Vikan - 30.11.1961, Side 46

ODYR
7 eub. fet (200 Cítru)
$tórt frjfstibólf (40 lítrn)
$egull«sing
jr-
3 bjófum (fmran(egur)j
f «r« nbgrgð
EINKAUMBOÐ AKURFELL
Hallveigarstfg 9 — Sími 24966.
— Leiðinlegt aC Þú skoilir ekki
hafa tima til að verða hérna um
kyrrt i dag, eins og veðrið verður
yndislegt, sagði Báckman og varð lit-
ið út um gluggann. Maud er komin
niður að vikinni. Þú ættir að fá Þér
bað lika. Hann er hressandi, sjórinn,
lagsmaður.
Jan lét kaffið ódrukkið, hraðaði
sér út og niður að vikinni. Hann sá
hvar glampa sló á rauðu baðhettuna
aö minnsta kosti fimm hundruð metra
undan eynni, eða út undir siglingaleið,
og hann minntist bess, að þegar hann
og Maud höfðu fengið sér sundsprett
sumarið áður, hafði hún verið að lot-
um komin af þreytu eftir tvö hundruð
metra.
Þegar hann kom niður í naustið,
hratt hann á flot kænu, sem Backman
átti, og tókst að koma utanborðs-
hreyflinum í gang. Kænan var hrað-
skreið, en Jan þóttist sjá það á því
hve litt Maud miðaöi áfram á sund-
inu, að hún mundi að örmögnun kom-
in, svo óvist var hvort björgunartil-
raun hans yrði ekki um seinan. Þeg-
ar um þrjátiu metra spölur var á
milli, sökk Maud eitt andartak. Jan
hægði skriðinn á kænunni, renndi
að staðnum, drap á hreyflinum um
leið og henni skaut upp aftur; hún
reyndi af veikum mætti að halda
sér uppi og Jan tókst að ná taki á
hönd hennar og ná hsíini um borð í
kænuna.
Hann setti hreyfilinn i gang aftur
og stefndi að eynni. Hann vildi bera
hana á örmum sér upp úr bátnum,
en hún hristi höfuðið. Hann laut að
henni.
— Maud, hvíslaði hann. Þú hefur
þó ekki ætlað að ...
— Jú. það er vist, sagði hún
þreytulega. Þegar ég synti út, var
ég ákveðin í að koma ekki I land
aftur. í!g varð gripin fögnuði, þegar
ég fann Þrek mitt fjara út; mér kom
ekki einu sinni til hugar að hrópa
á hjálp, Þegar ég sökk. Það var ekki
fvrr en ég sá þig f kænunni, að lífs-
löngunin vaknaði aftur með mér.
Röddin brast, þegar hann spurði:
— Maud ... hversvegna ?
— Vegna þess, sem við vorum að
tala um i gærkvöid Þó það sé ef
til vill ekki orðið satt enn, þá verður
það satt fyrr eða síðar. Einhverntima
hittir bú fyrir þá, sem bú elskar, og
bá yfirgefur þú mig. Ég skal ekki
reyna að halda þér fðstum, en þú
verður þá Ifka að heita þvf, að krefj-
ast Þess ekkl af mér, að ég reyni að
lifa lffinu án þfn. ílg skal lofa þér
þvf. að hverfa svo Iftið beri á ...
Hann gat ekki gert sér ljðst hvort
hann varð gripinn samúð, örvænt-
ingu — eða hvort eingðngu var um
uppgjðf að ræða af hans hálfu þegar
hann fann, að hann átti ekki framar
nokkurra kosta vðl. Það var ekkl vilji
hennar, sem hann streittist gegn; það
var eitthvert dularfullt. reginsterkt
afl, sem hreif hann með sér, og bar
hann þangað, sem hann sizt vildi.
— Maud, mælti hann með alvðru-
þunga. Ef ég heitl þvi að yfirgefa
þig aldrel, hvað sem gerist og verður,
viltu þá heita þvi á móti aö ... freista
þessa aldrei aftur.
— Já, hvíslaöi hún og þrýsti hönd
hans. Þá skal ég lifa, hvað sem ger-
ist og verður. Lifa fyrir þig. Ég fer
ekki fram á að Þú elskir mig ... ein-
ungis að þú leyfir mér að elska þig
og lifa fyrlr þig.
Dagarnir ... þeir eru blrtustund-
irnar milli náttmyrkranna. Næturn-
ar eru hið myrka riki, þar sem hugs-
anir, kenndir og fýsnir lúta ekki
neinum lögum og fara sfnar eigin
leiðir. I myrkrum næturinnar tekur
þráin, frumorka alls lffs, vðldin af
viljanum, og leiðir manninn að hin-
um þögla, djúpa hyl, þar sem er upp-
haf og endir alls.
—■ Má ég koma til þín aftur, ef svo
fer. að ég get ekki stillt mig?
Hann hefði aldrei átt aö segja þessi
orð, því að þau urðu akkeri vona
hennar. Ef svo fer, að ég get ekki
stillt mig ... þetta urðu smám saman
hennar eigin orð.
Það liða vikur. og Jan hringir ekki.
Hún starir á sfmann, þessa Þðglu,
litlu óvætt. Og loks finnur hún, að
hún er f rauninni ekki að biða þess.
að Jan hringi. heidur að hún geti
siálf ekki stillt sig lengur og hringi
til hans.
Enn er Þrá hennar ekki orðin svo
sterk, að hún veiti henni hugrekki
til þess. En hún finnur hvernig henni
eykst styrkur. jafnt og bétt. Þráin
eftir að fá að siá hann aftur, snerta
hann. njðta atlota hans og ganga hon-
um á vald. Þó ekki væri annað. en
hevra rðdd hans f sfmanum ...
Þnð gerðist kvöldið, sem hún var
stödd f saumaklúbbnurn hiá Berit;
hún baðst afsökunar. kvaddi og ffir.
bvi að hún gat bókstafiega ekki setið
þar lengur og hlust.að á stðllurnar
ræða um eieinmenn sfna og unnusta.
eða ástarævintýri sín. gðmul og ný.
Það var engu líkara en ný Sonja
Wallin hefði allt f einu skotið upp
kollinum. en sú fvrrverandi stæði við
hlið henni. fvlgdist með ðllu. en fengf
ekki við neitt ráðið. Það var bessi
nýia Son.ia Wallin sem leitaði að
númeri f sfmaskránni, Ivfti talnem-
anum. hafði þá eleymt númerinu og
varð að leita aftur ... tafði þannig
I lengstu lðg. sem hún þó vissi, að
hún gat ekkf staðið gegn.
Hún vissi að bað var rangt. af henni
að hringia. Vissi að hann heyrði tfl
annari manneskiu. vissi að hún mundi
vinna saklausri kvnsystur sinni mein.
með bvf aö hringia.
En hún vissi lfka. að engin getur
hlotlð hamingju eða notið hennar.
nema hann berjist fyrir henni, fðrnf
ðllu fyrir hana. jafnvel vlðtekinnf
skilgreiningu á réttu og rðngu, brjótf
af sér viðjar samvizkunnar, sem
Þegar hú§mæðurnar li y
trepta|þær á að kai
nægrar Vals*vör«r:
Snltur Búðingar
Ávaxtahlaup Marmelaði
Tómatsósa