Fálkinn - 30.05.1962, Page 38

Ekið um nótá
Frh. af bls. 36
ég má taka við sælgætiskassa, er það
ekki, ellegar fjóluvendi, en að þiggja
skartgripi eða loðkápuu, nei, nei. Fjand-
inn hafi það, eins og ekki megi á sama
standa, hvaðan ég fæ hlutina, ef ég
bara fæ þá!
— Ég lét þig ekki fara, Díana, því
miður. Enda þótt það væri eins rokna
vitlaust og hægt var að hugsa sér. Allt
saman. En ég braut heilann nótt og
nýtan dag. Taugar mínar voru í rusli.
Ég stundaði starf mitt illa og var að
því ltominn að missa stöðuna, Díana,
vegna þín. Ég sagði þér frá þessum
vandræðum.
— Herra minn trúr, svaraðir þú. —
— eins og þetta starf sé betra en hitt.
Veröldin er full af atvinnu. Ég get
áreiðanlega komið þér að hjá föður
hans Leós. — Þakka þér fyrir, sagði
ég. — En ég ætla ekki að leggja út á
plastkrúsa brautina undir vernd. Ég
er lögfræðingur. — Plastkrúsir geta
verið alveg eins góðar og málaferli.
— Ég hef unnið lengi hjá Stanhope,
Díana, sagði ég innilega við þig. Mér
þykir vænt um það fyrirtæki, og einn
góðan veðurdag geri ég ráð fyrir að
verða þar meðeigandi.
— Herra Stanhope er einna líkastur
illum vatnahesti, svaraðir þú. — Ef
ég væri í þínum sporum, myndi ég
leita fyrir mér annars staðar.
— Nú á ég engan húsbónda framar,
Díana, og ekkert útlit fyrir að verða
meðeigandi. Ég er líka ærulaus — og
vonlaus. Ég á ekkert. Þú ætlar að yfir-
gefa mig og giftast Leó, sem kúgaðist
og kastaði upp. Og allan guðslangan
daginn hefur þú magnað seið þinn til
að tejlta mig á að gefa þér eftir skiln-
aðinn. Orsökina hefur þú talið: Ótryggð
m,{na! Díana, Díana — þú ert fordæða-
Hvers vegna skyldi ég fara að sleppa
þér? Ég sem elska þig — ég elska þig.
Díana, hafðu trefilinn vel um hálsinn
á þér. Og það hefur slokknað í vindl-
ingnum. Reyktu hann núna. Þú ert
þreytuleg, fjarska þreytuleg. Það er
svo sem ekkert undarlegt, eftir jafn
ónæðissaman dag hjá okkur. Þú vilt
ekki reykja. Díana, hlustaðu nú á mig,
ég gef þig lausa. Þú getur tekið þennan
pappírsbúk, gerðu svo vel. Ég notast
við vasapelann minn.
Manstu, þegar við ókum inn milli
hólanna, þú veizt, illviðrisnótt í októ-
ber fyrir löngu síðan? Þá var vagninn
opinn......Það var þessi rjómaguli,
sem Osborne keypti. Við þurftum að
nota verð hans í næstu afborgun af
íbúðinni, en þú keyptir demantshring
fyrir það. Lyftu upp höndinni, elskan,
svo ég megi sjá geislabrotið glitra á
þessum hring. Það ætti þó ekki að vera
nein fyrirhöfn að lyfta hönd, finnst
þér það. Þú þarft hvorki að brosa né
tala. Þú getur haldið áfram að vera
ísjaki fyrir það.
38 FÁLKINN
Við komust af þá októþernótt.
Manstu að við ókum eins og vit-
laus værum? Þú hlóst og hárið flaxaðist
um þig eins og eldglæringar. Þú söngst
æsandi aríu úr „Carmen“ og stormur-
inn lék undir. Ég iðrast eftir að hafa
ekki látið taka það á plötu, Díana,
Það hljómaði svo vel.
Hreinasta kraftverk, að við skyldum
ekki rekast á vagninn, þennan með
mjólkurbrúsunum, sem kom út úr
hliðargötunni, manstu? Þú hlóst í sí-
fellu og við tæmdum vasafleyginn, en
þú sagðir: — Þvílíkt skrölt og skruðning"
ar, sem allir þessir mjólkurbrúsar hefðu
orsakað, ef við hefðum rekizt á hann.
Það hefði ég viljað heyra.
Maðurinn tók drjúgan fleyg úr flösk-
unni. — Nú er það þitt. Hann hélt
flöskunni að vörum konu sinnar. Hún
hreyfði sig ekki. -—- Þarf ég virkilega
að hella því ofan í þig, elskan? Þetta
er úrvals koníak, og þú þarft þess með.
Drekktu nú, Díana, lofaðu mér að sjá
aðrar hliðar eðlis þíns. Gráttu stórum,
fögrum kristalstærum tárum. Horfðu á
mig skærum augum, hlæðu, eins og þú
ein getur hlegið, vertu öskuvond. Ó,
Díana, lofaðu mér að lifa allt saman
upp á ný. Leó, sem á að eignast þig á
morgun.
Lokaður vagn skrönglaðist framhjá
þeim í myrkrinu. Ljósglampar, rauð
bakljós, og þokunóttin hafði gleypt
hann. — Heyrðu nú, Díana — drykkur-
inn rennur niður á loðkápuna þína. Og
flaskan orðin tóm.......Hann opnaði
gluggann og fleygði flöskunni út.
Og nú skulum við halda áfram, Dí-
ana. Flýta okkur, ekki læðast eins
og hæliskarlar með hækju og staf. Hún
er skilnaðargjöf mín til þín, þessi næt-
urferð á ókunnum leiðum. Hann hefur
engan skilning á því, en ég skil þig,
svo furðuleg og fjölþætt sem þú ert.
Vagninn tók viðbragð. Hann þaut eins
og byssukúla út í húmaða þokunóttina,
ijósvendir hans glömpuðu í vilpum á
veginum, dóu út og nýir vendir lýstu
fram á veginn. — Við losnuðum þó frá
bannsettum lúðrunum, tautaði maður-
inn ánægjulega. Mér hefur ætíð verið
illa við þessi kvein þokulúðranna um
nætur. Eigum við ekki að syngja. Við
vorum þó vön að syngja á ókunnum
næturleiðum. Röddin þín er eins og
musterisklukkuhljómur.
. Konan sagði ekki orð. Deplaði ekki
einu sinni augunum. Hálsklúturinn
hafði runnið niður í kjöltu hennar. Loð-
kápan lá utarlega á herðum hennar, og
menið glitraði á hálsi hennar, sem var
hvítur eins og marmari, í daufu skini
bílljósanna.
— Þú vilt ekki að ég dragi úr hrað-
anum?
Konan svaraði því engu. Vagninn
þeyttist dunandi áfram eftir veginum,
og jós á sig vatni úr vilpunum sem á
honum voru. Nakin og regnvot tré þutu
framhjá, undarlega einstæð 1 þokunni.
Sofandi hús, allir í svefni. Allt í einu
kom í ljós stóreflis gasgeymir. — Þorp,
tautaði maðurinn, — ókunnur smábær.
Brátt voru þau komin út úr hinu fram-
andi þorpi. Hávaðinn í vélinni jókst
stöðugt.
—- Syngdu Díana, sagði maðuinn.
— Syngdu. Hann fór að syngja sjálfur.
Leiðin lá nú yfir hæð eina með bröttum
brekkum til hliðanna, spegilgljáandi
vegur. Þá tók vagninn að skriðna út á
hlið. Loks missti maðurinn vald yfir hon-
um. Það heyrðist brothljóð í gleri, svo
í málmi .... síðan lá bíllinn við rætur
brattrar brekku, með hjólin upp í loft.
Þau snerust í sífellu, eins og þau hefðu
fælzt. Það gaus upp eldur — hvæs-
andi, sogandi.
Sjúkrabifreið síþeytti hornið í myrkr-
inu. Gildir hjólbarðar fóru um gljáandi
veginn, yfir hnúska og holur. Manna-
mál. Glampandi ljósverplar. Menn með
sjúkrabörur. ....
Næturlæknirinn kom á harðahlaup-
um, með hattinn á skakk og frakkalöfin
flaxandi út í loftið. Leónóra hjúkrunar-
kona leit upp úr dagbók sinni.
— Nú svo þeir hafa náð í yður.
— Ég var í brúðkaupi. Er yfirlækn-
irinn kominn?
Systir Leónóra kinkaði kolli yfir að
luktum dyrum.
— Það er líklega bílslys? Helvítis
þokan.
— Já, það var bifreiðarslys. Karl-
maður og kvenmaður. Afleitt að verða
að kalla yður úr veizlunni.
— Skítt með það. Henni var að verða
lokið, hvort sem var. En ég er þreytt-
ur. Vonandi þurfum við ekki að gera
uppskurð. ....
Yfirlæknirinn kom út um dyrnar,
sem áður voru lokaðar. -— Nú, þér eruð
þarna, Richards. Gott kvöld — eða góð-
an dag. Þér getið farið heim að sofa.
— Eru þau — látin?
— Bæði tvö. Hjón í bifreið, áttu
heima í Wharton. Þau hafa ekið langa
leið. Skilríkin segja þau gift. Framúr-
skarandi fögur kona, fíngerð eins og
frábært postulín. Einkennilegt fannst
mér, að maðurinn er klæddur ullarföt-
um með sterka gönguskó, en hún í svört-
um samkvæmiskjól, mjög flegnum. Að-
eins með loðkápu stutta á herðum. í úr-
svalri þokunótt, eins og nú er. Hún
bar á sér skartgripi fyrir geysileg verð-
mæti. En það er samt ekki hið furðu-
legasta.
— Núh!. Richards var að hneppa
frakkanum að sér.
— Það sem mér finnst óskiljanlegast
af öllu er, að maðurinn er nýlátinn af
meiðslum sínum — fyrir stundarfjórð-
ungi síðan. En kvenmaðurinn — kona
hans, var orðin köld eins og ísjaki, þeg-
ar komið var með hana hingað. Ekki
vegna þess, að henni hefði verið kalt
í þessum klæðnaði. Hún var dáin fyrir
átta klukkustundum, að minnsta kosti.
Það var byssukúla í miðju hjarta hennar.
★