Fálkinn - 18.12.1942, Blaðsíða 9

jlólalhiigleíðin
liííir sícra Ión Thorarensen
Jeg byrja með því að segja
ykkur jólasögu frá Dafunörku.
Það var komið aðfan'gadags-
kvöld. Jörðin var alhvít, það
var milt veður og logn. Úr fjar-
tægðinni heyrðust hinir mjúku
hljómar kirkjuklukknanna. Há-
tíðin var komin. Öðru hvoru
fjellu til jarðar stórar snjó-
flygsur. Þær komu eins og hvít
fiðrildi niður á jörðina, eins og
litlir sendiboðar friðárins, og
vöktu töfra og helgi, sem hrein
mjötlin frá himnum gjörir altaf
þegar hún er samferða komu
jólanna. Eftir þjóðveginum, sem
lá frá borginni upp í sveitina
kom rnaður einn gangandi.
Hann hafði verið atvinnulaus
lengi og var heimilislaus, mat-
arlaus og klæðlítill. IJann var
að flýja borgarþysinn og borg-
arskrautið, því einveran og
kvöldkyrðin hafði sefandi á-
hrif á hann. Hann fór að hugsa
um það liðna, og hann var
bljúgur er hann fór að hugsa
um jólih á æskuárum sínum
heima hjá foreldrum sínum. Nú
voru þau dáin og Iiann einn eft-
ir. — Hann gekk áfram. Hjer
og þar sáust tjós frá heimilum
meðfram veginum. Alt í einu
heyrðist honum kallað: „Komdu
með mjer". Hann lcit upp og
sá unglingsmann, sem nokkuð
á undan honum beygði út af
veginum heim að einum bæn-
um. Ilann herti gönguna á eft-
ir honum heim að bænum. En
er að bæjardyrunum kom var
pilturinn farinn eða horfinn,
svo að hann sá hann ekki.
í því var dyrunum lokið upp.
Öldruð kona stóð í dyrunum,
sem bauð honum gleðileg jól
og spurði hvert væri erindi
hans. Það kom fát á hann, en
hann sagði henni aðeins að
hann hefði ekki barið að dyr-
um hjá henni, heldur gengið
þangað í hugsunarleysi, og bað
hana að fyrirgefa og bjóst til
þess að fara. Þá spurði konan
hann hvert hann væri að fara
í kvöld. Maðurinn sagði henni
þá, að hann ætti engan sama-
stað. IJún bað hann þá að koma
inn og dvelja þar um kvöldið
og nóttina. Hann þáði það. 1
húsinu bjuggu öldruð hjón. Þau
höfðu átt einn son. Hann hafði
farið í siglingar. Þau höfðu mist
hann fyrir tæpu ári.
Jólahátíðin var byrjuð, en
hjá þeim ríkti sorg því sætið
hans var autt. Um kvöldið sagði
hann hjónunum frá þessum at-
burði er olli því, að hann fór
heim að bæ þeirra.
Frásögn hans veitti þeim gleði
og liuggun á jólahátíðinni. Þau
fundu að þessi maður var send-
ur þeirn til huggunar úr því að
komu hans bar að á þennan
hátt. Sonur þeirra var að vissu
leyti kominn heim.
Maðurinn setlist í sæti son-
arins við borðið, hann var svo
hjá gömlu hj&nunum alla jóla-
hátíðina.
Þessi jólasaga bregður tjósi
yfir það, sem mestu máli skiftir
á jólunum. Hún er aðeins lítitl
dropi samanborið við það djúp
Guðs kærleika er hann gaf oss
son sinn Jesúm Krist. Þegar
Guðssonur fæddist hingað á
jörðu þá mátti segja að heim-
urinn væri eins og nú í dag:
eitt allsherjar sorgarheimili, þar
sem bræðralag, fórnarlund og
kærleika vantaði, og því var
sagt um þá þjóð er fjekk að
njóta hjervistar Krists á jörðu:
Sú þjóð er í myrkri sat, hefir
sjeð mikið tjós, og þeim er sátu
í landi og skugga dauðans er
Ijós upp runnið.
Eins og Kristur kom til þess
að hugga, styðja og frelsa menn-
ina á erfiðum og sorglegum
brautum þess lífs, — og eins og
maðurinn i sögunni varð einnig
óaf vitandi til þess kallaður, eins
er það hlutverk allra ungra og
gamalla að láta það á sjer sann-
ast, að þeir bæði vitandi og ó-
afvitandi komi nú á þessum jól-
um og alla tíma, lwert sem
spor þeirra liggja til þess að
hugga styðja og gleðja-þá, sem
eru mæddir af raunum og and-
streymi þessa lífs og líka hina,
sem eru glaðir, hraustir og he.il-
brigðir, svo að sama þýðing
jólanna megi tengjast hugar-
fari mannanna alt cirið um
kring, og vjer öll verða góð
börn vors himneska föður bæði
þessa heims og annars.
fíleðileg jól! í Jesú nafni.
Amen.