Fálkinn - 27.09.1965, Síða 6

5®
m
'kösV
nm Afoi
JVJLL
ZaalhJ
m-
l@)
f
íf
IbBíf
f.A»IA\$A€A EFTIll
MJWIBJÖMlGtJ JÓJVSMMÓTTMIMt
1. KAFLI.
ÞEGAR ÉG VAR UNG.
Vesturbærinn hefur ekki
alltaf verið eins og hann er
núna. Ég man eftir Vestur-
bænum meðan KR var þar
einveldi.
Vesturbærinn er ekki
lengur svipur hjá sjón, enda
vaða þar nú uppi Þróttarar,
Valsarar, Frammarar, Vík-
ingar og alls konar venju-
legt ófélagsbundið fólk.
Þegar ég var ung var
Vesturbærinn sannkölluð
Paradis fyrir upprennandi
KR-inga.
Þá voru Melarnir ekki
þaktir villum og trjágörð-
um eins og í dag.
Reynimelur, Grenimelur
og Hagamelur voru stórt
tún og á túninu var þessi
líka indælis Tjörn, fyrir nú
utan alla KR-ingana sem
lærðu þar að sparka bolta.
Fáar konur þekkja KR
betur en ég. Ég er alin upp
í KR. Bræður mínir fjórir
(tveir eldri og tveir yngri)
kepptu allir með KR. Maður-
inn minn elskulegur er í
KR, synir mínir ellefu eru
vitanlega orðnir til með það
fyrir augum að eignast með
tímanum heilan meistara-
flokk í KR upp á eigin
spýtur.
Fyrstu endurminningar
minar eru af fótbolta og
litlum bróður mínum, sem
kunni ekki að ganga, en
grét þangað til einhver
fékkst til að leiða hann á
eftir boltanum.
Því er nefnilega þannig
farið með marga Vesturbæ-
inga og svo til alla KR-
INGA, að það, sem sumir
hafa ekki í höfðinu, hafa
þeir í fótunum.
Foreldrar mínir voru
fæddir og uppaldir í Vestur-
bænum og bræður mínir
fjórir státa allir af þeim
6
heiðri að hafa aldrei sofið
fyrir austan læk.
Ég er óheppna manneskjan
og svarti sauðurinn í fjöl-
skyldunni.
Móðir mín veiktist af
nýrnasjúkdómi rétt áður en
ég fæddist og þrátt fyrir
mikil og heiftug mótmæli
var hún flutt á Landspítal-
ann í Reykjavik, sem eins
og allir vita er fyrir austan
læk.
Móðir mín grét fögrum
tárum allt til þeirrar stund-
ar er hún frétti að ég væri
dóttir en ekki sonur.
Jafnvel í þessu nútíma
þjóðfélagi okkar lítur út fyr-
ir að konur séu mun lægra
settar en karlmenn.
Móðir min hefði aldrei
fyi'irgefið sjálfri sér að ala
son fyrir austan læk.
Min óhamingja skipti ekki
svo miklu máli. Óteljandi
eru þau skipti, sem ég hef
hlaupið inn hágrátandi yfir
stríðni barnanna í nágrenn-
inu.
„Hí á þig! Hí á þig! Þú
hefur sofið fyrir austan læk.“
Það var ekki til neins fyr-
ir mig að reyna að útskýra
fyrir krökkunum að ill nauð-
syn og sjúkdómar hefðu
valdið þessum sorgar- og
smánarstundum í lífi mínu.
Börn eru grimm eins og
allir vita.
Það var margt, sem
hryggði mig, þó að ég minn-
ist aðeins lítillega á hve sárt
mig tók að mega ekki ganga
í Knattspyrnufélag Reykja-
víkur.
Ég var jú bara stelpa og
neyddist til að sætta mig
við það. Það voru til aðrar
íþróttir.
Tjörnin okkar í Vestur-
bænum fraus á hverjum
vetri og þar myndaðist yndis-
legt skautasvell.
Á kvöldin svifu þar um
nettar stúlkur í stuttum pils-
um með KR-INGA upp á
arminn.
Mér tókst hins vegar
aldrei að læra að svífa.
Það eru til menn sem
dansa listdans á skautum og
það eru til ennþá fleiri sem
geta búið til núll og töluna
átta með glæsilegum hring-
dansi.
Ég var sérfræðingur í að
búa til einn staf. Satt að
segja hélt ég mig alltaf við
þennan staf.
Það mætti sjálfsagt ætla
að það hefði verið talan einn,
sem ku vera auðveld af öllu
auðveldu, þó mér hafi aldrei
fundizt svo.
Ég var nefnilega sérfræð-
ingur í zzzzzz. Eftir þetta
margar setur settist ég.
Skautalistin er án efa ein-
hver elzta íþrótt mannkyns-
ins. Á þeim tíma, þegar
mennirnir bjuggu í hellum,
og ísöldin ætlaði þá hreint
að drepa, hnupluðu þeir sér
beinum og sigldu áfram yfir
ísinn á leggjunum sínum.
Mér skilst að skautalistin
sé í því fólgin að halla sér
nægilega mikið kam á við
til að upphefja með því
þunga afturhlutans, setja
svo hvorn fótinn fyrir fram-
an hinn með elegans og
glæsibrag og líða áfram líkt
og í dansi.
Minn afturhluti hlýtur að
vera þyngri en afturhluti
annarra manna. Það er að
minnsta kosti víst að þó að
ég hallaði mér svo langt
fram á við, að nefbroddur-
inn snerti ísröndina, sigraði
þunginn sem aftan á var og
ég settist (mjög harkalega)
á ísinn.
Þá fyrst kunni ég að meta,
hve gott það er að hafa
mjúkan afturhluta.
Maðurinn minn elskulegur
er mikill skautasnillingur.
Það hefði sjálfsagt aldrei
orðið mikið úr hjónaband-
inu, ef ekki hefði verið
hlákuvetur meðan við vor-
um í tilhugalífinu.
Mér var þar af leiðandi
ekkert um Tjörnina okkar
KR-INGANNA gefið og ég
var sú eina sem ekki grét
þegar henni var breytt i
kálgarð.
Austurbæingar, sem ann-
að hvort voru í Val, Víking
eða Fram, heimtuðu að fá
sinn hlut af Vesturbænum
og þar sem kosningar voru
yfirvofandi, fengu þeir að
breyta Tjörninni og æfingar-
velli KR-INGA — túninu —
í nytsamleg svæði.
Ég kunni mjög vcl að
meta kálgarða og það var
sennilega mér að þakka, að
börnin í nágrenninu lærðu
að meta þá rétt.
í kálgörðum vaxa hvít-
kálshöfuð, gulrætur, rófur,
blómkál, næpur og annað
góðgæti, svo ekki sé minnst
á allar kartöflurnar, sem
ekkert okkar leit nokkru
sinni við.
Það voru þessir kálgarðar
og ávextir þeirra, sem bentu
mér á mína fyrstu fjárafla-
leið.
Ég beið þangað til hann
pabbi minn hafði lagt sig
upp í dívaninn í borðstof-
unni eftir matinn. Þá laum-
aðist ég inn til hans, klifr-
aði upp á magann á honum
og sagði:
„Þú ert yndislegasti og
bezti pabbinn í öllum heim-
inum.“
„Hvað langar þig til að
eignast núna?“ spurði faðir
minn.
„Ég vil eignast land.“
Faðir minn opnaði augun
upp á gátt, því að hingað
til hafði ég haldið mig við
brúður og bækur.
„Hvað viltu gera með
það?“ spurði hann mjög
undrandi.
„Ég ætla að rækta mínar
eigin rófur og mitt eigið
kál,“ svaraði ég.
„Ætlarðu að gefa mömmu
þinni grænmetið í matinn?“
spurði karl faðir minn.
Ég hélt nú ekki.
„Ég ætla að selja það öðru
fólki fyrir peninga og verða
rík eins og þú.“
Það er langt um liðið síðan
þetta var, og ég man ekki
lengur hvort við ræddum
þetta mál lengur eða skem-
ur, en úrslitin urðu þau að
faðir minn gaf mér hluta af
garðinum sínum svo að ég
gæti hafið mínar ræktunar-
tilraunir þar.
Hann gerði raunar meira
en það, því að hann keypti
handa mér bæði útsæði og
garðáhöld.
Það er blátt áfram ótrú-
legt, hve dýrt það er að
rækta sitt land, jafnvél
þegar landið er ókeypis.
Áður en yfir lauk, skuld-
aði ég föður mínum tvö
hundruð sextíu og þrjár
krónur fjörutíu og níu aura,
sem skyldi endurgreiðast á
næstu tveim árum með
2%% vöxtum.
Ungir og upprennandi
bisnissmenn verða að kynn-
ast því í tíma hvað vextir
FALKINN