Fálkinn - 15.05.1963, Blaðsíða 10

SMÁSAGA
EFTIR
ALBERTO
MORAVIA
ÉG HEIMSÓTTI Massiminu og Peppe. Ég
hafði ekki séð þau síðan þau giftu sig. Þau stönz-
uðu mig úti á götu til þess að bjóða mér heim.
Ég var að flýta mér fyrir horn til þess að forð-
ast að mæta þeim, því ég hafði biðlað til Mass-
iminu í mörg ár og vildi ekki hitta hana með
öðrum manni, jafnvel þótt hann væri vinur
minn. En þau stönzuðu mig og þeim virtist
báðum mjög hugað um að ég kæmi heim til
þeirra og snæddi með þeim kvöldverð. Svo að
ég neyddist til að þiggja boðið. Massimina var
lág í lofti, en þrekvaxin og með lítið kringlótt
höfuð. Það minnti mig alltaf á höfuð á litlu
lambi. Þegar maður virti hana fyrir sér, —
björt, eilítið framstæð augun, lítið nefið, stút-
laga munninn og breitt andlitið, þá gat manni
allteins komið til hugar, að við vissar aðstæður
væri henni trúandi til að setja undir sig höfuð-
ið og stanga mann! Ég hafði orðið ástfanginn
af henni, áður en hún varð svona þrekvaxin,
en ég verð að skjóta því hér inn í, að starf henn-
ar hafði þroskað mjög vöðva hennar á brjósti
og örmum. Hún var nuddkona, einhver sú bezta
í allri Rómaborg. Hún var raunar öll orðin
þrekvaxin, en hafði samt ennþá til að bera —
að minnsta kosti í mínum augum — þessa ein-
kennilegu töfra, sem minntu mig alltaf á lítið
lamb. Ef til vill virtist hún enn gildvaxnari
við hlið mannsins, sem var svo ósköp grannur.
Hann var lítill vexti, en samsvaraði sér vel,
hrokkinhærður, alveg eins og hún, fríður sýnum,
en svolítið blendinn á svip. Klæðnaður hans
var vissulega líklegur til að falla kvenfólki í
geð: buxurnar eins og fínast þótti í Ameríku, —
þröngar um mjaðmir og fótleggi og vasarnir
handsaumaðir, — skyrtan köflótt, fráhneppt í
hálsmálið og ermar uppbrettar. Massimina hafði
verið staðráðin í að krækja sér í þennan mann,
hvað sem það kostaði. Hann hafði sýnt lítinn
áhuga í fyrstu, en þegar hún sótti málið fast og
ákveðið, lét hann undan. Hann vann á litlum
bar í Trastevere, en þegar hann kvæntist sagði
Eldhúsið var líka látlaust, en hver hlutur var
á sínum stað og allt í röð og reglu: bollaskápur,
stálvaskur, borð og eldavél. Massimina var með
skrautlega svuntu og stóð fyrir framan elda-
vélina. I útréttri hendi hélt hún á steikarpönnu.
Á pönnunni voru kótilettur, sem hún hristi til
og frá. Við hlið henni var gulur pappír, eins og
maður notar til þess að vefja utan um brauð,
og á hann sctti hún kótiletturnar, þegar þær
voru fullsteiktar. Um leið og ég birtist horfði
hún um öxl sér og sagði:
— Ertu búinn að sjá húsið mitt? Hvernig lízt
þér á það?
í mjúkri rödd hennar mátti greina ofurlítinn
viðkvæmnistón, sem gaf mér til kynna, að þessa
íbúð hafði hún keypt að öllu leyti upp á eigin
spýtur, keypt hana fyrir fé, sem henni hafði
tekizt að leggja til hliðar af laununum sínum
í áraraðir. Og nú hafði hún gefið Peppe allt
saman, þessum iðjuleysingja, sem þótti ekki
einu sinni vænt um hana.
— Þetta er reglulega skemmtileg lítil íbúð,
sagði ég.
Hún hló stolt og sigurglöð og sneri sér aftur
að eldavélinni.
■—- Farðu og líttu á svefnherbergið. Komdu
svo aftur og segðu mér hvernig þér lízt á það.
Ég fór og leit á svefnherbergið til þess að gera
henni til geðs. Þar var stórt hjónarúm, lágt
samkvæmt nýjustu tízku, blá sængurföt, nátt-
borð úr dökku mahogany, kommóða. Á henni
stóð kínversk skrautmynd, sem samanstóð af
kringlóttri plötu, sem var eins og sandur á litinn.
Á henni sáust litlir krabbar og fyrir framan
plötuna kraup kona í baðfötum og fórnaði hönd-
um af ótta við krabbana. Dyr stóðu opnar og
ég sá inn í baðherbergið. Þar var allt hvítt og
nýtt, tandurhreint og hver hlutur á sínum stað.
Ég fór aftur fram í eldhúsið. Strax og ég kom
fram spurði hún mig og skalf eilítið:
■—■ Jæja, hvernig fannst þér?
VON
IÐILL
10
hann upp stöðu sinni og hætti að vinna. Mass-
imina vann fyrir þeim báðum.
Og svo heimsótti ég þau þar sem þau bjuggu
í námunda við Via Emo, einu af þessum nýju
hverfum, þar sem húsin spretta upp eins og
gorkúlur. Ef þú lítur autt svæði og snýrð þér
síðan undan, þá eru þar þegar risastórar gular
átta hæða byggingar, þegar þú snýrð þér við
aftur. Þau áttu heima í einu af þessum húsum,
sem voru eins og gerð úr spilum. Á neðstu hæð-
inni var röð af verzlunum, með blindandi neon-
ljósum, sem gerðu það að verkum að jafnvel
kálhöfuð í matvöruverzluninni virtust fjólublá
og girnileg. Nýtt hverfi, nýtt hús og þegar ég
hringdi dyrabjöllunni og dyrnar opnuðust: spán-
ný íbúð. Ég gekk inn í litla forstofu og ómur
frá útvarpi barst á móti mér. Peppe sat í lát-
lausri en snotri dagstofu og hlustaði á íþrótta-
fréttirnar. Um leið og hann sá mig, sagði hann:
— Farðu inn í eldhús. Massimina er þar. Ég
er að hlusta á fréttirnar.
Ég tók eftir því að hann var svolítið undirför-
ull á svip og nagaði ákaft nöglina á þumalfingr-
inum. Það benti til þess að hann væri áhyggju-
fullur. Ég yfirgaf hann og fór fram 1 eldhúsið.
Mér varð aftur hugsað til þess að svefnher-
bergið eins og annað í þessari íbúð var hennar
verk — hafði orðið til fyrir þá peninga, sem
henni hafði tekizt að spara af litlum efnum.
Þess vegna svaraði ég.
— Mér finnst svefnherbergið dásamlegt.
—- Já, er það ekki? Ég keypti húsgögnin í
Via Cola di Rienzo. Sástu rúmfötin? Þau eru
úr fyrsta flokks silki.
— Dásamlegt, dásamlegt.
— Og baðherbergið — sástu það?
— Já, dásamlegt, dásamlegt.
Hún hló innilega, hristi pönnuna duglega,
en hélt síðan áfram eftir stundar þögn:
— En það dásamlegasta af öllu í þessari íbúð
— veiztu hvað það er?
Ég svaraði henni eingöngu til þess að slá
henni gullhamra:
— Hið dásamlegasta af öllu ert þú.
Ég sá að hún hristi höfuðið. Síðan sagði hún:
— Hið dásamlegasta af öllu í þessari íbúð
er maðurinn minn.
Mér varð orðfall af undrun, því að ég bjóst
ekki við svo skýlausri yfirlýsingu. Hún hélt
áfram:
FALKINN