Fálkinn - 27.09.1965, Blaðsíða 7

eru og hvaS kostar að taka
lán.
Ég hugsaði ekki um annað
en garðinn minn sumarið
það. Ég reytti arfa, vökvaði
hann og varði í hvívetna.
Um haustið kom uppsker-
an í ljós.
Mjallhvítar næpur, stór og
þétt hvítkálshöfuð, rauð-
gullnar gulrætur og ótrénað-
ar rófur.
Ég notaði garðslönguna
hans föður míns til að þvo
ávexti . jarðarinnar og ég
þerraði hvert stykki með
handklæðunum hennar móð-
ur minnar.
Þá gat salan hafizt.
Kn hvaða sönn kona sel-
ur börnin sín?
Ekki hún ég.
Ég hafði sett rófurnar nið-
ur, ég hafði fylgzt vakin
sem sofin með vexti þeirra,
ég hafði þvegið þær og þerr-
að.
Átti einhver gráðugur
Þróttari að fá að éta mínar
rófur?
Ekki aldeilis.
Ég var hætt við að selja.
Ég raðaði rófunum í skrif-
borðsskúffurnar mínar, gul-
ræturnar skreyttu snyrti-
borðið jafnt að utan sem að
innan, kálhöfuðin komu í
stað ryksins undir rúminu
mínu og næpurnar mynduðu
lystilegt mynstur á gólfinu.
Það leið ekki á löngu unz
grunsemdir móður minnar
vöknuðu.
Ég sagðist nefnilega geta
þrifið 'herbergið mitt sjálf.
Meðan ég var í skólanum
laumaðist hún inn til mín.
Hún notaði þjófalykilinn
hans föður míns til að opna
dyrnar.
Rófurnar, næpurnar, gul-
ræturnar og hvítkálshöfuðin
voru tekin með brögðum úr
herbergi mínu og soðin og
etin.
Þó það væri léttir fyrir
mig að vita að ávextirnir
lentu í maganum á KR-ING-
UM, en ekki óæðri verum,
varð ég að hefna mín.
Ég neitaði að greiða skuld
mína við föður minn, og
það ég veit bezt ávaxtast
hún enn með 2 V2 % vöxtum,
hafi hún ekki verið afskrif-
uð fyrir löngu.
Það var svo sem ýmislegt
sem var betra í Vesturbæn-
um meðan ég var ung en það,
sem ég hef talið upp hér að
framan.
Uppeldisaðferðirnar voru
til dæmis gjörólíkar því,
sem þær eru í dag.
Ég var sex ára gömul
þegar móðir mín klæddi mig
í rauða peysu og blátt, fellt
pils og hengdi skólatösku á
bakið á mér.
Mér var bent í áttina að
skólanum, sagt að hypja mig
og koma ekki aftur næstu
sjö árin.
Kennararnir voru ekki
alltaf að bjóða foreldrum
mínum í heimsókn til sín í
þeirri von að þau hefðu
ánægju af að tala um mig.
Foreldrum mínum kom
ekki heldur til hugar að tala
að fyrra bragði við kennar-
ana.
í gamla daga sá skólinn
um sitt og foreldrarnir um
sitt.
Það var hlutverk föður
míns að vinna fyrir matn-
um, hlutverk móður minnar
að elda hann.
Það var hlutverk kennar-
anna að kenna mér lestur,
skrift og reikning.
Kennararnir tilkynntu
ekki móður minni að í dag
skyldi ég fá súpu og graut
á morgun og móðir mín
sagði kennurunum ekki að
réttara væri að kenna mér
að þekkja b á undan a.
í einkunnabókinni minni
var skráð frammistaða mín
í íslandssögu, náttúrufræði
og biblíusögum, en hvergi
var minnst á hegðun og að-
lögunarhæfileika.
Foreldrar mínir vissu ekk-
ert um taugaveiklun, upp-
eldisaðferðir sálfræðinga og
aðlögunarhæfileika.
Þeir voru eins og allir
aðrir foreldrar í þá daga.
Enginn hafði áhuga á aðlög-
unarhæfileikum barnanní
sinna. Börnin áttu að laga
sig eftir foreldrunum sínum
og basta.
Vitanlega vorum við upp-
þrungin af hatri og eyðilegg-
ingarhvöt. Er nokkuð eðli-
legra þegar maður er bæði
EC» HU6>SA*>I
EN 6>ARÍ>IMM
MlNN SUMARiO
FALKINN
7