Vikan - 30.11.1961, Síða 22

Unnur, Ingunn og Inga.
Dansað á þorskhausum
#
Ég sá þessar þrjár ungu og fallegu stúlkur fyrst þar sem þær voru
að dansa téttklæddar uppi á fiskkössum i stærsta fiskgeymsluhúsi lands-
ins. Undirleikurinn var samt ekki upp á marga fiska, þvi þar blandaÖ-
ist saman hrörlegur píanóleikur og hróp og köll áhorfenda, sem flestir
höfðu smurt sig meira og minna með kjálkaolíu og haðað sig í söng-
vatni. Partýið endaði svo auðvitað með skelfingu,
þegar ekki sens lögreglan kom á vettvang og sundraði
geiminu, — þó ekki án mannfalls, þvi a.m.k. einn lög-
regluþjón varð að bera út eftir átökin.
Að sjálfsögðu féll öllum það mjög illa, að partýið
skyldi enda svona liörmulega, og mér líka, og það
var þessvegna ákveðið að endurtaka það, ef vera
skyldi að menn fengju að vera í friði fyrir ekki sens
lögreglunni.
En það fór allt á sömu leið.
En þolinmæðin þrautir vinnur aliar. Ég er nú
búinn að fara fjórum sinnum á leikliúsið í þeirri veiku
von að ekkisens lögreglan komi nú ekki til að eyði-
leggja partýið, og að maður fái að sjá framhaldið, en
það hlýtur að vera einhver, sem kjaftar ailtaf frá, þvi
alltaf endar geimið á sömu leið.
Sem betur fer láta stúlkurnar heldur ekki bugast,
og halda áfram að dansa á fislckössunum í hvert sinn,
er Strompleikurinn er sýndur, enda fá þær sina
greiðslu fyrir það. Þetta eru heldur ekki neinar venju-
legar partýskvísur. Þær eru búnar að læra ballett í
allt að 11 ár, eins og t.d. Ásthildur Inga Haralds-
dóttir (lengst t.h.) Inga — eins og hún er venjulega
kölluð — vinnur á skrfistofunni hjá Verðlagsstjóra,
en flestar hennar frístundir fara í æfingar. Sama er
að segja um hinar tvær, Ingunni Jensdóttur (í miðið),
sem vinnur í Sindra — á skrifstofunni (ekki við
járnsmíðar) — og Unni Guðjónsdóttur (lengst t.v.)
sem líka er skrifstofustúlka og það meir að segja í
Stjórnarráðinu.
Þær æfa ballett í ballettskólanum fjórum sinnum í
viku, og segja allar einum rnunni að það sé ekki nándar nærri nóg.
Núna, þegar æfingar á Strompleiknum stóðu yfir, fóru þær upp í Þjóð-
leikhús í matartimanum og sprikluðu þar af öllum kröftum í staðinn
fyrir að borða, og svo strax aftur eftir vinnu. Samt segjast þær „bara
rétt vera búnar að hita sig upp, þegar þær þurfa að hætta.“ G. K.
Sigurjón.
Ef þig skyldi einhverntíma vanta stjórntæki fyrir
radarkerfi, ljósmyndapappír fyrir teikningar, hurð
fyrir íshólf, simavír í tonnatali, ljóskastara, slökkvi-
dælu, rúmstæði, bómullardýpur af fínasta kvalitet,
— eða bara eitthvað annað — þá skaltu fara út í
Örfirisey og finna það þar. En það verður að hafa
það þó það sé af þvi dálítil lykt af sildarmjöli, því
hjá þvi verður varla komizt.
22 VIKAN
Kóngur í Örfírisey
Þessa hluti er nefnilega að finna
í mjölhúsi síldarverksmiðjunnar
Faxa, sællar minningar, sem tók
forðum við af Hæringi — að gera
ekki neitt.
Það er staflað rúmstæðum í þús-
undatali alveg undir loft, sömuleií-
is rúmdýnum og öðrum álíka nauð-
synlegum verkfærum innan um
síldarmjölsvélar og hingað og þang-
að dálitla ögn af síldarmjöli, sem
ekki hefur tekizt að selja.
Konungur í þessu riki heitir Sig-
urjón Snjólfsson, og er þar af-
greiðslu- og eftirlitsmaður hjá
Sölunefnd varnarliðsins, sem á
þessa margvislegu hluti og vill
gjarnan selja fyrir sanngjarnt verð.
Það var i rauninni alveg af til-
viljun að ég komst að því að þarna
hefði sölunefndin eitt sitt höfuðað-
setur, þvi ekki er staðurinn bein-
línis á almannafæri og lítið auglýst-
ur. Ég spurði Sigurjón þessvegna að
því hvort hér væri ekki yfirleitt
fátt um viðskiptavini, en hann hélt
nú aldeilis ekki.
„Það kemur hingað töluvert af
fólki til að skoða og kaupa, «(
umsetningin er töluverð af ýmis-
konar dóti, sem kemur og fer. Hér
er yfirleitt um stærri hluti og tæki
að ræða en í hinni útsölunni að
Skúlatúni 4,“ sagði Sigurjón og fékk
sér í nefið. Hann stóð við borð ná-
lægt rúmdýnustaflanum og saum-
aði saman dýnu af mikilli natni og
kunnáttu, en hjá honum var aðstoð-
armaður hans, sem klippti út pjötlur
úr annari dýnu, bar iím á og límdi
yfir smágöt.
Framhald á bls. 34.