökkrinu, og var þá
ýmist stiginn dans eða sungið undir. „Var þar þá tíðum að
heyra samsöng og dynjandi dansleik", segir Jón Ámason. En
annars var þetta vinnuheimili fyrst og fremst, og frúin gat verið
ströng og siÖavönd, og húsbóndinn settist við vinnu sína úr því
klukkan var 6 að morgni dag hvem.
Af hans langa dagsverki lifir nú helzt tvennt í meðvitund
manna, Hómersþýðingin og skáldamálsorðabókin — hvort tveggja
hrautryðjandi og klassisk verk á sínu sviÖi. Þetta eru listaverk og
Wdómsverk fyrir þá útvöldu svo að segja — þá sem hafa
smekk fyrir klassisk* mennt og fornan skáldastíl — en þeir hafa
verið glettilega margir í mörgum stéttum og starfsgreinum. En
þar að auki hefur Sveinbjörn lifað svo að segja ósjálfrátt með
öllum almenningi í nokkrum einföldum verkum, sem allir kunna
eða kunnu til skamms tíma án þess að gera sér grein fyrir höf-
undi eða uppruna. Hver veit ekki, að römm er sú taug, er rekka
dregur föðurtúna til. En fæstir vita, að þessi EddumótuÖu orð
eru úr Ovid-þýðingu eftir Sveinbjörn. Allir syngja Heims um
ból á jólunum, en fæstir vita, að það er frá Sveinbimi. Land-
fleygar eru nokkrar lausavísur hans:
Fuglinn segir hí, bí, bí;
bí bí segir Stína;
kvöldúlfur er kominn í
kerlinguna mína.
Eða:
Fljúga hvítu fiðrildin
fyrir utan glugga;