Fálkinn - 27.09.1965, Blaðsíða 13

þurftu að segja eitthvað. Um kvöldið hringdi sím-
inn. Það var hann.
„Ætlarðu ekki að láta sjá þig í kvöld?“ spurði
hann.
„Hvað stendur til?“ spurði ég.
„Nú afmælið, kona, afmælið. Manstu ekki eftir
því? Ég var búinn að minnast á það við þig.
„Já, jú alveg rétt,“ sagði ég. „Jú, ég skal reyna
að koma. Ég hélt ekki að þetta væri í kvöld?“
„Hm, jæja reyndu að koma með eina eða tvær
dömur með þér.“
„Já, allt í lagi,“ sagði ég dræmt og ákvað að
hringja í Völu vinkonu mína.
Við Vala fórum ekki af stað fyrr en klukkan
ellefu. Mamma hans tók á móti okkur og spurði,
hvers vegna við kæmum svo seint. Ég svaraði því
til, að við hefðum verið að gæta systkina minna,
þar sem mamma og pabbi hefðu ekki verið heima.
Mamma hans er dásamleg kona, og það er eitt-
hvað öryggi í að hafa hana nálægt sér. Þess vegna
skammaðist ég mín fyrir að skrökva þessu, en
ég gat ekki annað; því hvernig átti hún að geta
skilið, að við höfðum ekki þorað að koma fyrr.
Er ég gekk inn í stofuna, var ég svo hrædd, að
ég hélt að hnén ætluðu að láta undan. Ég reyndi
að setja upp kuldasvip, en veit ekki hvort það
tókst. Plötuspilarinn var hátt stilltur og blandað-
ist saman við hláturrokur og mas í fólkinu. Ein-
hver sem gekk fremur óreglulega, rak sig á borð-
ið og henti tveim glösum um koll. Hann horfði
í kringum sig blóðhlaupnum augum, hló svo bjána-
lega og fór að reyna að taka upp glösin. Ég leit
í kringum mig og sá Auði og Stínu fyrrverandi
kærustur Einars. Ég leit á Auði með fyrirlitning-
arsvip og reyndi að ganga virðulega fram hjá
henni. Kannski hef ég gengið eins og ég væri í
klofháum stígvélum. Við Vala settumst út í horn.
Ef einhver talaði til mín hrökk ég við, brosti og
sagði já eða nei eða ha, já. já.
Ég leit á Stínu og gat ekki annað en dáðst að
henni. Þarna sat hún falleg, róleg og köld eins
og vanalega. Mér fannst ég alltaf verða kjánalegri
og kjánalegri, eftir því sem ég sat þarna lengur.
Vala vinkona mín hafði verið með einum strákn-
um þarna, en hann sat nú hjá annarri stelpu,
rauðhærðxú. Þau voru úti í horni, hann hélt í
hendina á henni og horfði á hana ástföngnum
augum og leit svo öðru hvoru á Völu til að vita
hvort hún sæi það ekki. Vala hnippti í mig, og ég
leit á þau. Sú rauðhærða hafði nú krosslagt fæt-
urna, og kjóllinn hafði kippzt upp, svo sást í
sokkaböndin og hvít lærin. Við gátum ekki stillt
okkur um að skella upp úr. Ari leit á okkur og
sagði hæðnislega við rauðtoppu sína:
„Stelpunum þarna í horninu líkar betur að
kjóllinn sé hérna.“ Hann benti á hnén á sér.
„Ó, guð,“ kvakaði hún og flissaði.
Við vorum oi'ðnar leiðar á þessum skrípaleik og
þóttumst nú ekki taka eftir skötuhjúunum í horn-
inu lengur. Eiríkur talaði lítið við mig, og ég var
oi'ðin svo taugaóstyrk, að ég gat varla brosað leng-
ur. Mér fannst Stína og Auður alltaf verða fallegri
og fallegri en hafði það á tilfinningunni, að nefið
Framh. á bls. 42.
NÝ AB BOK
GRAHAM GREENE:
.Bezta njósnasagan, sem ég
heli nokkru sinni lesið”.
IAN FLEMMING:
.Mjög. mjög góá njósna-
saga“.
Þessi skóldsaga Ijallar
um njósnir og gagn-
^ njósnir stórveldanna ó
dögum kalda striðsins.
Hún gerisr aðallega
i London og í V- og
A- Berlin.
Mest selda njósnasagan f
heiminum um þessar
mundir.
ALMENNA BÓKAFÉLAGIÐ
FÁLKINN 13