Vikan - 08.06.1961, Side 14

Francoise d Eaubonne
TUTTUGASTI KAFLI.
Fyrir innan aígreiösluborðið í anddyri gistihúss-
ins sat fullorðin kona og haföi búiö um sig fyrir
næturvökuna. Andúðin í svip hennar leyndi sér
ekki, þegar hún svaraði beiðni Mic. „Ojú, þú get-
ur gengið upp til hans rétt sem snöggvast þótt
slíkar heimsóknir séu ekki til siðs svo siðla kvölds."
Mic svaraði engu, en hélt upp stigann, lotin í
herðum. Hún hefur sama göngulag og bróöir henn-
ar, hugsaði konan, þetta hlýtur að vera i ættinni.
Hún horfði á eftir henni og hnipraði sig saman í
horninu fyrir innan afgreiðsluborðið.
Bob var kominn á leiðarenda; hann gekk líka
lotinn og hann var dálítið reikull í spori. Daufur
ljósbjarmi skein úr glugganum á skrifstofu föður
hans. Piltur og stúlka stóðu á gangstéttinni og
ræddust viö. Tvö fíflin enn, sem ekki gerðu sér
grein fyrir endalokum alls, nýorpinni gröf, þar
sem regndroparnir féllu án afláts á moldina. Ef
til vill hafði skeggjaði unglingurinn hitt hina einu
réttu leið, ef til vill var sifelld barátta við hungur
og kulda eina ráðið til þess að gleyma tilgangs-
leysi lífsins og endalokum þess. Og enn sá hann
fyrir hugskotssjónum sínpm hvernig regndroparnir
féllu án afláts á nýorpna gröf Francoise.
Hann þorði ekki að ganga rakleitt inn, í því á-
sigkomulagi, sem hann var. Nokkurt andartak nam
hann staðar og virti fyrir sér ljósbjarmann úr
skrifstofuglugganum. Svo gekk hann yfir strætiö
og inn í kaffistofuna fyrir handan.
„Við erum að loka,“ sagði eigandinn.
„Eg ætlaði aðeins að fá kaffi.“
Hann svalg í sig svart kaffið, en iðraðist þess á
eftir því að það fór illa í maga hans. Þetta var
allt eins og samfelld martröð, og það hafði tekið
hann tuttugu ár að komast að raun um það. Hann
gekk yfir strætið og heim að húsinu, og var nú
stöðugri í spori.
„Þú hefur komið seint heim að undanförnu,“
sagði faðir hans, sem Stóð í skrifstofudyrunum.
„Hvar hefurðu haldið þig? Móðir þín var orðin
dauðhrædd um þig. Þú veizt hvernig þetta kven-
fólk er.“
„Já, svo sannarlega," svaraði Bob og gætti ekki
að sér. En faðir hans veitti svarinu ekki neina
athygli.
„Þú skemmtir þér á meðan ég vinn fyrir þér
baki brotnu. Þú heldur kannski að hið opinbera
geri mér auðveldara fyrir með rekstur verksmiðj-
unnar? Nei, sonur sæll, hið opinbera gerir það
sem það getur til að eyðileggja alla hluti fyrir
manni. Ég var einmitt að segja það við aðalgjald-
kerann minn í dag . . . En hvað er þetta . . .“
Hann tók um handlegg hans. „Hamingjan hjálpi
mér -- þú ert drukkinn!"
Bob brá hendi fyrir augu. Það var bölvað ekki
sen kaffið. . .
„Komdu inn í skrifstofuna og talaðu við mig...“
Það var einmitt þetta, sem Bob hafði óttast.
„Nei, pabbi — ekki núna,“ mælti hann biðjandi
og rödd hans var svo annarleg að hann langaði
mest til að hlæja.
Þegar allt kemur til alls, er þetta í lagi. Ég læt
orð hans ganga inn um annað eyrað og út um
hitt. Þau eru eins og regndroparnir.
„Það rignir og rignir, er það ekki?“ spurði hann.
Faðir hans starði á hann, og gætti fremur undr-
unar en reiði í svip hans.
„Ég ætlaði aðeins að segja við þig fáein orð,
eins og karlmaður við karlmann,” sagði hann
rólega. „Það er löngu hætt að rigna, bara svolítill
suddi.“
Og Bob fylgdist með honum inn í skrifstofuna.
Roger lagði niður talnemann, eftir að vöku-
konan hafði tilkynnt honum að hann ætti von á
heimsókn. Lina stóð klædd greiðsluslopp frammi
fyrir speglinum í baðherberginu. Roger leit til
hennar og það var kvíði í röddinni.
„Það hlýtur að vera eitthvað alvarlegt á seyði,“
sagði hann, „fyrst hún kemur hingað, eftir það sem
á undan er gengið út af bilkaupunum."
Lína brosti. Hún hafði burstað hárið og þurrkað
af sér andlitsfarðann. Hún var falleg stúlka.
„Ég skil,“ svaraði hún. „Þetta á að verða eins-
konar sáttafundur. Jæja, ég læt ykkur ein um
það.“
„Þú mátt ekki bregðast mér þannig,“ sagði Rog-
er. „Þú ferð ekki frá mér við svo búið, telpa mín.“
Lína tók handklæðið, sem hún hafði vafið um
háls sér eins og trefil. Hún hló. „Vist, vinur minn,“
svaraði hún. „En ég lít til þín, þegar ég hef fengið
mér bað.“
Hún var varla búin að opna dyrnar, þegar Mic
kom inn. Baðmullarklúturinn, sem hún hafði um
höfuðið, var votur af regnúða og dropar á andliti
hennar. Hún gekk^fram hjá Linu og lét sem hún
sæi hana ekki ,en Lína klappaði vingjarnlega á öxl
henni.
„Það er þetta garnla," sagði hún við Roger.
„Ástin . . .“
Að svo mælut gekk hún út úr herberginu.
Roger brosti ekki við orð vinstúlku sinnar, en
sneri sér að Mic og gerði ekki minnstu tilraun til
að leyna kviða sínum.
Systir hans stóð á miðju gólfi svefnherbergisins,
hálfkjökrandi. Loks tók hún til máls lágri röddu,
mjög ólíkt því sem hún var vön a'ð haga orðum
við bróður sinn.
„Ég trufla ykkur Linu. .
Roger leiddi hana að rekkjunni og lét hana
setjast á stokkinn, við hlið sér. „Segðu mér eitt
— var það satt, sem hún sagði um leið og hún
fór út?“
Mic dró annan hanzkann af höndum sér og
þurrkaði sér um augun. Roger brá hendinni undir
svæfilinn og dró fram vasaklút, sem hann fékk
henni.
„Þakka þér fyrir. Já. . . það var satt."
„Þú veizt kannski, að ég er ekki sérlega fróður
um þessháttar."
Það var eins og hann ætti i einhverjum vand-
ræðum; dró upp sigarettupakka, bauð henni og
bætti við, glaðlegri í röddinni: „Ég hef ekki svo
mikla reynslu á því sviði."
„Ég býst við að þú gerir ráð fyrir að ég hafi
þar meiri reynslu," svaraði hún og reyndi að láta
ekki bera á tárum sinum.
Roger tók eldspitustokk af borðinu og kveikti í
sígarettu hennar.
„Þú ert ágætur," sagði hún.
„E’r það kannski ungi pilturinn, sem ég hitti
heima hjá þér?"
Mic sogaði að sér reykinn og kinkaði kolli.
„Hann virðist sérlega prúður og vandaður pilt-
ur,“ mælti Roger.
„Það er hann líka.“
Hún varp þungt öndinni. Hún var eins og skóla-
telpa, sem hefur fengið harða áminningu.
„Þá geri ég svo vel og fæ ekki skilið. . .“
„Heldurðu kannski að ég skilji það?“
Nú var það hann, sem varp þungt öndinni.
„Veitti hann þér ofanígjöf ?“ spurði hann.
„Já.“
„Og kvaddi þig í eitt skipti fyrir öll?"
„Já.“
„Og nú veiztu ekki þitt rjúkandi ráð?“
„Já, það er ekki langt frá því, en vitanlega eru
tildrögin, sem allt veltur á. . .“
„Frekar en því, sem orðið er?“ hann lagði hönd-
ina á öxl henni. „Þetta er vonandi ekki ákaflega.
alvarlegt ?“
„Jú, það er það einmitt. . .“
Hún hafði slökkt í sígarettunni. Tár blikuðu á.
hvörmum hennar og runnu niður vangana.
„Svona, taktu þessu með ró, telpa mín,“ sagði
Roger og klappaði henni vingjarnlega á öxlina.
Mic reis allt i einu á fætur. „Já, bróðir minn.
sæll. . . . það eru tildrögin sem öllu valda."
„Segðu mér það nánar. .
„Ég hef gert sjálfa mig að fifli, og hann veit
það.“
Hún þagði nokkra hríð. Roger beið þess, að hún
tæki aftur til máls af sjálfsdáðum. Loks mælti
hún, breyttri röddu: „Ég lagðist með öðrum
„Hvað segirðu?"
„Ekki annað en satt er. Ég lagðist með strák,
sem mér þykir ekki hið minnsta vænt um og
honum ekki heldur um mig. . . Ég varð Bob svo
reið, en reiðin er aldrei sprottin af öðru en minni-
máttarkennd. Já, ég gerði það — og Bob kom að
okkur. . .“
„Já, og hinn bauð honum hressingu."
„En hann . . . veitti hann strákfjandanum ekki
vel úti látna ráðningu?"
Roger var nú líka risinn á fætur.
„Nei, hann hvarf á brott án þess að hafast nokk-
uð að. Þetta er allt og/sumt. Ó, Roger hvað á ég...“
Hún brá úlnliðnum að munni sér og læsti að
honum tönnum og tárin streymdu niður vanga
hennar.
Roger starði á hana stórum augum og reyndi
að átta sig á frásögn hennar.
En hversvegna gerðirðu þetta? Ánægjunnar
vegna, eða hvað?“
„Hamingjan góða . . . nei!"
„En hvað þá? Þú ert Þó ekki snarbrjáluð, eða
hvað? Hvað á slíkt framferði eiginlega að Þýða?“
Mic tók að stika fram og aftur um gólfið. Eftir
svip hennar að dæma, þóttist Roger mega eiga
von á þvi að hún færi þá og þegar að æpa og
veina. En hún stillti sig, talaði lágt og snökti á
milli orðanna.
„Hversvegna? Já, hversvegna? Það er einmitt
mergurinn málsins. Ef maður bara vissi hvers-
vegna maður gerir slikt og þvílíkt. Ég hef svo
margsinnis leikið þennan leik, og það án þess að
ég hefði nokkra ánægju af. Vegna þess eins að
lífið er eins og það er. Vegna þess að heimurinn
er eins og hann er. Vegna þess að það er svo
margt, sem maður verður að reyna að gleyma og
þurrka út. . . Og vegna þess að maður er alltaf
höfuðsetin, alltaf einhver, sem er reiðubúin að
notfæra sér veikleika manns og hremma mann. . .
Vegna þess að maður vill halda frelsi sínu, og má
hvergi láta undan — annars fellur gildran, og
maður situr fastur í henni. Og það er ekki eins og
mér sé það nein ómissandi unun að leggjast með
strák. . . maður er ekki lengi að komast að raun
um blekkinguna . . . en það er agnið á gildrunni
14 VlKAN