Fálkinn - 18.12.1942, Blaðsíða 47

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1942 41
Paul Gjesdahl:
P O K E R
VINIR Júlíusar Jeremíassonar
liöfðu lcngi verið hræddir um,
að svo mundi fara sem fór. Við
þektuin hina hættulega spilafík^
hans, þessa óseðjandi nautn hans,
að spila poker allan sólarhringinn.
Við vissum hvernig hann laafði har-
ist við þennan löst og unnið í fyrstu
lotu, en tapað þeirri sem mest reið
á. Lífið greiddi Júliusi rothögg, og
nú liggur liann þarna — öðrum til
aðvörunar og skelfingar.
Tilfinningar mínar í lians garð
voru alls ekki vinsamlegar í fyrsta
skifti sem við rákumst hvor á ann-
an. Jeg stóð framan á aftanihnýt-
ingu Frogner-strætisvagnsins og var
að bruna inn i bæinn. Jeg var í
vondu skapi og ijet vasaútgáfu-jelið
kæla skap mitt, sem var þrúngið
hatri og sársauka. Jeg kom frá kær-
ustunni minni — fyrverandi kær-
ustunni minni. Hún hafði liringt og
sagt, að jeg yrði endilega að koma
til sín, hún þyrfti að segja mjer
dálítið mikilsvert. Jeg var í þann
veginn að smokra mjer inn úr dyr-
unum — og þá sagði lnin mjer upp.
liún elskaði mig ekki lengur, sagði
hún — jeg hefði of gisið liár, og
eftir nokkur ár væri jeg orðinn
sköllóttur.
„Hvaða bull!“ sagði jeg, „inaður
á að hafa gisið hár, þáð ber voll
um gamla ættarmenningu og fágað-
ar lifsvenjur. Auk þess nota jeg alt-
af ekta franskl hárvatn, og það gef-
ur persónu minni göfugan ilm; þeg-
ar dimt er geturðu ímyndað þjer
að þú sjert trúlofuð stjórnmálaer-
indreka."
En það stoðaði ekkert, hún sat
við sinn keip, og svo glopraðist það
út úr henni, að hún væri ástfangin
af píanista með heilan frumskóg
af hári á kollinum — langan, Ijós-
an lubba, sem slettist ofan í augu
þegar hann ljeki ástriðufulla' músík
—- „allegro furioso" er það vísl
kallað.
Jæja, þá var vist ekki um annað
að gera en að fara, einu tengslin mín
við liljómlist eru þau, að jeg hefi
verið í karlakóri í hálfan manns-
aldur án þess að geta lært nóturnar.
Jeg skelti útidyraliurð minnar fyrv.
elskuðu á eftir mjer og skrönglaðist
niður tröppurnar, svo að fram kom
sú tegund liljómlistar sem á tón-
listarmáli er kölluð „kakófoni“, nú,
og svo stóð jeg þarna á strætisvagn-
inum- og ljet jelið lemja mig í and-
litið, og hugsaði um dauðann.
Þá var það að Július Jeremías-
son steig upp i vagninn. Jeg vissi
ekki þá, að hann hjet Júlíus, en jeg
sá undir eins að hann var Jeremías-
son. Hann var þungbúinn og tærð-
ur og þessvegna varð mjer undir
eins illa við hann. Jeg var í því
skapi, að jeg vildi lielst sitja einn
að allri lieimsþjáningunni. En ekki
varð neitt úr árekstri fyr en við
áttum að fara að borga.
Miðasalinn kom fram að liurðinni
og barði á glerið með giftingar-
liringnum. Eins og kunnugt er krefst
strætisvagnafjelagið þess, að miða-
salarnir sjeu giftir, svo að þeir hafi
eitthvað að berja í rúðuna með og
svo að þeiin finnist það vera
skemtilegra að standa á strætis-
vagni í allskonar veðri en að
vera heima. Július stóð næst aura-
gatinu i hurðinni. Hann hugsaði sig
um sem snöggvast og rjetti svo fram
fimtán aura. En alt í einu kipti hann
að sjer liendinni aftur og gaf i skyn,
að jeg skyldi borga fyrst. Jeg kann
vel við kurteisa menn, og þessvegna
varð mjer lieldur hlýrra til Júliusar
en áður, meðan jeg rjelti fram fimm-
tíueyring. En þá var liendinni á
mjer alt í einu spyrnt frá svo að
fjmtíueyringurinn datt ofan í snjó-
slabbið á frampallinum — og Júlíus
borgaði fimtán aurana sína og fjekk
miða.
Þá gerði jeg dálitið, sem jeg hefði
ekki átt að gera, vegna þess að það
var Ijótt, og seih jeg mundi ekki
hafa gert ef jeg hefði vitað live hör-
undsár Júlíus var. Jeg bölvaði. Jeg
sagði lireint og beint: „Hvert í hel-
víti, maður, getið þjer ekki gáð að
yður? Hvaða fíflalæti eru þetta?“
Þetta sagði jeg af því að unnustan
hafði svikið mig og jeg var liarm-
þrunginn. Þegar maður er sálgrein-
ingafróður er auðvelt að sjá gegn-
um sjálfan sig.
Þá bar dálitið óvænt við. Jere-
míassonurinn fór að gráta. Tvö
þung tár runnu út úr stórum und-
anrennubláum augunum i honum.
„Afsakið þjer,“ sagði hann, „jeg var
bara að spila poker.“
Jeg bráðnaði undir eins, en jafn-
framt fór mig að gruna margt. Jeg
spila aldrei poker sjálfur, en mig
órar eitthvað fyrir spilareglunum.
Jeg véit að það er um að gera, með
ærlegu eða óærlegu móti, að fá
fimm spil á hendina, sem standa i
ákveðnu sambandi hvert við annað.
Það er góð spilasögn að fá „fjóra
langa“ (t. d. 4 tvista, 4 fimm o. s.
frv.), svo kentur „fult hús“ t. d. 2
kóngar og 3 ásar) „röð“ (t. d. kóng-
ur, drotning, gosi, tía, nia), eða
„flush“ (öll spilin af sama lit) sem
er ennþá betra. Þetta liefi jeg lært
af því að sjá „Wild \vest“ kvik-
myndir i Bíó. En mjer var ókunn-
ugt um, að hægt væri að spila
poker í strætisvagni — og það meira
að segja í tíu stiga frosti um há-
vetur.
„Skýrið þjer þetta nánar fyrir
mjer,“ sagði jeg vingjarnlega, og
liorfði fast i augun á honum, þvi að
jeg hafði lesið i „Hjálp i viðlögum“
að þannig eigi maður að meðhöndla
geðveiki á lágu stigi.
„Gjarnan,“ sagði Július Jeremías-
son, „en má jeg þá fyrst fá að sjá
farmiðann yðar.“
„Gerið þjer svo vel!“
Júlíus leit á miðann og stundi
hátt. — „Vissi jeg ekki,“ sagði hann.
„Jeg tapaði."
„Töpuðuð?“
&

þurkuélin

iif misk fatabrcinsuu og (ituu "
&uig*vt_$ 34 c^vrnti 1300 /Kegkiaoife.

Þurfið þjer
ekki að láta hreinsa eða lita fatnað yðar.
Sendið hann þá til okkar og við munum
kosta kapps um að gera yður ánægðan.
Látið fatnað yðar aldrei verða of óhreinan,
það slítur honum að óþörfu. Hrein og vel
pressuð föt auka ánægju yðar.
Sendum um land allt gegn póstkröfu.
Sendum.
Sími 1300
Sukkapressan
Sækjum.
Walsapressan
tlrEÍnsunarvélin