Fálkinn - 30.05.1962, Qupperneq 37

□TTD - BARDABINN UM ARNARKASTALA
Fáfnir og menn hans höfðu nú umkringt dalinn. „Svo
hann náði því, þrátt fyrir allt“, muldraði Fáfnir. „Ég hef
ekki metið piltinn rétt, ég hélt, að þetta yrði hans bani, en
hvað hafði Ruth verið að gera í tjaldinu og hvers vegna
hafði hún ekki verið í tjaldbúðunum, þegar þeir fóru af
stað. „Ef þið sjáið strokumann, þá skuluð þið skjóta'-,
sagði hann. „En Fáfnir, við höfum engar örvar“, stamaði
einn af mönnum hans. Og þeir urðu að gjalda dýru verði
vanræ'ksluna og gleymskuna, því að skömmu seinna flaug
ör í gegnum loftið og einn manna Fáfnis kastaðist af baki,
og öskraði af sársauka. Fáfnir sneri sér við í hnakknum
og sá ... Ottó, þar sem hann stóð á kletti og miðaði á
hann ör.
„Þessi ör á að hæfa þig, Fáfnir", hljómaði rödd Ottós.
„Áætlanir þínar eru runnar út ísandinn. Ég hef náð illgresi
Satans. Og þú skalt fara með mér til Arnarkastala sem
fangi". Fáfnir bölvaði, hann gat hvergi skýlt sér, nema
bak við menn sína. „Farið i skjól“, hrópaði hann. Og hinn
huglausi flokkur flýtti sér til skógar. Fáfnir reið hesli
sinum fyrir framan menn sina, þannig að hann var alltaf
í skjóli fyrir ör Ottós. Og Ottó gat ekki annað en látið
þá sleppa.
Fáfnir var nú sloppinn úr allri hættu og stöðvaði hest-
inn. Hann þurrkaði svitann af enni sér. Þetta kom allt á
óvænt. Hann sneri sér við og sá að allur flokkurinn hafði
yfirgefið hann. Eftir voru aðeins tveir menn. En Ottó hafði
hætt eftirförinni. Hann hafði haft heppnina sem förunaut.
En hvar var Ruth, stúlkan sem hafði hjálpað honum, niður-
komin. Hann gat ekki skilið hana eftir. Hún var í hættu
vegna þess að hún hafði hjálpað honum. Hann leitaði um
svæðið og kallaði hátt nafn hennar. Honum barst aðeins
bergmálið til eyrna.
FÁLKINN