Vikan - 30.11.1961, Side 45

/
Grafið eftir fjársjóði frh.
En Emilía hristi höfuðið. „Nei, við
skulum ekki skipta þeim strax. Ég
. . ." Hún hikaði við og leit til lofts.
„Það er orðið áliðið dags. Ég verð
að hafa hraðann á," sagði hún svo
lágt,, að hann heyrði vart siðustu
orðin fyrir ölduniðinum.
Hann. virti hana enn fyrir sér. I
svipinn hafði hann steingleymt bvi,
að þetta var síðasti dagurinn, sem
þau áttu saman. Svipur hennar lýsti
einkennilegu fáti.
„Þú tekur fjársjóðinn til varðveizlu
í bili," sagði hún. „Þú getur svo
seinna sent mér ávísun í pósti . . .“
Þá er ekki annað eftir en að kveðj-
ast, hugsaði hann og gekk uppgjöfinni
á vaid, eins og að undanförnu.
„Jæja, allt i lagi," sagði hann.
Hún reis á fætur, hikandi. „Kannski
við sjáumst á morgun?" spurði hún.
„Lestin fer reyndar nokkuð snemma
í fyrramálið ...“
ANNSKI hefur hún eitthvert
hugboð um tilfinningar mínar,
hugsaði hann, og svo óttast hún
að ég kunni að fara að hreyfa mál-
inu á siðustu stundu og vill komast
hjá því, með þvi að gefa mér vonir
um frest. Það var heimska mín, að
láta þetta ganga svona langt.
„Það hlýtur að geta gengið," svar-
aði hann þyrrkingslega.
Hún ieit einkennilega á hann, en
stolts sins vegna gat hann ekkert
annað sagt. Hann tók skrínið undir
hönd sér, og þau gengu þegjandi upp
frá víkinni.
Hann lá andvaka öðru hverju um
nóttina og svaf órólega þess á milli.
Vaknaði þreyttur að morgni, það var
óbragð af sígarettunni og kaffið
rammt i munni og hann kom ekki
niður munnbita af morgunverðinum.
Hann leit í spegilinn.
Á ég að láta hana fara þannig, án
þess að ég segi orð, án þess ég geri
nokkra minnstu tilraun. Ég ætti að
vera kominn á þann aldur að ég vissi
hvað væri hyggilegast. Kannski hef
ég misskilið framkomu hennar i gær,
kanski vill hún einmitt, að ég færi
það i tal — að hún sé einmitt að
bíða eftir því? Eða ég hef sært hana
með þögninni. Kannski. En hvernig
á ég að geta komizt að raun um það,
nema ég . . . hvernig getur karlmað-
ur vitað tilfinningar konu, án þess
að gera einhverja tilraun til þess?
Hann gekk að skrifborðinu og fór
að telja seðlana. Átta hundruð og
þrír dollarar. Þetta var allt með ó-
líkindum, þótti honum; hann fór að
athuga seðlana nánar. Svo brosti
hann allt i einu. Nú loks skildi hann
hvernig í öllu lá.
ANN rakaði sig í skyndi og
hraðaði sér að heiman. Hann
hafði þó ekki gengið nema
stuttan spöl, Þegar hann nam staðar,
Emilia kom á móti honum; hún er
bá ekki að hugsa um að ná í lestina,
sagði hann við sjálfan sig. Og svo
veitti hann því athygli, að hún var
alls ekki ferðbúin, heldur i sömu föt-
unum og hún var vön.
„Ég var farin að halda að þú ætl-
aðir ekki að koma," sagði hún eins
og ekkert væri.
„Ég varð dálítið seinn fyrir," sagði
hann, „og ég ætlaði að biðja þig
að fara ekki með þessari lest. Jæja,
það sem ég ætlaði að segja — mér
var að detta í hug, að við gerðum
fjársjóðinn að fjölskyldueign . . .“
Hann brosti. „Það er saga, sem ég
ætla að skrifa, skilurðu; það tekur
mig áreiðanlega langan tima, ég verð
oft í þungum þönkum og gleymi að
raka mig; kannski verð ég lika í
slæmu skapi, getur vel verið að ég
grýti kaffibollanum á eftir þér . . .“
Augu hennar minntu á dögg i
morgunsól. ,,Ég verð þó vist að bera
þér kaffibollann, áður en til þess
kemur að þú grýtir honum á eftir
mér ... ó, Vern, þú hefur )>á öðlazt
aftur trúna á sjálfan sig og drauma
þína . . .“
„Þessi brella þín með fjársjóðinn
var hugsuð i því skyni að veita mér
aftur trúna á drauma mína?" spurði
hann brosandi, enda Þótt honum lægi
nær að vikna yfir fórnfýsi hennar.
Það var meira en litið í sölurnar lagt,
að láta af hendi sinn eigin draum,
til að bjarga öðrum. „Hvernig gaztu
komið þessu i kring?" spurði hann.
Emilía hló. „Það var einna örðugast
að sannfæra þá í bankanum um það,
að ég yrði að fá þetta í gömlum seðl-
um — þeir urðu að fá upplýsingar
um mig í bankanum í Boston," sagði
hún og leit spyrjandi á hann. „En
hvernig fórstu að því að vita, að
þett.a var brella? Eða gizkaðir þú
bara á það?"
Vern vafði hana örmum. Þrýsti
henni fast að barmi sér. „Vina mín."
hvíslaði hann. „Hvað þú-getur verið
saklaus og einföld. Veiztu það ekki
að það er útgáfuártal á peningaseðl-
um? Ég fann ekki neinn seðil í knipp-
unum, sem var eldri en frá árinu
1935 . . .“
Hann fann hvernig hún hló, þar
sem hún lá við barm honuvn. Það
svifu mávar yfir sundinu, sem var
spegilslétt og bjart — eins og fram-
t.iðin.
Svo brosti hann. ,,f upphafi var
særinn . . .“ hugsaði hann.
I leit að lífsförunaut.
Framhald af l)ls: 21.
á laugardaginn. Hann verður fyrir
vonbrigðum, ef við komum ekki.
CEO BÁCKMAN málafærslumaður
hafði heitið gestum sínum því,
að hann skyldi gera þá undrandi
; samkvæminu, sem hann efndi til
í bústaðnum úti i Grindarskeri, og
hann stóð sannarlega við það. Hann
kynnti fyrir þeim unglingssystkin ---
sextán ára gamlan pilt, sem var ná-
kvæm eftirmynd hans sjálfs, Þegar
hann var á menntaskólaárum sinum,
og bráðlaglega telpu. tveim árum
yngri — og hann réði sér bókstaflega
ekki fyrir stolti, þegar hann kynnti
þau sem börn sín.
Jan minntist. samtalsins, sem Þeir
höfðu átt í samkvæminu heima hjá
Báckman þá um vorið. Það var reynd-
ar í vikunni, sem Sonja var flutt í
sjúkrahúsið. Þá hafði Backman sagt
honum, að konan, sem hann hafði
eitt sinn verið kvæntur, væri nú lát-
in og að hann hefði í hyggju að taka
upp kynni við börn sín, sem hann
hafði ekki fengið að hafa neitt sam-
band við eftir skilnaðinn. Hann hafði
verið kviðandi um hvernig það tæk-
ist, þar sem hann vissi að móðirin
hafði svert hann eins og hún gat í
augum barnanna . . . hann, föðurinn,
sem hafði yfirgefið fjölskyldu sina
til þess að öðlast fé og frarna.
En börnin virtust vel uppalin, ein-
læg og ánægð. Og þegar þessari
kynningu var lokið, höfðu þau, Jan
Stenlund og Maud, dregið sig í hlé.
Báckman vaknaði við garg ináv-
anna árla næsta morguns. Þegar hon-
um varð litið út, sá hann hvar Maud
sat á steini niðri við vikina. Hann
hafði veifað til hennar, en hún lét
sem hún sæi það ekki. Það glampaði
á rauðu baðhettuna hennar i sól-
skininu.
Það stóð kaffi á borðum, þegar Jan
kom inn.
— Fáðu þér sæti, karl minn, og
hresstu þig á kaffitári, sagði Back-
man. Krakkarnir hafa lagt vélbátinn
undir sig.
Jan hellti bollann sinn vel fullan
og fékk sér brauðsneið. — Ætlarðu
að skjótast með okkur yfir til mögin-
landsins, svo við náum í áætlunar-
bílinn um þrjúleytið? sagði hann.
- - Ef ykkur liggur svo mikið á,
þá er það ekki nema sjálfsagt, sagði
Báckman.
— Starfið kallar, varð Jan að orði.
IÐUNNARSKÖR
A
ALLA
FJÖLSKYLDUNA
Skór, sem eiga að endast
vel og vera götuskór og
spariskór í senn, þurfa
bæði að vera sterkir að
innri byggingu og snotrir
útlits. Báða þessa kosti
hafa Iðunnarskórnir. Það
segir einnig sína sögu, að
annar hver íslendingur
eignast Iðunnarskó ár-
lega.
IÐUNN FYLGIR TÍZKUNNI Á R HVERT
VIKAN ]5