Andvari - 01.01.1943, Síða 48

44
Jóu Blöndal
ANDVVfll
En jafnvel þótt vér efuðumst ekkert um „vanefndaréttinn“,
þá vita allir, að úrskurðir alþjóðadómstóla ■— og þá ekki sízt
hreinna gerðardóma — undanfarna áratugi, hafa síður en svo
allir verið byggðir á óumdeilanlegum þjóðarétti. I fyrsta lagi
er fátt óumdeilt í þjóðaréttinum. í öðru lagi hefur henti-
stefna og hagsmunir ríkja, einkum stórveldanna, ráðið miklu
um niðurstöðurnar. Og þá er ekki þýðingarlaust, að danska
jjjóðin á sér marga vini á alþjóðlegum vettvangi og á meira
undir sér en Islendingar, og að hún er einmitt nú að vinna
sér samúð alls hins frjálsa heims fyrir hetjulega baráttu
við lcúgara sína, og að hún í raun réttri þar með er orðin
ein af hinum sameinuðu bandamannaþjóðum. Að því leyti er
aðstaða vor verri en áður.
En livers vegna ættu Danir að vera að stefna oss fyrir
gerðardómstól? Væri það ekki ofurskiljanlegt, að ærukær
þjóð, sem jafnan hefur sett stolt sitt í að uppfylla alla samn-
inga og talið það sér til gildis, að hún vilji hlíta alþjóðalög-
um og úrskurðum alþjóðadómstóla, sbr. Grænlandsdeiluna,
vilji ekki láta að ósekju brjóta á sér samninga, saka sig uin
vanefndir og verða að þola það, að eindregnar óskir hennar
uin frestun á málinu til stríðsloka og frjálsar viðræður þá
séu algerlega hundsaðar? Og' að konungur hennar sé settur frá
völdum 4 Islandi án þess að við hann sé talað. Vér höfum
engan rétt til að treysta á þá „strákalukku“, að þeir stjórn-
málamenn, sem ráða í Danmörku eftir stríðið, sýni oss það
veglyndi að láta ekki gerðardóm fjalla um það, hvort aðferðir
íslendinga hafi verið löglegar.
VI.
Það hefur verið augljóst síðan 1918, hverjum sem til þekkti,
að Danir mundu ekki reyna að setja sig upp á móti skilnaði
landanna, ef íslendingar óskuðu eftir honum og segðu upp
samhandslögunum. Þessu til sönnunar mætti nefna fjölda
ummæla danskra stjórnmálaforingja og blaða. Enda hafa
Danir engin tök á því, úr því sem komið er, að hindra Islend-
inga í að ná fullu sjálfstæði.