Fálkinn - 15.05.1963, Blaðsíða 19

hann hindrað hana í að skjóta rakett-
unum? Átti umheimurinn að halda, að
allir hefðu farizt? Hann kallaði að
nýju utan úr myrkrinu, og fjallaljónið
öskraði í þriðja sinn. Síðan slóst hún
í för hans. Hún hafði enga samúð með
honum, en varla vildi hann gera henni
mein, og ótti iiennar við að vera alein
á þessum fjallstindi, það sem eftir var
nætur of mikill.
ÞEGAR þau voru komin út á opna
og uppblásna hásléttuna, virtist hann
ekki gera sér lengur rellu út af henni.
Hann stikaði stórum, og oft varð hún
að hlaupa við fót til að hafa við honum.
— Hvers vegna liggur yður svona á?
hrópaði hún grátandi af reiði yfir óþol-
andi framferði hans.
— Bíðið.
Hann nam staðar og rétti höndina á
móti henni. í tunglskininu sá hún fölt,
sveitt andlit hans. Hún eygði vissa
meðaumkvun í þessu andliti, með-
aumkvun, sem hljómaði líka í rödd hans.
— Hérna, haldið yður fast í mig!
Hún stanzaði og stóð á öndinni af
mæði. — Ef þér vilduð bara að minnsta
kosti segja mér, hvers vegna þér hag-
ið yður svona. Eins og vitfirringur!
— Komið nú, sagði hann mildilega
og tók í hönd hennar.
— Ég má ekki vera að því, að rök-
ræða við yður. En ég get lofað yður
því, að þér verðið niðri í dalnum ár-
degis á morgun, svo framarlega sem
þér fylgið mér eftir. Þar getið þér svo
gefið yfirvöldunum skýrslu og tekið
fyrstu lest heim til Marapuru.
— Hvernig vitið þér, að ég ætla til
Marapuru? sagði hún steinhissa.
— Heyrði yður segja það við toll-
vörðinn á flugvellinum í Rangiri!
Hann skálmaði áfram yfir hásléttuna
— stöðugt í norðvestur. Gríðarlegar
klettanafir neyddu þau til að klifra
endrum og eins, en ekki í eitt einasta
skipti stofnaði hann sjálfum sér eða
henni í hættu. Eftir tveggja tíma
göngu, þegar hún var að hníga niður
af þreytu, staðnæmdist hann í skjóli
við stóran klett og fleygði frá sér sam-
anyöfðum teppunum.
— Hér verðum við, sagði hann, —
og þegar það er orðið bjart, leggjum
við af stað niður. Hann sléttaði úr tepp-
unum, lét hana fá tvö og hafði sjálfur
það þriðja. Því næst tók hann upp kex-
ið og drykkjarvatnið. Þau mötuðust og
drukku og kveiktu síðan hvort í sinni
sígarettu. í bjarmanum af loga eld-
spýtunnar virti hann fyrir sér fölt og
hrjáð andlit hennar. — Mm, tautaði
hann og teygði sig eftir sárabindakass-
anum. Það blæddi á ný úr skurðinum
yfir annarri augabrún hennar. Hann
fjarlægði gamla plásturinn, laugaði
sárið með dálitlu drykkjarvatni og batt
um það. Meðan hann hélt höfði hennar
milli handanna, bærðist dálítið bros á
þöndum vörum hennar. — Þú ert hraust
stúlka, sagði hann, — mér fellur vel
við þig.
— Samúðin er ekki gagnkvæm, sagði
hún. Hún laug. í hjarta sínu vissi hún,
að hún laug. Hann vissi það líka, þegar
hann sá tindrandi, skært blikið í bláum
augum hennar skömmu síðar.
Þau hjúfruðu sig inn í teppin, teygðu
úr sér hlið við hlið á mosavaxinni klöpp-
inni, soguðu sígarettur sínar og störðu
á tunglið.
— Nú veit ég það, mælti hún skyndi-
Framhald á bls. 31.

■
Y - }
'