Fálkinn - 15.05.1963, Blaðsíða 22
pliaed i*a
Framhaldssaga eftir Yale Lotan. Sagan hefur veriS kvikmynduð og
fer myndin sigurför um heiminn. Strax og sögunni lýkur hér í FÁLK-
ANUM verður myndm sýnd í TÓNABÍÖI meS íslenzkum texta. Titil-
hlutverkiS leikur hin fræga gríska leikkona, Melina Mercouri, og að-
almótleikari hennar er Antony Perkins. — Fylgist með þessari
skemmtilegu sögu, sem hófst fyrir þrem vikum.
Hann byrjaði að tala við mig, dýpri
og mýkri röddu en ég hafði gert mér
í hugarlund, að hann hefði yfir að ráða.
Hann endurtók nokkrar innantómar,
litlar, kurteisislegar setningar á grísku,
þær sömu og hann hafði verið að æfa
með mér um morguninn. En það var
lof, sem snerti mann eins og barn, sem
sýnir teikningu sína móður sinni og
fær hrós fyrir. Um leið og hann sagði
þetta, dró hann mig nær, og það var
ekkert barnalegt við rödd hans og hinn
mjúka andardrátt hans í eyra mér.
Þegar hljóðfæraslátturinn hætti, skild-
umst við sundur og horfðum hvort á
annað. Það var hræðilegt augnablik,
þegar ég sá í augum hans ekkert, sem
gæfi til kynna, að hann hefði tekið mig
j fulla sátt og vináttan ríkti nú ein.
Ég skundaði á brott særð, og sneri
aftur að borðinu án þess að mæla orð
frá vörum. Við yfirgáfum klúbbinn og
nokkra hríð sátum við í bílnum án þess
að tala saman. Smátt og smátt jafnaði
ég mig. Þegar allt kom til alls, var
hann enn ókunnugur mér og ég gat ekki
túlkað isvip hans með neinu öryggi.
Skyndilega gaf hann bílstjóranum
bendingu um að nema staðar.
„Stönzum hér í nokkrar mínútur,“
sagði hann, og án þess að bíða eftir
samþykki mínu, opnaði hann dyrnar.
Við vorum nálægt brú.
Kvöldið var kalt, en loftið hreint, og
ég andaði djúpt að mér ilman Thames.
Alexis sagði bílstjóranum að aka um
í nokkrar mínútur. Ég gekk mjög hægt
að handriði brúarinnar og heyrði, að
hann kom á eftir.
„Gerðu það, komdu til Grikklands.
Komdu að minnsta kosti til Parísar til
að tala við föður þinn,“ sagði ég ör-
væntingarfull.
Hann kom að handriðinu og stóð dá-
lítinn spöl frá mér.
„Ég vildi heldur, að þú bæðir mig
að koma til Grikklands, af því að þig
langaði til að ég kæmi til Grikklands.“
Ég vissi, að ég mundi sigra hann.
Ég hafði ekki haft á röngu að standa
þegar allt kom til alls ...
„Ég geri það,“ sagði ég hljóðlega.
„Ég óska þess af hjarta.“
Ég leit á hann, en hann horfði niður
á vatnið, eins og ég hafði gert áður.
Ég leit niður aftur. Loks, sagði ég eins
og ég væri að segja Dimitri litla sögu:
„Þegar menn óskuðu mjög eftir
einhverju í Grikklandi til forna, þá
færðu þeir fórn. Þeir fóru með svín
út í vatn og fórnuðu því guðunum."
„Svín?“
„Já, svín,“ sagði ég og við hlógum
bæði. „En ég hef ekkert svín.“
„Fórnaðu þá einhverju öðru.“ Hon-
um virtist vera alvara.. Ég byrjaði að
leita í kápuvasanum og var að því kom-
in að opna töskuna, þegar ég sá hring-
inn. hinn stóri demantur glitraði í daufu
götuljósinu. Ég tók hann ofan. Ég rétti
hann fram og hönd mín titraði ekki
einu sinni. „Ég gæti fórnað þessum
hring.“
„Þú gætir það ekki!“ sagði hann
dauðskelkaður.
Ég sneri hringnum og lét hann dást
að töfrum hans. Ég lét sem ég ætlaði
að kasta honum og hann stökk og greip
um hönd mína. Ég rétti honum hring-
inn. „Líttu á hann,“ sagði ég. „Er
hann ekki fallegur?“
„Ég hef aldrei séð neinn honum
líkan.“
„Láttu mig nú hafa hann aftur.“ Ég
tók hann og hélt honum yfir ánni. Ég
leit á hann og varð á að brosa að hinum
upphafða hryllingi hans.
„Ég óska að Alexis komi til Grikk-
lands,“ sagði ég hátt og skýrt og opn-
aði greipina. Hringurinn féll í fallegri
ljósrák og hvarf í dökkt vatnið.
Alexis hvíslaði: „Ó, guð!“
„Ég steig aftur á bak og gat ekki
beitt skilningarvitum mínum. Þetta
virtist í einu fjarlægt og nálægt, og
aftur hafði ég þá greinilegu tilfinningu,
að þetta hefði allt skeð áður, — fórnin,
ungi maðurinn, mín eigin fullvissa um
að ósk mín rættist, vegna þess að fórn-
in hefði verið réttmæt . . . Svo hvarf
þessi tilfinning og ég var einu sinni enn
í London um aprílkvöld með þessum
aðlaðandi unga manni, sem ég kynntist
stöðugt betur og betur.
Skyndilega steig hann áfram og byrj-
aði að klifra yfir handriðið til að fleygja
sér út í ána. Ég greip í handlegg hans.
„Þú ert brjálaður!" hrópaði ég. Hann
stanzaði og hló upp í opið geðið á mér
með yilltan glampa í augunum.
„Þú ert brjáluð!" sagði hann, en
hann stanzaði.
22 FÁLKINN
Hann setti fótinn yfir á handriðið og
stóð kyrr augnablik og horfði niður í
vatnið. Þá hló hann aftur, hærra og
hærra:
„Sjö þúsund svín í Thamesá!“
„Fyrir þig,“ hvíslaði ég og hló alls
ekki. En hélt áfram að hrópa. „Sjö
milljón svín í Thamesá."
Hann þreif um mitti mér og byrjaði
að sveifla mér, hló ennþá og sagði:
„Mín vegna. Sjö milljón sván!“
þangað til mig sundlaði og ég varð
rugluð yfir viðbrögðum hans.
Mér fannst að hann ætti ekki að vera
svona kátur. En einhver annar átti að
hlæja núna. Með kuldahrolli uppgötv-
aði ég að hlátur hans væri hæðinn og
spottandi. Ég vissi að eins örugglega
eins og ég vissi, að ég mundi aldrei
sjá þennan demant framar, að ég myndi
aldrei verða hamingjusöm eða róleg
aftur, það sem eftir væri ævinnar.
Hann stóð og hló og augnablik stóð-
um við kyrr, hönd hans hélt enn um
mitti mér. Við litum hvort á annað og
ætluðum bæði að fara að segja eitthvað,
þegar bíllinn kom skyndilega í Ijós á
beygjunni. Alexis dró mig að sér og
hrópaði. „Komdu, við ætlum til París-
ar!“