Fálkinn - 15.05.1963, Blaðsíða 38

Vonbiðill
Framhald af bls. 11.
eiginmanninum, sem aftur á móti sat
hreyfingarlaus í hægindastólnum, graf-
alvarlegur og utan við sig. Og ég tók
eftir því, að í hvert skipti, sem hún
fór framhjá honum, gat hún ekki stillt
sig um að glettast ofurlítið við hann,
ávarpa hann með gæluorði og svo fram-
vegis, og einu sinni gekk hún svo langt,
að hún nuggaði mjöðminni upp við öxl
hans. Hún var í stuttu máli sagt ást-
fangin og skammaðist sín ekkert fyrir.
Við settumst til borðs fyrir framan
opinn gluggann. Þar sem íbúðin var á
fyrstu hæð, sneri glugginn beint út að
gangstéttinni. Það var molluleg ágúst-
nótt og að utan barst ómur úr útvarp-
inu. Nágrennið virtist vera fullt af út-
varpstækjum og alls staðar gargaði
sama lagið, eins og margir hanar sem
gala saman við sólris. Massimina kom
inn með matinn og ég hugleiddi, að ég
hafði aldrei áður séð hann bera á borð
mat, sem hún hafði sjálf eldað. Ég
komst fljótt að raun um, að hún hafði
mikla hæfileika í þessa átt og að Peppe
væri asni að halda framhjá henni með
einhverjum stelpugálum. Við snæddum
þegjandi, unz ég hafði orð á því við
Massiminu, hvað hún væri góður kokk-
ur, og hún svaraði því til, að henni
þætti vænt um, að mér skyldi geðjast
að matnum hennar, því að Peppe væri
alltaf að kvarta undan honum. Peppe
mótmælti harðlega.
— Ég kvarta ekki, en þú ert alltaf
að reyna að fita mig. Borðaðu, borðaðu,
borðaðu. Ég reyni bara að verja mjg.
Hún starði ásakandi á hann eins og
móðir sem setur ofan í við barn sitt.
— Ljúktu þá við matinn! Vertu ekki
hræddur við það. Ef þú fitnar skal ég
nudda þig svolítið, og þá verður þú
aftur grannur.
Þessi hugmynd Massiminu að nudda
húsbónda sinn vakti mér hlátur og
næstu mínúturnar snerist samtal okkar
um nudd og Peppe sagði glottandi:
— Massimina, segðu okkur hverju
frúrnar trúa þér fyrir, meðan þú ert að
nudda þær. Hlustaðu, Rodolfo, og vittu
hvort þér finnst það ekki hlægilegt.
Massimina hikaði andartak, en síðan
sagði hún okkur nokkrar skopsögur:
um gamlar kerlingar sem létu nudda
sig til þess að þóknast elskhugum sín-
um, eða svo sögðu þær, um ungar kon-
ur, sem trúðu henni fyrir getuleysi
eiginmanna sinna, — kvikmynda-
stjörnur, sem sögðu henni nákvæmlega
frá ferli sínum og svo framvegis.
Peppe bætti við, en með glott á vör:
— En það er ein af þessum ágætu
frúm, sem ég hefði gaman af að hitta
— hún heitir víst Nóra. f hvert skipti
sem hún hringir til þess að panta tíma,
reynir hún að fitja upp á samræðum
við mig. „Þér eruð eiginmaður Massi-
minu, er það ekki? Og hvað gerið þér?
Vinnið þér við nudd eins og konan yð-
38 FALKINN
ar? Hvers vegna ekki?“
Massimina varð bálreið, þegar hún
heyrði þetta:
— Sá dagur mun koma, hrópaði hún,
— að ég mun í staðinn fyrir að nudda
þennan kvenmann slá hana svo ræki-
lega á lærið, að hún fái ör eftir það.
Viðurstyggileg flenna — það er það
sem hún er!
Peppe var skemmt, enda hafði hann
minnzt á þennan kvenmann af ásettu
ráði.
Eftir kvöldverðinn opnuðum við aftur
fyrir útvarpið og hlustuðum á tónlist.
Massimina fór fram í eldhús til þess að
þvo upp. Peppe hélt áfram að naga á
sér neglurnar og alltaf öðru hverju leit
hann á klukkuna. Ég varð stöðugt vand-
ræðalegri eftir því sem leið á kvöldið,
af því að mér þótti vænt um Massiminu
og geðjaðist ekki að því að hjálpa Peppe
til þess að svíkja hana. Mig langaði til
að gera úrslitatilraun til þess að koma
í veg fyrir ráðagerð hans:
— Hvar býr þessi stúlka?
Hann horfði á mig, hikaði og svaraði
síðan:
— Ekki langt héðan. Hún á heima í
Via Candia.
— Jæja, segðu mér hvar hún býst
við að hitta mig, ég skal fara þangað
og segja henni, að þú munir hitta hana
á morgun. Sérðu ekki hvað Massimina
er hamingjusöm?
En hann yppti öxlum og svaraði:
— Þú ert asni. Ég lofaði að koma og
stend við það.
Jæja, Massimina lauk við uppþvott-
inn og mér var ekki undankomu auðið.
Ég leit á úrið mitt og sagði við Peppe:
— Heyrðu, það er víst kominn tími
til fyrir okkur að fara að hitta Fabrizi
í sambandi við viðskiptin.
— Já, auðvitað, sagði hann snöggt.
Ég var búinn að gleyma því. Ef þú
hefðir ekki minnt mig á það hefði ég
steingleymt því. Komdu! Við skulum
fara.
Hann stóð upp um leið og hann
sagði þetta, og það hefði þurft blindan
mann til þess að sjá ekki, hversu feginn
og ánægður hann var. Massimina varð
að sjálfsögðu vör við þetta og sagði:
— Fabrizi? Þú hefur aldrei sagt mér
neitt frá honum.
Þá greip ég allt í einu fram í:
— Massimina, viltu finna mig andar-
tak. Ég þarf að tala við þig.
Við fórum inn í svefnherbergið, ég
lokaði dyrunum og sagði:
— Sjáðu til: Það er bezt að þú látir
Peppe fara, án þess að gera mikið veður
út af þessu. Því meira sem þú reynir
að hafa hemil á honum, því greinileg-
ar kemur í Ijós, að þú ert afbrýðisöm,
og þeim mun minna er honum annt um
þig. Taktu eftir því sem ég segi: Láttu
hann fara án þess að segja nokkuð við
því.
Hún horfði á mig. Andlit hennar var
svo skælt og skelft, að það var átakan-
legt á að horfa. Loks stamaði hún:
— Allt í lagi, Rodolfo. Ég skal gera
eins og þú segir.
Við fórum aftur inn í dagstofuna og
Massimina sagði hispurslaust við Peppe:
— Jæja þá! Góða nótt! Ég þarf að
mæta snemma í fyrramálið, en ég skal
ekki vekja þig. Við sjáumst þá annað
kvöld.
Rödd hennar skalf, en hún harkaði
af sér eins og hún hafði lofað mér.
Hvað Peppe snerti, þá drúpti hann
höfði, — hann skammaðist sín. Við
fórum til dyra og Peppe sagði:
— Góða nótt, Messimina!
Hann hraðaði sér út. En ég stanzaði
andartak til þess að þakka Massiminu
fyrir kvöldverðinn. Ég bætti við:
— Þakka þér, þakka þér kærlega
fyrir, og ég vona að þú viljir einhvern-
tíma borða með mér á veitingahúsi.
Þá tók ég eftir því, að hún grét. Hún
stóð grafkyrr, hallaði sér upp að dyra-
stafnum og tárin láku hvert á fætur
öðru niður kinnar hennar. Þetta snart
mig. Ég sagði:
— Ekki gráta, Massimina! Við erum
í raun og veru að fara að hitta Fabrizi.
Hún svaraði lágri röddu:
— Fabrizi hringdi í gær og sagðist
vera á förum til Naples. Peppe vissi það,
en hefur gleymt því.
Mér þótti fyrir þessu. Ég vissi ekki
hvað ég átti að segja, svo að ég endur-
tók:
— Ekki gráta, Massimina! Það er
hverju orði sannara, að þú átt lítið og
snoturt heimili og hið dásamlegasta af
öllu er eiginmaður þinn.
Hún hristi höfuðið og sagði:
— Hið dásamlegasta af öllu verður,
þegar ég get farið snemma að sofa og
hætt að hugsa um hann.
Ég bauð henni góða nótt og fór út á
strætið, þar sem Peppe beið mín. Við
fórum framhjá glugganum. Massimina
stóð við hann og horfði á eftir okkur,
unz við beygðum fyrir hornið.
Sokkabönd . . .
Framhald af bls. 16.
Og Skúli gekk að skáp við einn vegg-
inn og dró fram stóran og þungan járn-
kassa fullan af eins og tveggja krónu
peningum sem allir báru þess merki að
hafa verið notaðir sem skotmörk. Þeir
voru misjafnlega hittir og sára fáir í
miðjuna heldur flestir í röndina og þar
sem kúlan hafði komið í þá hafði rifn-
að úr þeim. Þá voru þarna innan um
peningar sem höfðu verið klofnir og
tilhöggnir á ýmsa lund og nokkrir svo
vendilega slípaðir að ekki mátti lesa á
þeim nokkurn staf.
— En miðarnir, eru þeir nokkuð
skemmdir?
— Já, það er sama sagan með þá.
Þeir eru klofnir og hlýtur það að vera
mjög tafsamt og vandasamt verk, því
í þessum miðum er eins og ég sagði
áðan sérstakur pappír. Þá bar einu sinni
talsvert á því að þeim væri skipt í
tvennt, en það hefur stórum minnkað.
Eitt er það líka sem mönnum hefur
dottið í hug og það er að rífa fimm-