Fálkinn - 27.09.1965, Blaðsíða 28

Við fórum yfir vegarskurðinn
Og út á engið. Ég sá hvergi
móta fyrir húsi, en hlaðan sást
greinilega efst uppi á hæðinni,
þar sem hana bar dökka við
himininn. Þetta var jafnvel of
Etórt til að vera hlaða, en það
var líkt að lögun, og ég gat
ekki látið mér koma neitt annað
til hugar.
1 fjarska heyrðum við hljóð
I bíl, sem beygði á miklum hraða
niður á malarveginn. Þar bar nú
tré á milli, en gegnum limið sá
ég billjósin, sem fóru hratt yfir.
„Hvað eigum við að gera?“
spurði Bill, og rödd hans var svo
mjó og bæld, að ég heyrði það
varia.
En spurningin var mjög við-
eigandi.
Engið Var víðáttumikið og op-
ið og hlaðan virtist í órafjar-
lægð. Þar að auki var ég ekki
vel fallinn til víðavangshlaups.
„Heyrðu," sagði ég, „húsið hlýt-
ur að vera handan við hæðina.
Hlauptu eins og þú getur og
finndu það.“ Ég vildi vita hann
öruggan. „Ég hef byssu."
„Chuck á líka byssu," sagði
Bill. „Gamlan smáriffil. Ef hann
er þá með hann.“
Og það væri hann sennilega.
„Það er sama,“ sagði ég, „farðu
samt á undan. Einhver verður
að hringja á lögregluna."
„Nei," sagði hann. „Við verð-
um saman."
Hann greip um olnbogann á
mér og við höktum saman, gegn-
um ilmandi síðsumargrasið. Ég
heyrði bílinn mala upp brekkuna.
Hann rakst ekki á bílinn minn;
þeir námu staðar í tíma. Eftir
það varð hijótt um sveitina, ft'ið-
sælt og rólegt og ekkert rauf
næturkyrrðina nema einrænis-
legt tístið í engisprettunum.
Við náðum hlöðunni.
Fyrir framan hana var breitt
malborið svæði, eins og bílastæði
og nokkur áletruð spjöld, en
landbúnaðartæki voru engin sjá-
anleg. Ég horfði upp eftir hvít-
máluðum veggnum, sem daufan
bjarma lagði af í stjörnuskininu.
Á hann voru letraðir stafir, stór-
ir og svartir. Jafnvel £ þessu
myrkri gat ég greint lengd og
lögun orðanna Og getið mér til
um merkingu þeirra.
Þetta var söluskemma, þar sem
búfé var selt á fæti á uppboði
einu sinni eða tvisvar í viku.
Annars var þar enginn. Og það
var engin ástæða til að ætla, að
hús fyrjrfyndist í námunda við
hana.
Þar var heldur ekkert hús.
Ég hallaði mér upp að timbur-
veggnum, en ekki lengi. Bill
greip um öxlina á mér og benti.
Vegurinn var aðeins fjörutíu eða
fimmtíu fet í burtu. Einhver i
ijósri skyrtu kom hlaupandi eftir
honum. Ég litaðist um og sá tvær
verður í viðbót á hreyfingu, aðra
á enginu á sömu leið og við höfð-
17. HLIJTI
um farið og þá þriðju hinum
megin við veginn. Ég tók byss-
una upp úr vasa mínum og los-
aði öryggislásinn. Nú var ekki
lengur neinn möguleiki á þvi,
að Bill kæmist burt óséður. Hann
myndi öruggari með mér.
„Finndu dyr,“ sagði ég.
„Brjóttu þær upp. Eða glugga.
Farðu inn í húsið opnaðu fyrir
mér. Þetta er söluskemma og
hér ætti að vera sími.“ Eg gat
greint víra yfir höfðum okkar
en var ómögulegt að sjá hvort
það væru síma- eða rafmagns-
vírar. „Flýttu þér,“ sagði ég.
Bill skauzt fyrir hornið á
skemmunni. Ég fylgdi á eftir
honum, ekki eins hratt. Ég horfði
á skuggana þrjá, sem liðu áfram
í stjörnubjartri nóttunni. Nú
hefjum við aftur leik, hugsaði
ég, og eitthvað illt og grimmúð-
ugt vaknaði með mér. Nú var
ég ekki varnarlaus. Nú var ég
vopnaður.
Tigrisdýrin ungu læddust nær
í næturmyrkrinu.
Eitt þeirra, þetta í ljósu skyrt-
unni á veginum, kallaði til mín:
„Sherris!"
Það var rödd Chucks. 1 henni
var dimmur, hlakkandi hreimur.
Ég stóð nú við hornið á skemm-
unni, og að baki mér heyrði ég,
hvar Bill brölti og hamaðist i
örvæntingarflýti. Ég heyrði eitt-
hvað brotna. Ég kallaði til
Chucks: „Gættu þin raggeit. Nú
hef ég byssu."
„Er það satt?“ sagði Chuck.
„Það hef ég líka."
En Chuck var alls ekki með
byssuna, heldur drengurinn, sem
komið hafði yfir engið, sá sem
var hægra megin við mig.
Hann hæfði ekki. Ég heyrði
hvininn í kúlunni og á sama and-
artaki skaut ég á þann stað, sem
blossinn kom úr. Nóttin hafði
sortnað, ég sá engar stjörnur,
engan veg, enga sveit engan hvít-
málaðan vegg að baki mér. í
nóttinni bærðust þrír skuggar og
þá gat ég séð, en ekkert annað.
Ég skaut á þá.
Og þeir hurfu.
XXIII.
Bill var að toga í mig.
„Komdu,“ sagði hann. „Komdu,
ég er búinn að opna dyrnar."
Ég hratt honum frá mér. Ég
hafði nærri gleymt tilveru hans.
„Nei,“ sagði ég. „Þeir eru
dauðir. Ég skaut þá.“
Nóttin var biksvört. Það var
gustur í henni. Hún skók mig og
var hávær. Ég hrópaði til að
yfirgnæfa hana.
„Ég skaut þá!“ hrópaði ég og
það gladdi mig. Ég vildi sjá
líkami þeirra. Ég vildi merja
þá. Ég minntist Tracey með blóð-
ugt andlitið og mig langaði til
að sparka og rífa og eyðileggja
þá, hnoða þá niður í jörðina.
Ég iagði af stað frá skemmunni.
Bill æpti: „Ekki! Ekki“ Rödd
hans var skerandi. „Djöfullinn,"
sagði hann, „ertu brjálaður?
Þeir eru ekki dauðir.“
Hann dró mig með valdi fyr-
ir hornið.
Ég greip í vegginn. „Eru þeir
ekki?“ sagði ég.
„Ég held nú síður. Þeir fleygðu
sér bara niður. Þeir lágu á jörð-
inni, áður en þú hafðir hleypt
af. Komdu nú.“
FRAMHALDSSAGA
EFTIR
LEIGH
BRACKETT
Hann ýtti mér á undan sér
inn um dyr. Nú var kolamyrkur,
en það var eðlilegt myrkur. f
stað blóðþefs og byssureyks
fann ég þungan inngróinn ilm af
heyi og kúamykju. Ég stóð þarna
skjálfandi, en ekki skekinn af
ástriðustormi. Ég var aðeins
þreyttur og kaldur, eftir að hiti
dagsins var rokinn úr mér.
Ég hugsaði, eitt augnablik var
ég engu betri en þeir. Eitt augna-
blik þarna úti...
Og ég var engu betri. Ég sá
fyrir hugskotssjónum minum
dauða líkama þeirra liggjandi á
jörðinni og mér fannst leitt, að -
svo skyldi ekki vera. Ég var
leiður yfir að hafa ekki drepið
þá.
Mér var óglatt. Við lá, að ég
fleygði byssunni.
Biil rembdist árangurslaust við
húrðina. „Ég get ekki lokað
henni,“ másaði hann. „Ég braut
hana upp með stórum steini og
nú er ekki hægt að loka henni.“
Ég hallaði bakinu upp að hurð-
inni. „Vittu hvort þú finnur ekki
ljósrofa.“
„En gluggarnir," andmælti
hann. „Þeir geta séð inn.“
„Ég held ekki að neinir glugg-
ar séu á neðri hæðinni," sagði
ég og rýndi út í myrkrið. „Þeir
eru allir hærra uppi. Svona nú,
við getum ekki gaufað hér í
myrkrinu."
„Jæja þá,“ sagði hann ósann-
færður. Ég heyrði hann þreifa
sig áfram eftir veggnum. Eftir
örstutta stund heyrðist smellur
og við vorum blindaðir af birtu.
Við drápum tittlinga hver
framan i annan eins og uglur
og fannst við standa berskjald-
aðir en þó feginshugar. Ég var
leiður á myrkrinu og skuggun-
um og öllum þeim óheilindum,
sem í þeim leynast. Trébekkir
stóðu meðfram veggjunum. Við
drógum nokkra þeirra fyrir
dyrnar; síðan lituðumst við um.
Mér hafði ekki skjátlast um
gluggana. Þeir voru allir of hátt
uppi, til að nokkur hætta staf-
aði af þeim. Mjóar svalir með
samanlögðum stólum héngu á