Fálkinn - 15.05.1963, Blaðsíða 18

FLUGVÉLIN yfirgaf eyðimerkurbæinn Ran-
giri seint um kvöldið með þriggja manna áhöfn
og átta farþega. Ákvörðunarstaður hennar var
Nirizra, flugvöllur rétt við landamæri Bonbaríu,
þar sem byltingin hafði geysað á fjórða mánuð.
Feikimikill þokubakki neyddi flugvélina af leið
og inn yfir fjöll Bonbaríu, þar sem óveður skall
á í sömu mund og þeytti silfurgljáandi vélinni á
fjallstind. Vélin mölbrotnaði, og allir fórust um
borð nema tveir farþeganna, ungur maður og
ung stúlka. Þegar björgunarsveit kom á slys-
staðinn daginn eftir, voru bæði sem komust
lífs af, horfin. Enginn gat gefið skýringu á
hvert þau hefðu farið og hvers vegna. í tíu
sólarhringa leituðu hermenn um fjöllin án
minnsta árangurs. Síðan var leitinni hætt og
nöfnum þeirra bætt við listann yfir þá, sem
höfðu beðið bana í flugslysinu. Ári síðar komust
yfirvöldin loks að því, hvað hefði í rauninni
drifið á daga unga fólksins eftir slysið. Hér er
frásögnin um þá leynilegu för, sem þau tókust
á hendur til að bjarga lífinu.
LENGI eftir að hyldýpið milli fjallanna hafði
gleypti ópin og skerandi hávaðann, lágu þau
kveinandi á sundurtættu klefagólfinu. Sársauk-
að fólk sjái, að hér séu menn, sem komizt hafa
af og séu hjálparþurfi.
Svar hans var stutt og snúðugt.
— Nei! Hann greip sárabindi, settist á hækj-
ur fyrir framan hana og setti plástur á blóðugan
skurðinn á enni hennar. Andartak horfðust þau
í augu. Augu hennar voru blá og skær og augna-
ráðið einlægt og einarðlegt; augu hans voru
voru brún, dimm og dul.
— Allt í lagi, sagði hún, — þá skýt ég rak-
ettunum sjálf. Hún greip rakettubyssuna og
ætlaði að hlaða hana. Samstundis kom hann að-
vífandi og hrifsaði fyrst byssuna en síðan rak
ettuna úr höndum hennar.
— Heyrið þér? Engar rakettur hér, skiljið
þér það?
— Já, sagði hún blíðlega. Hún var undrandi
og gröm, en líka dálítið hrædd. Að vísu var
hann aðeins stór drengur, 20 eða 21 árs og varla
eins hár og hún, en það var eitthvað ógnvekj-
andi í fari hans, í gáfulegu og hranalegu andliti
hans, í festulegri skipandi rödd hans. Og hendur
hans! Hún fann afl þeirra leysast úr læðingi
löngu eftir að hann hafði sleppt takinu á henni.
ÓVEÐRINU slotaði jafnóvænt og það hafði
SMÁSAGA
EFTIR
ERLING
POULSEN
inn eftir taugaáfallið skar ennþá í vöðva þeirra
og taugarnar, og þau börðust bæði við að ná and-
anum. Hræðslan stirðnaði á fölum og blóði
drifnum ásjónum þeirra, þar sem þau störðu
30 eða 40 metra út í myrkrið úr afturhluta
vélarinnar, sem hafði brotnað af við árekstur-
inn, og horfðu inn í eldhafið, sem umlukti stjórn-
klefann og sundurtættan farþegaklefann. Þau
sáu lík flugmannsins og' farþeganna, og þau
sáu stórar málmplöturnar glóa, bresta um
samskeytin og vindast upp og á meðan bar
vindurinn svartan, eitraðan reykmökkinn að
vitum þeirra. — Fljótt, stundi hann. — Eftir
andartak springa geymarnir, komið! Hann
klöngraðist yfir samanrekinn stól, kraup á kné
fyrir framan hana og fjarlægði dyraumbúnað,
sem lokaði leiðinni út. Blóðið streymdi úr enni
hennar, og kjóllinn hennar var gauðrifinn og
hékk í tætlum utan um hana.
Úti í myrkrinu settust þau hlið við hlið í
skjóli við stóran klett, og þaðan heyrðu þau
sprengingarnar og sáu háar, gular eldtungurnar
teygja sig upp í svartan himininn yfir höfðum
þeirra. Þau töluðust ekki við, heldur sátu og
störðu út í myrkrið, gegndrepa af rigningunni,
hreyfingarlaus eins og höggmyndir. Fyrst þegar
snarkandi bálið af eldsneytinu var slökknað,
og regn og rok hafði kælt sjóðheitt loftið um-
hverfis flakið, héldu þau aftur að flugvélar-
stélinu sem brotnað hafði af. Samanþjöppuð
farangursgeymslan veitti þeim nokkurt afdrep
fyrir óveðrinu, og innan um sundurrifnar tösk-
ur fundu þau sitthvað, sem að gagni kom: Þurr
föt, ábreiður og tvo fleyga af koníaki. í eld-
rústunum fundu þau vatnskút algerlega ó-
skemmdan, svo og tinkassa með ávöxtum og
kexi og einn kassa af neyðarblysum, rakettum
og sárabindum.
— Kveikið á neyðarblysi, sagði hún, — og
skjótið nokkrum rakettum niður í dalinn, svo
skollið á, og næstum kringlóttur og purpura-
rauður máninn kom í ljós yfir fjallstindana.
Hann greip báða fleygana, hellti úr þeim koní-
akinu og setti drykkjarvatn á þá í staðinn. Síðan
sótti hann ávextina og kexið í eldhúskytruna,
auk handfylli af sárabindum, og vafði öllu
saman inn í þrjú þykk ullarteppi, kastaði far-
angrinum á bak sér og gekk út á regnvota klöpp-
ina í tunglskininu. — Komið sagði hann. Að
þessu sinni var rödd hans vingjarnleg,
— Það kæmi mér aldrei til hugar, hrópaði
hún í bræði. Hún stökk á fætur. — Heyrið nú.
Við höfum bæði komist lífs af úr flugslysi vegna
hreins kraftaverks. Ættum við nú að stofna
lífi okkar í hættu með því að klifra um þarna
á milli klettanna. Aldrei að eilífu! Ég verð hér
og skýt rakettum alla nóttina, svo að fólk, sem
þekkir landslagið, geti komið upp og heimt
mig úr helju.
Hann stappaði fast í klöppina og þrammaði
aftur að flakinu, tók rakettubyssuna og fleygði
henni langt út í myrkrið. Því næst fjarlægði
hann kveikjustykkin úr neyðarblysunum. — Nú
getið þér komið eða verið, alveg eins og þér
viljið, sagði hann hrottalega. Hann sneri baki
við henni og gekk af stað.
— Ég verð hér! æpti hún. Samtímis hrökk
hún við, er hún heyrði hvellt og gjallandi öskur
úti í nóttinni, öskur í fjallaljóni.
Hann nam staðar fyrir utan, og aftur tók
rödd hans þessum óvæntu breytingum frá
ruddaskap til hjartanlegrar vinsemdar.
— Komið heldur með, ungfrú. Það er alltaf
talsvert af rándýrum hérna uppi í fjöllunum,
og þér eigið hræðilega nótt í vændum, ef þér
verðið kyrrar!
Fjallaljónið öskraði öðru sinni, ekki allfjarri.
Hún var á báðum áttum. Hvers vegna vildi hann
ekki gera það eina skynsamlega: Að verða hér
og bíða ásamt henni? Og hvers vegna hafði
FALKINN