Fálkinn - 18.12.1942, Blaðsíða 12

6
'TSS*
JÓLABLAÐ FÁLKANS 1942
SSITI 0« OLI
Vísur eftir Þorstein Erlingsson — Lag eftir Pál ísólfsson
Moderato.
Páll Isólfsson.
0 *>_ —^ q nz — .T -1
r 0 •'• • • 0m 3 m —ý—^—•'■’j - # - V VI : • v " ~
V t7 4 9 i 9 9 * • 'm • ] - #
f
„y* ^ l T" •
H'-1 "
# •

£--->
Heyrö - u snöggvasl,
Lof mér nú aö
Jæ - ja þá, í

0-
izc:
—#-
=E
— — . J^ v! / 1
- - p—1] | J .... j -*—#-;—í- —
v\) ■ H J i q- □ J # 1 j . ' m -í
^ -V- 0 -+ -y -0- a m -0- -0-ý y p * '
é 0‘ 2 ?■ 1 >*'
• ' V ý 1
Snat-i minn, snjall - i vin - ur kær - i, helduröu’ekk - i hring-inn þinn ég hermann-leg-a
leik-a að lát - úns-háls-gerð þinn - i: ég skalseinn-a jafn - a það með jól - a-kök-u
þett - a sinn þér er heim - il ól - in. En hve - nær kom - a, kær - i minn, kak-anþin og

ý\ >
--Stt——*----
•Æ
n:
3-fT
* * .
5EE3
Ti
0—I-
1—I t
# -■
-V=
<0
<-
á0^-
-4-
i
í*-
_ V^—-----m±----- f0L------
bær - i? ' 1 • .
••
=þj=
-*7-
• "0 •
n

nnnn - i. ý
jól - in? _
rit.
-* ——#-p—#- r þ -f - € * * • • » ##»>• * __P P T r=i_ qi
J >—#-f—#- p^,—<0—*_ —1 H-*-g»-#-|-y. v-t' HHl
J 1 1 J • • 1 IJ
árið kom líka fárviðri mikið,
svo að sjórinn flæddi upp í
Hafnarstræti og braut gat á
verslunarhús Helga Helgasonar
niður við liöfnina. En aðgæt-
andi er, að alt, sem skeði i
þessum litla bæ, var skemlilegt
og „spennandi“, en aldrei öm-
nrlegt og liræðilegt, eins og
verða vill í stærri bæjum.
Sumarið lijerna var ósköp
sveitalegt í þá daga, græn tún
og heybandslestir á götnnum og
krakkarnir ríðandi ofan í milli.
Og á kvöldin komu kýr bæjar-
manna, vagandi ofan Suðurgöt-
una i einni trossu og ])á sátu
krakkarnir um að vera viðstadd-
ir, með njólapísk í hendinni,
til að hjálpa kúasmalanum til að
dangla í kýrnar. Jeg man eftir
því, að þá var hier eitt ár
danskur læknir, sem Schier-
beclc bjet — ekki samt land-
læknirinn — og hann var að
henda gaman að þessu og sagði,
að menn gætu átt á hættu, að
kýrnar rækju hausinn inn um
gluggann og bauluðu. Þetta
kom að visu aldrei fyrir, en ef
svo hefði verið þá hefði það
verið skemtileg tilbreyting í
hversdagslífi bæjarmanna og
hefði getað verið umræðuefni
i bænum í marga daga. Og
þetta var lika óþarfa liótfyndni
af honum, dönskum manni, þvf
að Danir eru búmenn góðir,
eins og allir vita og kýrnar og
afurðir þeirra hafa haldið
heiðri þjóðarinnar hæst á lofti
um fjöldamörg ár. En, án gam-
ans, fanst mjer kýrnar eiga
sinn þátt í að setja heimilis-
svip á bæinn.
Ein aðal skemtun bæjar-
manna á sumrin voru útreiðar-
túrarnir. Þá fóru menn í stor-
hópum út úr bænum, áðu svo
og borðuðu á einhverjum falleg-
um stað. Stundum var líka
dansað, ef sljettir balar voru
fyrir liendi. En það skal játað,
að ekki var altaf vakurt, þótl
riðið væri. En margir Reykvík-
ingar, bæði piltar og stúlkur,
voru snillingar í að skemta sjer,
þó að þeir sætu á meinhöstum
bikkjunum, sem ekki kunnu
nokkurn gang, svo að við lægi,
að þær hoppuðu stundum á ein-
um fæti. En aumingja hestun-
um var vorkun, því að þetta
voru oft móbikkjur á virkum
dögum og áttu svo að vera
reiðhestar á sunnudögum, svo
að það var von, að þeir „liefðu
allan gang á því“.
Enginn skilji orð min svp, að
ekki hafi verið til góðhestar
hjerna í bænurh á þessum ár-
um, en þeir voru þá, eins og
siðar í höndum efnaðri manna,
svo að almenningur varð að
láta sjer nægja lakari tegund-
ina og þótti ágætt að geta veitt
sjer það, því að leigan var
tvær krónur og tvær krónur
voru þá stór peningur, þó að
liann nú inegi teljast næsta
lítill.
Nú er öldin önnur og annar
svipur kominn á umhverfi
okkar. Bærinn okkar er á
gelgjuskeiði. Margt er liorfið,
sem vel hefði mátt standa og
annað komið í staðinn, sem lítil
prýði er að. Sumir telja, að alt
hafi færst til verri vegar, en
ekki ætla jeg að fylla þann
flokk. Engu er Jiægt að spá um
framtíð þessa bæjar, þar sem
liann er kominn inn í hringrás
lieimsviðburðanna og verður ef
til vill, að loknum þessum
lieimsófriði, mikilvæg liöfn á
norðurleiðum og viðkomustað-
ur á flugferðum milli gamla
heimsins og þess nýja. Hann
verður að líkindum stór borg,
þar sem öllu ægir saman, inn-
lendu og útlendu og fáum við,
sem lijer erum fædd, þar engu
um þokað og verðum að sætta
okluir við það, sem framtíðin
ber í sltauti sjer, án þess að
kvarta.
Lælvurinn er löngu liorfinn,
sleðaferðirnar á Tjarnarlirekk-
unni og álaveiðarnar í tjörninni
og Öskjuhlíðin, berjaplássíð
oklvar, lieyrir nú bráðum for-
tiðinni til, en með öllu þessu
er einnig liorfið, saklevsi það
og friður, sem litli bærinn okk-
ar átti í- svo ríkum mæli. En
liann lifir samt enn í þakldát-
um liuga þeirra, sem áttu lijer
æslaistöðvar og í jólaljósi minn-
inganna.