Fálkinn - 15.05.1963, Blaðsíða 24

Hérna vestur í henni Ameríku þykir
ekkert húshald fullkomið nema
hundur sé þar heimilisfastur. Og engir
hafa það betra en hundarnir. Þyngri
viðurlög liggja við því að berja hund
heldur en barn. Hundruð þúsunda
manna lifa á því að framleiða gómsætan
hundamat. Hrossakjötsréttir handa
hundum eru svo góðir, að blámenn í
suðurríkjunum hafa þá til sunnudags-
matar. Hundakexið er svo lostætt, að
Esja og Frón gætu verið fullsæmd af
að baka það handa börnum íslands. Fatn-
aður fyrir hunda er til í verzlunum í
miklu úrvali, en hundasjúkrahús og
fæðingarstofnanir eru algengar. Undan-
farin ár hefur geðtruflun og tauga-
veiklun aukizt mjög í hundum sem og
mönnum, og hafa hressingarhæli fyrir
hunda sprottið upp, en hundasálfræð-
ingar makað krókinn.
í fyrstunni hafið ég hálfgerða skömm
á þessu mikla hundadekri, en svo fór
eftir nokkra mánuði, að mér fór að
leika forvitni á því að vita í hverju
þessi hundaást væri aðallega fólgin. Mig
fór að langa í hund. Þess vegna fór ég
einn dag í aðalstöðvar dýraverndunarfé-
lagsins hér í grenndinni, en ég hafði
sannfrétt, að þar mætti fá keypta ódýra
hvutta. Fékk ég þar sex vikna hvolp af
ÖRLAGADOM1IR
Framhald af bls. 16.
— Þú sást Nellu falla fyrir borð og
hélzt að Robert hefði slegið hana?
Meg tók hótunarbréfið upp úr vesk-
inu og lagði það á borðið fyrir framan
hann:
— Það varst þú sem skrifaðir þetta
bréf til þess að kúga fé út úr Robert
Hún talaði hratt og ákveðið. — En
Robert er ekki einn af þeim mönnum
sem lætur féfletta sig. Hann fór til
hellisins, en ekki til þess að borga féð,
trúi ég. Hann fór til þess að gera upp
sakirnar við þig. Þið fóruð að slást og
svo varstu nærri búinn að drepa hann.
Hún strauk hendinni yfir ennið.
— En ég get ennþá ekki skilið hvers
vegna hann hélt að ég væri með þér.
Jæja, lögreglan hlýtur að komast til
botns í því. Því að nú fer ég beint
til hennar.
— Ó, nei! Þú verður kyrr!
Það var ekki Bruce sem sagði þetta.
Röddin kom frá einhverjum sem stóð
á bak við Meg. Hún sneri sér við og
24 FÁLKINN
vafasömum uppruna og var þar með
orðinn hundseigandi. Afhendingin fór
fram með viðhöfn; ég ritaði undir yfir-
lýsingu um að ég myndi fara mannúð-
lega með hundinn, en fékk í stað vott-
orð um nauðsynlegar bólusetningar og
ormahreinsun.
Þetta var fallegasti hvolpur, hvítur
á bringu og löppum, móbrúnn á baki
með lafandi eyru og raunasvip. Var
hann snarlega skírður því rammíslenzka
nafni, Móri. Varð mikil gleði á heimil-
inu, þegar ég kom með Móra heim. Öll
fjölskyldan elti hann í halarófu og
fylgdi hverri hreyfingu, meðan hann
var að snuðra um hin nýju heimkynni
sín.
Brátt komu í ljós fyrstu gallarnir við
hundahaldið. Móri hægði sér nefnilega
bæði til baks og kviðar hvar sem hann
var staddur í það og það sinnið. Blessuð
eiginkonan var á fleygiferð á eftir hon-
um með tuskuna um allt húsið. Sljákk-
aði heldur hrifning hennar, þegar hún
sá, hve oft Móri þurfti að kasta af sér
vatni. En svo tókum við líka eftir því,
að hvolpurinn klóraði sér grimmdar-
lega um allan skrokkinn og virtist
kunna illa kláðanum. Ástæðan fyrir
þessum ófögnuði kom brátt í ljós, því
nú gerðist sem í vísunni: .... ,,á skinni
rak upp óp. Fyrir framan hana stóð
tvífari hennar.
— Ég hélt ekki að við ættum eftir
að hittast, sagði Nella Greene smeðju-
lega. — Það var leiðinlegt að það skyldi
gerast á þennan hátt.
Meg rann kalt vatn milli skinns og
hörunds, þegar hún heyrði tóninn í
rödd hennar. Að baki hrópaði Bruce
ævareiður:
— Nella, að þú skyldir haga þér
svona heimskulega! Nú veit hún jú
allt!
Nella læsti dyrunum hægt og varlega
og studdi sig upp við þær: — Það var
þess vegna sem ég sagði, að hún ætti
að verða hér kyrr. Hún vissi þegar
allt of mikið um þetta mál. Það verður
okkur dýrt, ef henni tekst að sleppa
úr þessu húsi.
Nú skildi Meg hvers vegna frú
Verney hafði haldið, að hún hefði séð
hana í þessu húsi. Þessi kona, sem allir
héldu að væri dáin, hafði falið sig allan
tímann. Og þegar Robert sagði, að
konan hans hefði ráðist á hann í hell-
inum, hafði hann rétt að mæla.
— Robert heldur að þér séuð látin,
hvíslaði Meg.
hoppar flóin fríða,“ og það sem meira
var; sú fyrsta stökk yfir á peysuerm-
ina mína. Sló við þetta nokkrum óhug
á fjölskylduna sem vonlegt er, og lá
við, að hætt yrði við allt hundahald.
Á eftir klóruðu sér fleiri en Móri, og
tvífætlingarnir leituðu að ímynduðum
flóm.
Ég gekk á fund hundeigandi nábúa
míns og tjáði honum þessi voveiflegu
tíðindi. Hann upplýsti, að Móri myndi
ekki vera eini hundurin á meginland-
inu, sem við þennan ófögnuð ætti að
stríða, því í búðum gæti ég keypt dós
af eitri og útrýmt ósómanum. í búðinni
fann ég hvorki meira né minna en ein-
ar tólf tegundir af meðali þessu, og má
af því ráða, að margir vilja verða til
að létta þessari plágu af hinum elskuðu
hundum.
Eftir að við höfðum úðað Móra með
eitrinu góða, bráði strax af honum, og
skömmu síðar var ákveðið að láta hann
í ærlegt þrifabað, en það hafði okkur
verið ráðlagt. Skemmst er frá því að
segja, að Móri kunni þessari ráðstöfun
mjög illa. Hann barðist um á hæl og
hnakka í baðkerinu og ýlfraði eins og
stunginn grís. Skvetti hann okkur hjón-
in öll út, en dóttirin stóð fyrir aftan
Framh. á bls. 28.
— Það er hyggilegast fyrir hann að
halda það áfram, sagði Nella. — Jafn-
vel þótt hann hafi þekkt mig aftur í
hellinum, bætti hún við. — Hver mun
trúa honum, þegar hann fullyrðir að
hann hafi séð draug? Allir vita að
hann hefur verið slæmur á taugum
lengi. Tíminn mun sannfæra hann um,
að það hafi verið þér, sem hann sá.
— En ég mun segja sannleikann,
sagði Meg ákveðin.
— Það held ég ekki, greip Nella
fram í. — Er yður ennþá ekki ljóst
í hvaða aðstöðu þér hafið sett sjálfa
yður?
—■ Nella . .. hvað hefurðu í hyggju
að gera, stamaði Bruce óttasleginn.
— Spurðu heldur hvað við höfum í
hyggju að gera til þess að bjarga okkur.
Við getum ekki látið þennan kvenmann
úthrópa það sem hún veit.
— En við getum ekki...
Hann lauk ekki við setninguna.
— Seg þú ekki orð. Reyndu heldur
að gera eitthvað áður en hún fer að
hrópa.
Meg opnaði munninn, en þá var
hönd Bruce þar fyrir. Hún reyndi að
slíta sig lausa, en Nella hjálpaði til