Fálkinn - 27.09.1965, Blaðsíða 31

höfðum komið inn um. Hann íór
að rífa og toga i bekkina, sem
hlaðnir voru fyrir þær.
Ég skaut í miðja hurðina.
Hann sneri sér aftur við. Chuck
var stór, hávaxinn og myndar-
legur drengur, en hann sýndiist
ekki hár í loftinu nú, og andlit
hans var ekki lengur laglegt.
Hann var hræddur og hjá hon-
um var hræðslan sýki, sem svipti
hann allri mannsmynd.
Hann stökk yfir grindurnar
niður í gryfjuna og hljóp yfir
moðið og hálminn að tvöföldu
dyrunum.
Ég skaut yfir öxlina á honum
og hann kveinkaði sér við flisa-
regninu og nálægð dauðans.
Hann nam staðar þar sem
hann var kominn, og ég sagði:
„Ég á eina eftir, Chuck.“
„Þú skýtur mig ekki,“ sagði
hann. „Þú skauzt ekki Bobby, þú
lézt hann fara.“
„Vittu til," sagði ég.
Hann stóð með hendurnar
teygðar frá sér og hafði gripið
um röndina á annarri hurðinni,
sem var laus og auðopnuð. Hand-
an hennar var myrkur gripa-
hússins og undankomuvon.
Chuck þurfti ekki annað en eitt
stökk — og kjarkinn til að taka
það.
Ég ]á og horfði á breitt bak
hans. Tárin stóðu í augum mér,
löngun min til að skjóta hann
var svo sterk. Nærri ómótstæði-
leg.
Hann tók ekki stökkið.
Hægt og seinlega sleppti hann
takinu á hurðinni. Hann sneri
höfðinu, eins og kalt, kringlótt
auga byssunnar minnar drægi
augnaráð hans að sér með töfra-
mætti. Síðan sneri hann öllum
iikamanum og byrjaði að skjáifa.
Hann iagðist niður á annað hnéð
studdi hendi á jörðina og þannig
iá hann kyrr. Augu hans voru
gjörsamlega lífvana í stirðnuðu
andlitinu, sem var eins og máluð
gríma.
Roy kom labbandi á sokkaleist-
unum út undan svölunum, með
skóna sína í hendinni. Hann virt-
ist hafa gleymt mér með öllu.
Hann gekk hikandi að grind-
verkinu og leit yfir það.
„Chuck," sagði hann. „Hei,
Chuck...?“
Lögreglan var komin.
XXIV.
Aðferð drengjanna við að kom-
ast að þvi, að ég var i húsinu,
var barnalega einföld. 1 bókstaf-
iegri merkingu. Þeir höfðu feng-
ið sér til aðstoðar drenginn á
reiðhjólinu með hvítflekkótta
hundinn. Þeir höfðu náð drengn-
um á eintal og Roy hafði meitt
hundinn hans svolitið til þess
að sýna honum, hvað koma
myndi fyrir hundinn, ef drengur-
inn gerði ekki eins og honum
var sagt. Síðan fengu þeir hon-
um nokkra smápeninga og síma-
númer. Þeir settu hann á vörð
við húsið mitt, og átti hann að
hringja til þeirra, strax og ég
kæmi aftur.
Hann hafði vitaskuld hringt
til þeirra, og þeir höfðu þá kom-
ið á vörðinn sjálfir, en notað
drenginn enn sem meðalgöngu-
mann. Þegar ég svo gerðist þaul-
sætinn og myrkur skall á, án
þess að ég kæmi út eða kveikti
ljósin, varð brátt auðsætt, að ég
myndi vera að bíða eftir ein-
hverjum, og Chuck var fljótur
að geta sér til um, hver sá væri
— annað hvort Bill sjálfur eða
simtal við hann. Bill hafði einu
sinni áður verið með óviturlegar
hótanir um að fara til mín, og
fengið við það tækifæri mar-
biettina, sem systir hans hafði
minnzt á.
Ef Bill kæmi sjálfur, gætu þeir
hremmt hann. Ef ég færi til
móts við hann, vildu þeir geta
veitt mér eftirför. Svo Bobby
laumaðist inn í bilskúrinn minn
og sprengdi rauða glerið af aftur-
Ijósi bílsins. Þar sást síðan hvít
rönd, sem auðveldaði þeim eftir-
förina í myrkrinu.
Á líkan hátt höfðu þeir stað-
sett dreng nálægt heimili Bills.
Ef hann hefði farið heim, hefðu
þeir náð honum. Á meðan höfðu
þeir haldið til á tjaldstæði nálægt
veginum við lítið veiðivatn um
fimm milur frá Malls Ford. Þeir
höfðu farið huldu höfði að deg-
inum, en reikað um um nætur.
Það heppnaðist nærri þvi.
Símtal okkar Bills frá New-
bridge hafði komið lögreglunni
til að leita okkar. Koleski, sem
vann öllum stundum að ráns-
málinu, hafði verið staddur í
aðalstöðvunum, þegar Marthe
Liebendorffer hringdi og ákvað
að gefa sér tíma til að koma okk-
ur heilu og höldnu heim. Þegar
þeir Hartigan mættu okkur ekki
á veginum og það var nokkurn
veginn víst, að eitthvað hefði
orðið til að tefja okkur, kallaði
hann á næsta eftirlitsbil og fór
að kemba sveitina. Söluskemman
stóð á hárri hæð og ljósin frá
gluggum hennar sáust langt að.
Þannig var það. Tígrisdýrin
voru komin í búr og oki skelf-
ingarinnar, sem við Tracey höfð-
um legið undir í meira en fjóra
mánuði, var létt af okkur. Við
fiuttum aftur í okkar eigið hús
og börnin léku sér í eigin garði
og við hættum, er fram liðu
stundir, að hrökkva upp og
skjálfa, ef bíl var ekið hratt
framhjá eða vindurinn skók trén
um nætur. m
Hvað sannar svo þetta?
Svari því, hver sem getur.
Málssóknin stóð iengur, miklu
lengur en eltingaleikurinn. Roy
Aspinwall fékk skjóta afgreiðslu.
sálfræðingarnir litu einu sinni á
hann og sendu hann beint á við-
eigandi hæli. Foreldrar hans
viðui’kenndu að hafa átt í erfið-
leikum með hann. Þau höfðu
neyðzt til að hafa bústaðaskipti
nokkrum sinnum vegna afskipta
Roys af minni börnum og dýrum.
En þau héldu áfram að vona. —
Þau voru öðlings manneskjur.
Þau höfðu einungis viljað vernda
Framhald í næsta blaði.
AF HVERJU ENDILEGA IMAK?
JÚ. IMAK GÚMMIHANZKARNIR
ERU ÁVALLT MJÚKIR. ÞEIR
ERU LIPRIR VIÐ HVERS KDNAR
VINNU TIL SJÓ'S DG LANDS.
IMAK HANZKAR ERU STERKIR.
ÞAD BGRGAR SIG AÐ KAUPA
IMAK.
ÞESS VEGNA KAUPA ALLIR
IMAK GÚMMÍHANZKA.
Heildverzlun AIVDRÉSAR GUDMASONAR
HVERFISGGTU VZ. SÍMAR ZG54G 16Z3D
SEDRUS
Einsmanns-svefnsófi stærð 140 cm, stækkanlegur
upp í 185 cm með bakpúðunum.
Sængurfatageymsla.
Stólar fást í stíl við svefnsófana bæði við eins og
tveggja manna sófa.
Flest þau húsgögn er við höfum
fást aðeins hjá okkur
Höfum sérstaklega þægileg og hentug húsgögn
! litlar íbúðir oe einstaklinssherbergi.
SEDRUS, húsgagnaverzlun
Hverfisgötu 50 — Sími 18830.