Vikan - 26.04.1962, Blaðsíða 6

Smásaga eftir sr.
Sigurð
Einarsson
í Holti
birzt
hefur eftir hann
sem
Af h'vcrju gel-.-éá ekki gleymt þessum
haustclegi? Smáatviki, sem fyrir mig kom
á rivei'fisgöiiínhi? Ég v'eit það ekki. Ég
hef/véri?) a'Ö reyna að lála svo, sem það
«efði aMjB&issí1<fomro"iyKmmft! pað hefur
ekkb^fíjað takast. Ég hef líka reynt aS
itfÉeja að því, að jafnan síðan hefur mér
funclizt ég ganga með einhvern sektar-
þunga. En það er eins og þessari tilfinn-
'átt heima í Reylcjavík í hálfan annan
áratug. Þetta var snemma í október sið-
astliðið haust. Ég liafði skotizt til Reykja-
vikur til þess að ljúka nauðsynlegum við-
skiptaerindum, hafði veriö inni í Slátur-
félagi Suðurlands við Lindargötu og ætl-
aði niður 1 Landsbanka. Ég gekk upp á
Iíverfisgötuna. Mér lá ekkert á, klukkan
var ekki nema hálftvö. Ég ákvað að labba
hattur, álútur maður með barn i ’feingi.
Ég veiti honum enga sérstaka athýffli.
Hann kemur mér ekki við. Ég er á lei$
niður í Landsbanka, maður í nauðsynja
erindum. Og þarf að komast austur undir
Eyjafjöll í fyrramálið.
En hvað er annars þetta! Ég þekki
þennan mann. Það er eitthvað í herða-
svipnum og liöfuðburðinum, sem ég kann-
ingu verði ekki vikið á brott með kæru-
leysishlátri. Satt að segja hefði ég viljað
gefa talsvert til þess, að ég hefði ekki hitt
þennan mann með barn í fangi. Og ekki
séð þetta barn.
Þetta er einhver hjárænuháttur, sem ég
ræð ekki við-
Og hvað var það svo eiginlega, sem
gerðist?
Það var satt að segja ekki merkilegt.
Eins og mörgum er kunnugt, hef ég ekki
þennan spöl i hægðum mínum.
Þetta var hálfömurlegur dagur. Þung-
búinn himinn. Birta þessa dags var ekki
birta. Hún var öskugrátt rökkur. Það
gustaði kalt frá sjónum og öðru hvoru
gekk á með illhryssingslegum krapaéljum.
Slabb á götunni.
Svo gengur maður fram hjá mér með
barn í fangi. Hann er í gráum frakka
heldur nöturlegum, hefur stungið fótum
barnsins ofan i frakkann, hlúir að því
ofanverðu með honum. Grár, beyglaður
ast við. Skuggi af fimlegri mýkt í þessum
hreyfingum, sem ég minnist óljósL En
hvaðan? Hver er þetta? Jú, nú man ég það,
og ætlá þó varla að trúa mínum eigin
augum. Þetta er — er Guðlaugur Ólafs-
son, félagi minn og vinur frá námsár-
unum í Höfn. Glæsimennið, samkvæmis-
hetjan, lcvennagullið, Guðlaugur Ólafsson.
Nei, það getur ekki verið.
Og þó. — Það er hann. Hann er nú
kominn spottakorn á undan mér. Gengur
þarna álútur með barn í fangi. Ég stenzt
6 VIKAN