Fálkinn - 09.12.1963, Blaðsíða 23

megnaði ekki að hreyfa mig,
stóð bara stjörf og öskraði og
öskraði.....
Ég heyrði ennþá öskrin berg-
mála í herberginu þegar ég
fann að það hélt einhver um
axlir mér og hristi mig til, og
heyrði rödd sem stöðugt endur-
tók: — Kathy .... Kathy, þó.
.... með miklum erfiðismun-
um reyndi ég að stynja: —
Johnny .... enda þótt ég innst
inni vissi, að þetta var ekki
Johnny, sem talaði við mig.
Hversu innilega sem ég óskaði
þess, gat það ekki verið hann.
Smám saman komst ég til með-
vitundar. Og eftir dálitla stund
uppgötvaði ég, að ég lá inni
í mínu eigin svefnherbergi, og
það var Paul sem var að reyna
að vekja mig. Sársaukinn var
ennþá í eyrum mínum eftir
öskrin, en svo heyrði ég að það
var barið varlega á dyrnar
frammi á gangi. Dyrnar opnuð-
ust, og áhyggjufullt andlit
Trudys birtist í dyragættinni.
— Frú Kathy, hvað í ósköp-
unum er að?
—- Konan mín fékk martröð,
en hún er vöknuð núna, þakka
yður fyrir, svaraði Paul stutt-
lega.
— Herra minn trúr, ég hefði
haldið að það væri að minnsta
kosti verið að myrða hana,
hevrði ég Trudy segja,
Hafði hún líka ekki rétt fyr-
ir sér? Andartak sá ég andlit
Johnnys fyrir mér aftur. Ég
sá að Paul leit snögglega rann-
sakandi á mig, en Trudy hafði
ekki tekið eftir neinu og hélt
áfram:
— Hún er þá ekkert alvarlega
veik? Mér fannst þegar að hún
kom heim í kvöld, að hún liti
út eins og afturganga. Alveg
fannhvít í andliti.
Trudy tók sem sagt ekkl
þessa skýringu Pauls með mar-
tröðina gilda. Hún fann það
bersýnilega á sér að eitthvað
hefði gerzt. Hún leit rannsak-
andi af Paul á mig og síðan um
herbergið. Það var sjaldan, sem
nokkuð merkilegt fór framhjá
Trudy. Trudy var gömul barn-
fóstra mín og þekkti mig út og
inn. f margar vikur hafði hún
haft gætur á mér með rannsak-
andi augnaráði. Hún hafði
hlustað, þegar ég hafði talað
við Johnny í símann, og hún
hlaut að hafa tekið eftir því
hvað ég hafði breytzt síðan ég
hitti hann.
Það var aðeins Paul sem
hafði ekki tekið eftir neinum
breytingum. Hans gáfaða og
kalda lögmannshjarta tók
aldrei eftir neinum breytingum.
Nei, Paul myndi aldrei geta
Ég óskaSi aSeins
eftir að við gætum
setið svona um
aldur og ævi
skilið neitt af því sem hafði
farið á milli okkar Johnnys.
Hann kom Trudy út úr her-
berginu aftur, og eftir örstutta
þögn sagði hann:
— Ég geng út frá því sem
vísu, að þú hafir haft martröð?
Ég kinkaði kolli. Martöð já,
en hver var hin raunverulega
ástæða fyrir martöðinni? En
raunveruleikinn var allt of ó-
geðslegur til að hægt væri að
hugsa um hann.
— Dreymdi þig um — Johnny
Brant?
Það var eins og hann hefði
óbeit á að nefna nafnið. Og
fyrir nokkrum stundum síðan
hafði hann ekki einu sinni vit-
að um tilveru Johnnys. Ekki
fyrr en hann kom heim og fékk
bréfið frá mér, þar sem ég
skrifaði að ég væri farin frá
honum tii Johnnys og myndi
aldrei koma til hans aftur......
Það var Paul, sem hafði
stöðvað mig á leiðinni þangað
og ekið mér heim aftur.
— Ég hélt að mér ætlaði
aldrei að takast að vekja þig.
Rödd hans skalf lítið eitt.
— Eftir þetta áfall sem þú
fékkst, er ekkert undarlegt við
að þú skyldir fá martröð.
Hefðum við bara haft einhverj-
ar róandi töflur í húsinu, hefðir
þú getað sofið rólega, en þær
fyrirfinnast auðvitað engar
hér, og mig langar ekki til að
hringja eftir lækni.......
— Nei, nei. Ég get skilið það,
sagði ég og reyndi ekki að
leyna því hve bitur ég var.
Auðvitað gat hann eklci hringt
eftir lækni því þá myndi
hneykslið berast út. Engan
mátti nokkru sinni gruna, að
Framh. á bls. 64.
23
FALKINN