Vikan - 30.11.1961, Síða 50

NOTIÐ: •
HARPO #
HÖRPU SILKI 9
HÖRPU JAPANLAKK •
HÖRPU BILALAKK •
HÖRPU FESTIR •
Kainah,
hreyfingunum. Hægri fótur og
vinstri hönd. Vinstri fótur og hægri
hönd.
(Þetta er annar kafli 2) MetSvit-
undarlaus).
Ég hlýt aS vera kominn nokkuS
langt upp, þvi stiginn er farinn
aS þrengjast. Hann mjókkar eftir
þvi, sem ofar dregur. Rétt aS lita
uppeftir honum.
Hvert þó í heitasta. Ég er bara
rétt aS leggja af staS. Sama. VerS
aS halda áfram. Þetta er allt i lagi.
AS vísu sveiflast hann dálítiS til
þó þaS sé blíSskaparveSur, en hann
er alveg öruggur. Ég veit þaS af
reynslunni. Stiginn hefur aldrei
dottiS niSur, og hann þolir i þaS
minnsta þrjá menn þegar hann er
reistur svona.
Ætli þeir hafi nú gengiS örugg-
lega frá honum niSri, svo hann taki
ekki skyndilega upp á þvi aS renna
saman? Jújú. Enga vitleysu. Þetta
er allt i ... eitt þrep í viSbót, þá
ertu bráSum kominn ... allt í lagi
... mikið fjári er billinn litill fyrir
neSan ... nú sé ég oían á þakiS á
Tjarnargötu 10 ... ég hlýt aS vera
kominn ... ætlar helvískur stiginn
aldrei aS taka enda? ... ég verð aS
passa mig á að stoppa þegar ég
er kominn upp. HaHaHa ... nei, nú
fer ég ekki lengra... mig er farið
aS svima ... festa beltiS hérna og
láta það nægja... nei ... hæSnis-
brosiS ... bara nokkur þrep i viS-
bót... þú ert dauður hvort sem er.
Og loksins, þreifaði vinstri hönd-
in upp fyrir sig og greip í tómt.
Þá er ég kominn alla leið. Nú bara
aS festa beltiS við stigann.
Ekki skjálfa svona, maður. Hvers-
lags er þetta eiginlega?
Og loks var beltið fast, og nú gat
ég ekki dottið.
En stiginn gæti ramlað niður.
Það þýðir ekkert að hugsa um
það héðan af. Flýttu þér nú bara
að taka myndirnar og komdu þér
svo niSur. Löppin á mér. Af hverju
skelfur hún svona? Get ekki al-
mennilega staðið í hana ... stiginn
rambar yfir alla götuna, sitt og
hvað. Upp með vélina í hvelli.
Það eru tár i augunum á mér,
og ég get ekki með nokkru móti
stillt vélina til að „fókusa“ rétt.
Tár?
Vindurinn blæs i augun á mér
og ég sé ekkert.
Og ég læt slag standa og smelli
bára nógu oft af. Það verður a'ð
hafa það þótt ég hitti ekki. Bara
ljúka þessu og koma sér niður.
Skjóta i allar áttir á meðan nokkur
myndir er til, það hlýtur eitthvað
að koma út úr því.
Svo leysi ég beltið og legg af
stað niður.
Með hverju þrepi niður á við
eykst sjálfsöryggið.
Ég er sloppinn.
Hah, ég sagði þeim að ég gæti
það. Þetta var svo sem ekkert!
Bíðum bara þangað til ég kemst
niður.
(Og svo er hér þriðji kafli 3)
Kjaftfor).
Jæja, piltar mínir (sagði ég þegar
ég aar búinn að fá fast land undir
fætur). Þá held ég að þetta hafi
ekki veriS lengi gert. Það er alltaf
gaman að koma svona aðeins upp
úr rykinu og líta i kringum sig,
sérstaklega í svona blíðskaparveSri.
ÞaS verður gaman að sjá mynd-
irnar ...
Hvað áttu við, kunningi? Held-
urðu kannski að þær hafi ekki tek-