Vikan - 08.06.1961, Side 35

Róleg og dyggðum prýdd
eiginkona.
Framhald af bls. 24.
vár ekki með hring. Hún reis upp. — Komdu
Sophía, við verðum að fara.
Næsta laungardagskvöld sat Anthony og lagði
á ráð um hvernig hann gæti hitt Sally og látið
það líta út eins og tilviljun. Hann hrökk upp við
að bíll hemlaði fyrir utan og hann leit á klukk-
una. Hún var aðeins hálfeitt. Anthony læddist
út um dyrnar og lokaði þeim hægt á eftir sér
og horfði niður i dimma forstofuna. Alistair var
að bjóða Sally góða nótt.
— Ég vil bæta því við, heyrði Antony hann
hvisla, að Það þýðir ekki fyrir þig að segja að
þú getir breytzt. Því það getur þú ekki. Þú hefur
blátt áfram enga tilfinningu fyrir tíma. Þú ert
svo hirðulaus, að það er óskiljanlegt. Líttu nú
bara á kvöldið i kvöld — ég skil ekki til hvers
þú varst að taka þá af þér. Og þegar það nú
bætlst við, að þú finnur þá ekki aftur ... Jæja,
hann dró djúpt andann. — Þetta þýðir ekkert,
Sally. Þetta mundi aldrei geta gengið.
Sally andvarpaði. — Þú hefur alveg rétt fyrir
þér, Alistair. Hún talaði svo lágt, að Antony varð
að hafa sig allan við til að heyra hvað hún sagði.
— Þú verður miklu hamingjusamari án mín. Vertu
sæll — og þakka þér fyrir allt.
Antony varð að þvinga sig til að hlaupa ekki
niður stigann og skipa Alistair að vera kyrrum
hjá henni. Hann heyrði útidyrahurðinni skellt og
að Sally gekk yfir ganginn. Það var eins og hún
væri að fálma við lásinn á íbúðinni sinni, og hún
virtist svo ein og yfirgefin þarna niðri í myrkrinu.
Antony heyrði að hún sagði með grátstafinn
í kverkunum: Æ, nei, hvað á ég að gera? Síðan
reikaði hún að stiganum, settist þar i neðsta þrep-
ið og brast í grát.
Andartak stóð Antony eins og lamaður, en svo
þaut hann niður stigann og kastaði sér niður við
hlið hennar. Hann lagði hughreystandi handlegg-
inn um axlir henni. — Svona, svona, ekki gráta,
sagði hann lágt.
Sally settist upp og leit á hann tárvotum
augum.
— Svona, svona, endurtók Antony. Sally starði
á hann og hún greip í jakkabarðið hans.
— Halló, sagði hún skjálfandi röddu. — Mér
finnst leiðinlegt að hafa ónáðað þig.
Antony tók hönd hennar. — Ég heyrði hvað
þessi andstyggilegi náungi sagði. Þú ættir að vera
fegin að vera laus við hann.
Sally dró að sér höndina og þurrkaði sér um
augum með votum samanvöðluðum vasaklút. —
Já, ég veit það. Við áttum alls ekkl saman. Hann
þarfnast rólegrar og virðulegrar eiginkonu, vesal-
ingurinn. Hún andvarpaði og hallaði sér að
Antony. — Ég var ekki að gráta þess vegna.
Antony leit undrandi á hana. — Hvers vegna
grétstu þá?
Sally leit upp og hann sá að brosið leyndist
bak við tárin. — Þú trúir þvi kannski ekki, en
ég hef tapaö nýja lyklinum mínum. Og tilhugs-
unin um að vekja frú Mortimer varð mér satt að
segja ofurefli. Hún drepur mig áreiðanlega. Sally
gretti sig. — Þetta hefði verið einum of mikið
fyrir Alistair, ekki sízt eftir að ég týndi skónum
undir borðinu I veizlunni.
Antony leit niður og sá, að hún var á sokka-
leistunum. — Hvar ertu vön að geyma lykilinn?
spurði hann.
— 1 töskunni. En hann er ekki þar, ég er búin
að gá að þvi.
Antony tók af henni töskuna, opnaði hana og
tæmdi hana í kjöltu hennar. Siðan fór hann í
töskuna og dró upp lykilinn.
Sally tók andköf. Hvernig ... ?
Antony brosti gleitt. — Hann lá á botninum.
Það var gat á fóðrinu.
— En hvemig gaztu ... hvernig datt þér í
hug ...?
— Eftir reynslu minni af þér, gerði ég ráð fyrir
því, að það væri gat á fóðrinu, sagði Antony.
Sally starði undrandi á hann, svo hallaði hún
sér að honum og hristist af niðurbældum hlátri.
Hjartað barðist í brjósti hans þegar hann þrýsti
henni fastara að sér og lagði vangann að hári
hennar.
— Ó, Sally, hvislaði hann blíðlega.
Það kom alveg af sjálfu sér að hún lagði hand-
legginn um háls honum. Eins og Charlotta frænka
sagði, var Sally ung stúlka, sem vissi hvernig
hún átti að haga sér.
SÁPUSPÆN IRNIR
henta bezt fyrir
SILKI — RAYON
NYLON - TERYLENE
og ailan annan
F í N Þ V,0 T T
Enginn er fullkominn.
Framhald af bls. 16.
sveit. Ég söng einu sinni með karlahljómsveit, en
ég get ekki veitt mér það lengur."
Þó Joe væri var um sig, lét hann í ljósi áhuga
á þessu. Það kom á daginn, að vandræði Sugar
stöfuðu af saxofónspilurum. Það þurfti ekki annað
en að þeir spiluðu svo sem átta nótur af „Corae
to me,my melancholy baby“, til þess að hún yrði
öll máttlaus.
EFTIR VEIZLUNA.
„Þú veizt,“ sagði Jerry bliðlega, „að ég spila
á saxofón.“
„En þú ert kvenmaður, sem betur íer,“ sagði
Sugar. Joe hafði þá sómatilfinningu að roðna, en
Sugar sá, það ekki, tii allrar hamingju.
„Þú getur ekki ímyndað þér hvernlg þeir eru.
Maður fellur kylliflatur íyrir þeim — maður
beinlínis elskar þá. Svo heldur maður að þetta
sé dásamlegasta ævintýrið, sem hefur hent mann,
en þá veit maður ekki fyrri til en þeir eru farnir
að biðja um peninga, sem þeir eyða á aðrar stúlk-
ur eða nota til að veðja á hestana.
Svo vaknar maður við það einn morgun, að ná-
unginn er farinn og saxofónninn með. Það eina,
sem hann hefur skilið eftir, eru gamlir sokkar
og tóm tannkremstúba.“
Það var vegna þessa, að Sugar vildi komast
til Miami — til að losna við þessi endurteknu
ævintýri með saxofónleikurum. Og þar að auki
var fullt af milljónamæringum i Miami.
Eftir að veizlan hafði verið leyst upp af Sue,
sem ekki gat sofið vegna magasárs, fór Joe að
leggja á ýmis ráð. Kannski voru þau ekki sérlega
drengileg gagnvart Jerry, cn þegar Sugar var
annars vegar voru öll brögð leyfileg.
VIKAN. 35