Fálkinn - 27.09.1965, Blaðsíða 12

Höfundurinn, Sólveig Guðmundsdóttir, er 16 ára Reyk-
víkingur. Á gagnfræðaprófi skrifaði hún ritgerð um
skemmtanalíf unga fólksins og að áeggjan kennara síns
skrifaði hún þessa smásögu með hliðsjón af ritgerðinni.
Sólveig hefur fengizt dálítið við skriftir, en þetta er
í fyrsta skipti sem saga birtist eftir hana.
I. ,
Ég lít á klukkuna, hún er orðin níu. Ég bæti
við einu púðurlagi enn, set meira svart á áugna-
hárin og smyr meiri varalit. Síðan æði ég um hús-
ið og skamma systkini mín fyrir ekki neitt. Loks
hringir síminn og ég þýt upp og svara.
Það er hann.
„Heyrðu honey, ég kem og sæki þig á eftir.“
„Jæja,“ segi ég með uppgerðar kæruleysi.
„Hvað? er ekki allt í lagi gullfugl?“ spyr hann
alveg undrandi á því. að ég skuli vera örg, þótt
hánn hringi ekki fyrr en hálftíu.
„Jú, jú,“ segi ég og er nú farin að hlæja og allt
fyrirgefið
Klukkan hálf ellefu er flautað fyrir utan. Hann
er í leigubíl og vinur hans með honum. Þá þykist
ég vita hvernig ástandið á bænum er. Þegar við
komum niðureftir, er mikill mannfjöldi fyrir utan
að reyna. að komast inn, flestir undir aldri. Vin-
irnir eru búnir að stunda staðinn í meira en ár
svo það er greiður aðgangur fyrir okkur. Það brak-
ar og brestur í hurðinni. Dyraverðinum er þrýst
upp að dyrastafnum en loks komumst við í gegn-
um þvöguna með fötin og beinin í lagi. Yfirhöfn-
unum er slengt í fatageymsluna með æfðum hand-
tökum, ég beðin að geyma númerið, og síðan rjúka
þeir á bárinn og fá sér meira. Hann er orðinn
ískyggilega valtur á fótunum og farinn að vera
með hávaða. Mér er ýtt og stjakað og einhver þrút-
inn drjóli á leirfótum stigur ofan á tána á mér.
Reykjarmökkurinn og loftleysið er svo kæfandi
þarna inni, að tárin renna niður kinnarnar á mér,
og mín eina hugsun er, hvort þetta sé ekki bráð-
um að verða búið. Hann er, með viðeigandi handa-
pati, farinn að rausa um, að hann vilji vera frjáls
og svo framvegis. En þegar ég þykist þá ætla að
fara, kemur það ekki til mála. Ég er orðin dauð-
þreytt á þessu og vil helzt fara heim. Ég segi,
að ef hann fái sér meira, þá fari ég. Hann heyi'ði
víst ekki hvað ég sagði. Loks stenzt ég ekki mátið
íengur og rýk út hálfsnöktandi. Ég reika inn í
húsasund. og er ég stend þar rifjast upp fyrir
mér saga um stjörrtur og trjágreinar í bók sem ég
las. Ég lít upp í himininn en hann er skýjaður og
ofurlítið byrjað að rigna. Allt í einu sé ég hvar hann
stendur upp við húsvegginn og horfir á mig. Hann
brosir ofurlítið kemur svo til mín, tekur utan um
mig og hvíslar í eyra mér: „Kjáninn þinn.“ Ég
lít upp og sé stjörnur og tungl á himninum, þegar
regnið dembist yfir okkur.
II.
Nokkrar vikur voru liðnar og við höfðum lítið
sézt. Ég var búin að kaupa handa honum peysu
í afmælisgjöf og hlakkaði til að gefa honum hana.
Þá hefði hann þó alltaf eitthvað til minningar um
mig. Ég hafði ekkert heyrt frá honum í þessari
viku. Skapið versnaði dag frá degi og baugarnir
undir augunum urðu dekkri. Þegar ég kom heim
hlupu systkinin í felur og hvísluðu, þegar þau
12
FALKINN