Fálkinn - 15.05.1963, Blaðsíða 16

ÖtiLAGA
DÓMUR
Allt í einu leit maðurinn rannsakandi
á hana:
— Var gott samkomulag milli yðar
og manns yðar?
Meg varð hugsað til þess með sökn-
uði hversu hlýlega Robert hafði kvatt
hana, þegar hún lagði af stað til borg-
arinnar um morguninn.
— Hann var maðurinn minn, sagði
hún. — Hvers vegna í ósköpunum
skyldi ég vilja gera honum mein?
Hún var gráti næst, þegar hún hélt
áfram:
— Ég ... ég verð að hitta hann. Vilj-
ið þér nú ekki vera svo góður og taka
mig með, til sjúkrahússins?
Hann skellti blokkinni sinni aftur og
bjó sig undir að fara. Rödd hans var
ekki sérlega vingjarnleg, þegar hann
sagði:
— Ég verð því miður að biðja yður
að fara ekki út úr þessu húsi, þar til
ég kem aftur. Við verðum að bíða þar
til maðurinn yðar er orðinn nógu hress
til að skýra frá öllum málavöxtum.
Frú Verney hélt dyrunum opnum.
— Þér komið brátt aftur?
Inni í stofunni sat Meg og gerði sér
allt í einu ljóst, að hún var ein síns
liðs. Og í stofufangelsi.
Þegar lögreglan fór, sat Meg ein
eftir. Hún heyrði raddir úti í forstof-
unni. Það var frú Verney, sem sagði
lögreglumönnunum alla söguna í sinni
útgáfu.
Meg drúpti höfði. í rauninni skipti
það litlu máli hvaða álit fólk hefði á
henni. En hvernig gat Robert, sem elsk-
aði hana, sakað hana um að hafa reynt
að svipta hann lífi? Það var hræðilegt.
Henni fannst hún vera brúða, viljalaust
verkfæri, sem hreyfði sig aðeins, þegar
einhver togaði í spottann.
Hún heyrði ekki þegar dyrnar opn-
uðust aftur og hafði þess vegna ekki
hugmynd um, hversu lengi frú Verney
hafði staðið og horft á hana.
— Jæja?
Meg snéri sér við. Hún vissi að hún
átti að segja eitthvað, en gat það ekki.
— Sagði ég ekki, að eitthvað skelfi-
legt mundi koma fyrir, þegar læknir-
inn ákvað að taka þig að sér? sagði
ráðskonan. — Hann hefði aldrei átt að
gera þig svona líka Nellu. Nú er engu
líkara en líkindin séu ekki aðeins á
ytra borðinu, heldur einnig hið innra.
Já, ég veit ósköp vel, að ég talaði vin-
gjarnlega um hana, þegar hann hafði
gert þig líka henni. En ég vildi ekki
ýfa upp gömul sár. Auk þess geðjaðist
16 FÁLKINN
mér ekki að þér þá. Já, læknirinn hef-
ur hagað sér heimskulega — og nú
fær hann að súpa seyðið af því.
Meg fannst hún verða að bera hönd
fyrir höfuð sér:
— Ég gerði það ekki, hrópaði hún.
— Ég sver, að ég gerði það ekki.
— Þetta sagðir þú líka, þegar ég
sagði lækninum, að þú hefðir hitt Bruce
Preston á laun, sagði frú Verney hörku-
leg. — Auðvitað er hann með í spilinu
líka núna. Þú vildir gjarna koma lækn-
inum fyrir kattarnef til þess að geta erft
hann og látið peningana renna til elsk-
huga þíns. Það er að minnsta kosti
álit lögreglunnar, vertu viss.
Meg langaði til að hrópa upp yfir sig.
Eins og í svefni gekk hún upp í her-
bergi Roberts. Þar settist hún við skrif-
borðið og grét af örvæntingu og ein-
manakennd. Það fór hrollur um hana
og hún gekk að arninum til þess að
kveikja upp í honum. Þá sá hún hvar
bréfið lá samanvöðlað. Hún varð að lesa
það aftur þar til henni var ljóst hvað
í því stóð. Robert hafði sem sagt farið
að Robinhellinum. Hver vissi um slys-
ið, sem varð til þess, að Nelly Greene
drukknaði? Robert hafði ekki sagt nein-
um frá því nema henni. ' Skyndilega
datt henni í hug, að ef til vill héldi
Robert, að hún stæði á bak við þetta
allt saman. Þess vegna hefur hann sagt
lögreglunni þetta.
Hún varð að gera eitthvað og það
strax. Fyrst af öllu varð hún að gefa
skýrslu til lögreglunnar. Bara að það
hefði verið sími í húsinu. Fyrst svo var
ekki varð hún að reyna að komast til
bæjarins. Hún stakk bréfinu í veskið
og hljóp fram í forstofuna. Frú Verney
var hvergi sjáanleg og Meg gaf sér
ekki tíma til að bíða eftir henni.
Hún mátti engan tíma missa. Hún fór
skemmstu leið eftir ströndinni og spenn-
ingurinn rak hana áfram. Hvílík heppni
að hún skyldi finna hótunarbréfið. Hún
stanzaði og leitaði að bréfinu í veski
sínu. En þegar hún fletti því í sundur,
sá hún að um rangt bréf var að ræða.
Þetta var bréfið, sem Bruce Preston
hafði sent henni nokkrum dögum áður.
Hún hafði gleymt að hún var með það
í veskinu. Hún ætlaði að fleygja þvi
frá sér, þegar hún rak augun í, að bæði
bréfin voru skrifuð á sams konar papp-
ír. Hægt og hægt rann lausn málsins
upp fyrir henni. Það var enginn annar
en Bruce Preston, sem stóð að baki
fjárkúguninni. — Hún hljóp eins hratt
og hún gat í áttina að kofa hans. Það
FRAMHALDSSAGA EFTIR
ARETH ALTON
SÖGULOK
var ljós í gluggunum. Skemmsta leið
til bæjarins lá rétt hjá. Án þess að
hugsa sig um gekk hún að kofanum
og barði að dyrum. Það leið talsvert
langur tími þar til hann kom til dyra.
—■ Nei, ert það þú, sagði hann hægt.
— Þú komst þá þrátt fyrir allt?
En hann bauð henni ekki inn.
— Ég þarf að tala við þig, sagði
hún og ýtti honum til hliðar. — Hefurðu
frétt hvað gerðist? bætti hún við, þegar
þau komu í eldhúsið.
— Gerðist? Nei.
— Veiztu ekki hvað kom fyrir Ro-
bert?
Jú, hann hlaut að vita það. Hún sá
það á honum. Hann var ekki aðeins
sektarlegur á svip heldur hræddur. —
Robert liggur á sjúkrahúsi, bætti hún
við.
Undrun hans var engin uppgerð.
Fréttin var bersýnilega mikið áfall fyr-
ir hann. Kannski hefur hann haldið,
að Robert væri látinn og orðið ótta-
sleginn þegar hann frétti að hann væri
enn á lífi.
— En hvernig gerðist það, spurði
hann.
Meg lét viljandi nokkrar mínútur
líða þar til hún svaraði. En hún var
ekki langt komin í sögu sinni, þegar
Bruce spurði: — Hefur hann sagt lög-
reglunni hvernig þetta atvikaðist?
— Já.
Skjátlaðist henni. .. eða spruttu ekki
fram svitadropar á enni hans? Var
hann ekki óttasleginn á svipinn? Og
eitt sinn hafði hún getað ímyndað sér,
að hún væri hrifin af þessum manni!
— Sagði hann hver hefði gert það,
stamaði Bruce.
— Já, hann fullyrti að það væri ég.
En ég var ekki einu sinni nálægt hell-
inum þegar þetta gerðist, sagði Meg.
Ég fer að halda að það hafi verið þú.
— Hvers vegna heldurðu það, spurði
hann. — Gættu að hvað þú segir. Hvaða
ástæðu skyldi ég hafa til þess að ráðast
á Robert?
— Nei, maður skyldi ætla að þú
værir búinn að gera honum nóg mein.
Ég veit að þú varst elskhugi Nellu.
Þú varst með henni sama kvöldið og
hún drukknaði. Robert sá þig. En hann
vissi ekki, að þú værir maðurinn. Þú
heyrðir þau rífast og sást ef til vill
það sem gerðist í bátnum rétt á eftir?
Bruce sneri sér undan:
— Ég skil ekki hvað þú ert að tala
um.
Framhald á bls. 24.