Fálkinn - 18.12.1942, Blaðsíða 16

10
JÖLABLAÐ FÁLKANS 1942
va«MM8ii» ft.«'<&,.,.M JIS. fvflíML.&Sfv. Ap»£>i!ISi..pk ,»g effit&SSkAoðMMakfl,
fíiPír®s^!Íli?ír®j@í!
hjer og þar og engin ieið að festa
bon, en Rússarnir voru þella skyn-
samari en við a'ð þeir fóru þar inn
og neituðu aiíðvitað að fara lerigra
ineð lekl ski]). Iin við hinir lijeld-
uiri áfram. Vindurinn var altaf með
okluir og lijelst svo áfram þangað
til við komum út á miðjan Biscaya-
flóa. Þá skall á okkur annað ofviðr-
ið til með blindhrið af norðaustri
og versta sjó, og tjónkuðum við ekki
við neitt. Nú var lagt til drifs, stýr-
ið bundið l'ast og við allir að dæl-
unum, og voru nú þessir fjórir
vinnutímar og tveir svefntímar
lialdnir hátíðlegir á ný. Við hljót-
um að hafa lent þarna í hvirfilbyl
því að vindurinn kom stundum úr
öllum áttum, ekkert segl var hægt
að setja frnmar nema þessi liorn,
sem við lágum til drifs með. Okkur
rak fram og aftur, stýrið altaf bund-
io fast, allir við dælurnar til skiflis
og því hreina salti í lestinni dæld-
um við út og ljettist skútan talsvert
við það salt, serii skolaðist fyrir
borð gegnum dælurnar. Áttunda
daginn hljótum við að hafa ver-
ið komnir inn í stormsveipinn,
sjórinn teygðist i toppa úr öllum
átlum þó logn væri og sú gamla
veltist með borðstokkinn i sjó. En
alt í einu snerist vindurinn og nú
gerði suðvestan rok, ,en það var
meðvindur.
Stýrið var nú leyst og við lijeld-
um undan veðrinu, en hvassviðrið
var svo mikið, að ekki var liægt að
setja segl. Stormurinn fleygðí gömlu
skútunni okkar sitt á hvað — Það
var engu líkara en að liiminn og
haf hefði gert samsæri gegn okkur
s j ö s j ó m a n n a r æ f I u n u m.
Seglin rifnuðú af ránum og þó
liafði verið vel frá þeiin gengið. En
alt losnaði og lijengu druslurnar
seglin aftur, eins og veðrið var. Við
dældum og dældum. Engan mat var
hægt að sjóða, en skonrok og kex
höfðum við; kaffi og te gátum við
hitað og þetta var nú aðalfæðan, en
jeg lield að við liöfum aldrei borðað
okkur sadda þessa fimtán daga, sem
stormurinn geisaði; hugurinn var
lengstum við dælurnar og við að
balda skipinu ofansjávar. En loks
kom þó að þvi að vindinn lægði
og við gátum farið að skilta um segl
og setja segl. Og að lokum komumst
við í neyðarliöfn í Plymouth, 13.
mars, eftir 35 daga útivist harða
og stranga. Við náðum okkur strax
í hálm úr landi, söxuðum hann nið-
ur í smátt, settum liann i poka,
með gjörð í opinu og drógum
svo pokann undir skipið ineð tveim-
ur línum. Þessi liáhiiur settist svo
i verstu lekastaðina vegna sogsins,
sem kom frá þunga -skipsins i sjón-
um, og skútan var mikið til þjett
meðan við lágum í höfninni.
Þetta kallar maður að fóðra þess-
ar gömlu seglskútur.
Við reyndum nú á nýjan leik að
komast af skipinu, og matsveinnLnn
át svo mikið af sápu að liann varð
íárveikur. Ætlaði liann sjer að kom-
ast af skipinu nieð þessu móti, en
alt komst upp . Ræðismaðurinn
danski sagði okkur, að þar sem eng-
inn verulegur leki væri á skipinu
yrðum við að „leggja í hann“ aftur,
enda væru líka svo mörg dönsk
skip þarna á höfninni, að við gæt-
um auðveldlega komist í samflot
með þeiiri — við skyldum bara bíða
þangað lil góður byr kæmi. Jeg
sagði lionum að það, að skútan væri
nokkurnveginn ]ijetl þessa stundina,
kæmi af því að við hefðum fóðrað
þá gömlu, og mundi hún æla öllu
úr sjer þegar farið væri að sigla
henni, en hann sat nú við sinn
keip. Við urðum að vera kyrrir um
borð og máttum enga sápu jeta, en
vera til taks þegar skipstjórinn
heimtaði.
Svo var það l(i. mars um kvöldio
að vindur fór að gerast hagstæður.
Dönsku skipstjórarnir, sem lágu
þarna og biðu byrjar, og okkar
skipstjóri, komu sjer saman um aö
leggja af stað undir eins um morg-
uninn í birtingu. En skipstjóri okk-
ar var í landi um nóttina og kom
ekki um borð fyr en undir hádegi;
en af því að meðvindur var kominn
snemma morguns voru öll skipin
sigld fyrir löngu, en við einir eltir.
Við ljettum svo akkerum og sigld-
um af slað.
Við höfðum ekki siglt margar
mílur þegar við urðum þess varir
að sú gamla liafði mist alt fóðrið
silt, og urðu nú allir að byrja á sín-
um gamla starfa við dælurnar. En
nú vorum við komnir í Norðursjó-
inn og vorum nú betur staddir en
áður þó að eitthvað bjátaði á, því
að við sáum skip hjer og þar. Ef
lekinn ágerðist svo að við gætum
ekki haldið skútunni á floti með
dælunum, gátum við altaf farið í
bátana. En þetta fór nú alt á ann-
an veg.
Eins og áður er sagt var góður
byr og hjelst hann fyrstu þrjá dag-
ana. En svo fengum við austan mót-
vind og hríð og frost, sem ætlaði
okluir alveg að drepa. Tveir af fje-
lögum mínum lögðust í rúmið og
hjelt skipstjórinn að það væri
lungnabólga. ()g á okkur hinum,
sem uppi vorum, bólgnuðu bæði
hendur og fætur af vosbúð. Við
lögðum skútunni til dri-fs og svona
rak okkur í þrjá daga samfleylt.
Dæla! dæla! þaðan fengum við liit-
an úr, við þessir fjórir, sem eftir
vorum, og þurftum bæði að gæta
skips og standa við dælurnar. Sá-
uni við nú, að þetta gat ekki.geng-
ið lengi, því að þar eð við vorum
svo fáir var lítið um svefn; var því
ákveðið að tala við skipstjórann, sem
\ið annars sáum sjaldan. Við sögð-
um lionuni, að nú gætum við ekki
meir, og var það alveg satt, því að
mi voru aðeins tveir á vakt — en
tveir menn gátu ekki unnið það
starf til lengdar, sem var ætlað'
þremur mÖnnum og var ærið, þó
fleiri hefðu verið.
Var nú lialdið skipsráð og kom
okkur saman um að nota austan-
vindinn og snúa til baka til Eng-
lands. Þann 23. mars um liádegi var
svo snúið við og stýrt til gamla
landsins aftur, en verst var það, að
enginn vissi livar við vorum, nema
eftir ágiskun. Við fórum svo tveir
upp til að losk um yfir-merseglið,
en þegar álli að fara að draga það
upp var einn al' drengjunum uppi á
yfir-messránni, lil að gera við enda,
sem' barðist framan á neðra-mer-
seglinu. Slitnaði þá falurinn á yfir-
inersránni og efri ráin datt ofan fri
drenginn, og var liann nú kominn
í klemmu milli beggja ránna. Við
voruni fljótir að linýta falinn saman
og lijálpa drengnum niður og bera
hann í rúmið. — Nú voru bara fjór-
ir, sem voru á fótum eftir, skipstjór-
mn og jirír til að vinna við segl og
dælur. Skipstjórinn hjelt sig auðvit-
að mest þar, sem hann .vfar vanur
að vera niðri i klefanum sinum.
Frh. á bls. 39.
MAMMA! HJÁLPAÐU MJER MEÐ PÚÐURDÓSINA
barnB- og lailetpúöur
Fæst í lyfjabúðum ag í
hrEinlætisuErslunum

__ -!
jp3jj
JOHNSON’S VÖRUR HAFA VERIÐ VINIR BARNANNA
í 50 ÁR
JOHNSON’S PÚÐUR MÝKIR HÚÐINA
BEST FYRIR BÖRNIN
Framleiðendur:
<>
<►
<>
< ►
<>
o
< >
BEST FYRIR YBUR
J0HNS0N&J0HNS0N LTD.
< >
< ►
<>
< >
o
< ►
< >
< >
< >
< >
<>
<>
<>
<>
♦