Fálkinn - 09.12.1963, Blaðsíða 14

. ;<■
■ - '>r,

. ••- ■'•
JOKULL JAKOBSSON
Friður — ró — fegurð, eru þau orð, sem nianni deita fyrst í hug er maður lítur á þessa mynd, sem tekin er við Killarney. «
t hugskoti flestra er
geymd nokkuð sérstæð mynd
af eyjunni grænu, írlandi,
landi helgra manna og fræð-
ara. Heimasætan spinnur á
rokk og raular angurbliðri
röddu ástarljóð um piltinn
á næsta bæ sem gekk að
beiman með sverð og byssu
að frelsa land sitt og þjóð
undan erlendu oki. Bylting-
ar, uppþot og uppreisnir
daglegt brauð og skáldin
skrifa hinztu ljóð sín með
blóði sínu á húsveggi um
leið og þau deyja. Vitaskuld
eiga slíkar myndir sér enga
stoð í raunveruleikanum, i
það minnsta tilheyra þær
ío’tíðinni.
Ferðamaður sem kemur til
Dyilinnar í fyrsta sinn gæti
doltið í hug að hann heíði
14
villst og væri kominn til
Englands — hins íorna
fjanda. Húsin bera sama
svip og byggingar í enskum
borgum, yfirbragð borgar-
innar er enskt, jafnvel
strætisvagnarnir eru ná-
kvæm eftiriiking vagnanna
sem streyma um Piccadiiiy
og Oxford Street. En i Dyfl-
inni eru þeir grænir — ekki
rauðir. Það er veigamikill
munur og brátt kemur í Ijós
að þrátt fyrir svipaðan keim
á yfirborðinu er þessu þann-
ig farið á flestum sviðum:
munurinn er mikill.
Það er nóg að standa
nokkrar mínútur á O’Conn-
ell-brú og virða íyrir sér
íólkið, þetta er framandi
þjóðfiokkur sem býr i þess-
ari ensku borg og á ekkert
skylt við hina gætnu, og
sjálfsánægðu Engilsaxa. ís-
lendingur þarf ekki að
staldra nema stutta stund
þarna á brúnni áður en hann
uppgötvar hvar hann hefur
séð þetta fólk áður: þetta
gæti verið sama fóikið og
hraðar sér um Austurstræti
og Laugaveg, skyldieikinn
leynir sér ekki.
Að visu segir í fornum
bókum islenzkum að land-
nemar íslands hafi flestir
verið af höfðingjaslekti sem
kaliaði sig kónga og jaria í
norskum afdölum og fiúði
unnvörpum yfir sollinn sæ
fremur en borga tekju- og
eignaskatt Haraldi lúfu
þegar hann tók á sig rögg
og gerði Noreg að almenni-
legu þjóðriki.
Það er skoðun sumra
fræðimanna nú á tímum að
sagnariturunum fornu hafi
verið meir í mun að rekja
ættir okkar til hinna norsku
höfðingja (sennilega til að
treysta norræna samvinnu
þeirra tíma) en hafi hins
vegar gert minna úr keltn-
eskum upruna okkar en efni
stóðu til. Þó fer ekki hjá því
að skráðar voru á bækur
frásögur af afreksverkum
víkinganna á Bretlandseyj-
um á leið þeirra til íslands,
þar stungu þeir við stafni
og höfðu brott með sér
vinnuafl, írska þræla. Fæst-
ir þeiria voru ættfærðir og
má þó búast við að viking-
arnir hafi ekki valið fólk
af verri endanum þegar þeir
söfnuðu á skip sin saklausum
FALKINN