Vikan - 26.04.1962, Blaðsíða 28

MA0UR
ME0BARN
FAN6I
Framhald af bls. 7.
ég kallaði á hann. Veit varla hvað ég á
að segja.
— Ég er á leiðinni ofan eftir, við get-
um orðið samferða, segi ég, heldur en
ckki neitt.
Ekki getum við staðið þarna. Hvern
fjandann sjálfan var ég að kalla á þennan
mann?
Við þokumst af stað ofan Hverfisgötuna.
Hann hefur látið æði mikið á sjá. Hér er
eitthvað að.
— Þú ert eirinn þarna eystra. Hvað
er langt sfðan þú fluttist austur?
— Fimmtán ár. — Jú, vissulega er ég
eirinn, okkur hefur iiðið vel.
— Og afkoman?
— Blessaður vertu, hún er ekki til að
vera montinn af. En þetta hefur flotið
mjög sæmilega. Flotið eins og ' gamla
daga.
Einhvern veginn hef ég ekki áræði til
að inna hann eftir högum hans, finnst
að fréttirnar verði þær einar, sem hon-
um er óþægilegt að segja. Þetta ætlar ekki
að verða neitt samtal. Það er litil telpa,
sem hann ber i fangi, á að gizka tveggja
ára gömul. Hún hjúfrar sig að honnm,
skýlir sér á bak við uppbrett frakkahorn,
en gefur mér öðru hvoru auga. Þetta er
falleg telpa. Skýrleg á svip, sumarblá I
augum.
— Það ge-ngur svona! Ég hefði átt að
drlfa mig upp i sveit og dusta þar úr
einhverri hundaþúfunni, úr þvi ég fór
nð asnast heim. Ég hefði betur látið það
ógert!
Við erum komnir niður undir Ingólfs-
kaffi.
— S'etztu snöggvast inn og fáðu þér
kaffisopa, Guðlaugur.
Hann litur snöggvast á mig, óræður,
hikandi. Skiptir svo snögglega um fas,
verður upprifinn:
— Mikið skolli hefði það verið gaman
— það er svei mér ekki á hverjum degi,
sem við sjáumst — ja, smáerindi — mað-
ur, sem ég þarf að finna. — Hann skiptir
telpunni yfir á hinn handlegginn, réttir
sig í herðum, verður kumpánlegur:
— Heyrðu, máttu missa þrjú hundruð
krónur augnablik — farðu inn og pant-
aðu kaffið — ég skrepp frá og kem eins
og skot. Bara smásnúningur fyrst.
Ég fæ honum peningana.
— En það er hún litla min. Hún er þæg
og Ijúf. Viltu lofa henni að sitja hjá þér?
Þetta verður engin stund, ekki augnablik.
— Það er velkomið, ef hún vill gera
sér það að góðu.
Við höfum þokazt að dyrunum. Guð-
Iaugur snarast inn og setur telpuna á stól
við gluggann. Ég á eftir. Það er kominn
yfir hann einhver annrikisasi.
— Já, hvort hún gerir! Svona, vera nú
stillt og góð hjá frænda! Blessaður á
meðan.
Hann er þotinn á dyr.
Það var nú það.
Ég sezt á móti telpunni. Hún er illa
skóuð, en annars þokkalega til fara. Það
er þess vegna, sem hann hefur borið hana,
hugsa ég, ekki viljað, að hún blotnaði i
26 VIKAM
fæturna.
Vingjarnleg stúlka kemur til okkar. Ég
fæ kaffi. Telpan fær mjólk og kökur. Hún
gerir því engin skii. Ég fæ handa henni
súkkulaðistykki, brýt það niður á disk
hennar. Hún nartar í það feimin, þögul
og tortryggin. Ég er að reyna að vera
kumpánlegur við hana:
Svona, litla vinan, drekka mjólkina
sina! Vera dugleg stúlka og fá sér köku!
Hún skcytir því engu. Lítur öðru hvoru
snöggt til mín eins og hræddur hvolpur
og fær sér súkkulaðibita, þegar hún held-
ur að ég sjái ekki. Við erum ein i salnum.
Ég lýk kaffinu minu. Litla vinkona min
er orðin talsvert bíldótt í framan af
siikkulaðinu. En ég má ekki þurrka af
henni, ekki snerta á henni. Ég geri til-
raun, en augu hennar fyllast af tárnm
og fram yfir varirnar brýzt ofurlftið
varnarlaust kjökur. Mér fallast hendur.
í úrræðaleysi minu panta ég meira
súkkulaði.
Það bólar ekki á Guðlaugi. Ég er að
verða of seinn i bankann, get eklci farið
með hana ofaneftir, veit ekkert hvar hún
á heima. Get ekki skilað henni. Ekkert
að gera, nema bfða. Þetta er að verða
dálítið óþægilegt.
Menn taka að koma f siðdegiskaffið.
Stofan fyllist af fólki. Sumir heilsa. Það
verður ys og skvaldur. Telpan fer að ó-
kyrrast. Hún Iitur orðið æði subbulega
út, litln hcndurnar brúnar af súkkulaði,
mak af súkkulaði út á kinnar, blettur á
liægra gagnauga, sfðan hún reyndi að
þurrka áleitið tár úr auganu. Það er tals-
vert horft á okkur. Ég er orðinn sótvond-
ur út f sjálfan mig fyrir að hafa álpazt
til að taka að mér þetta barn. Þvilikur
bölvaður afglapi!
Ég ákveð að reyna að þrifa telpuna
eitthvað, það er ekki sjón að sjá hana.
Einmitf þegar ég er að gera mér Ijóst,
að ég kemst ekki einu sinni i bjölluna,
án þess að lenda f vandræðum með barn-
ið, kemur stiílkan. Ég bið hana um vota
þurrku.
Sjálfsagt, sfra Sigurður!
Hún kemur með þurrkuna, dokar ofur-
lítið við, tilbúin til aðstoðar. Ofurlitil
kyrrlát væta er farin að ryðja skorninga
niður súkkulaðimakið á kinnum telpunn-
ar, munnur hennar samanbitinn og stirðn-
aður. Hún grætur opnum, kyrrum augum
án hljóðs, horfir mitt á milli okkar og
það er blár, hikandi knldi i augnaráðinu.
Ég áræði ekki að þiggja nokkra aðstoð
af stúlkunni, geri mig kolharðan:
— Takk, fröken. Það var ekki annað.
Hún leggur þurrkuna á borðið.
Gjörið þér svo vel, séra Sigurður.
Fer.
Og nú skal það ske! Það verður að
þrifa barnið. Ég er orðinn dálitið leiður
á flissi þarna úti i horni. Augnagotum,
listamannaklúbbstóni, kurrandi heims-
sigri úti f kaffihúss-skoti. Ég tók þurrk-
una, settist við hliðina á minni litlu, van
sælu félagsfrú. Legg höndina á öxl henn-
ar. Tek þurrkuna og strýk henni um
vangann.
Þetta er að ganga mjög vel. Litla vina
min bráðfrikkar öðrum megin. Er að
verða fin. Ég er byrjaður að verða stolt-
ur af henni. Þá rekur hún upp öskur:
Afi, afi! Vil vera hjá afa!
Ég missi tuskuna úr höndunum, grip
hana i fáti og stend upp. Á stólinn minn
er setztur maður. Hann er mikill og breið-
nr og hályftur í hreyfingum. Kaffifólkið
er farið. Nokkrir kurrandi snillingar við
tvö borð. Og þessi, sem er kominn i heim-
sókn til okkar. Það er fólkið. Og við tvö.
— Þig — ég hef lengi átt erindi rið
þig. Þú heldur, að þú getir hlutina, segir
hann. — Það getur þú ekki, það máttu
sálga þér uppá. Þú skalt aldrei verða
viðurkennt skáld á fslandi. Við erum
menn fyrir því!
Ég ákvað að anza engu, sezt við hlið-
ina á telpunni.
— Þið verðið allir malaðir, malaðir i
klessu. Nýr timi. sko, — ný listform. Og
þér skal ekki verða hlift — svikaranum,
sem einu sinni orkti Sordavala!
Til áréttingar bylmingshögg í borðið.
Telpan fór að hágráta.
Næsti hálftími var eins og martröð. Þeir
komu til okkar hver á fætur öðrum þessir
ungu, hálffullu heimsbyltingarmenn. Og
ég virtist eiga sökótt við þá alla. Það var
ekki annað að sjá, en að ég hefði stöðvað
heimsbyltinguna þeirra á miðri leið, eða
stolið henni frá þeim og falið hana aust-
ur i Grafningi. Það voru hroðalegar
kárínur, sem min biðu og allar virtust
enda á því, að auka með einhverjum hætti
mjölframleiðslu heimsins. •—- Sá, sem ekki
viðurkennir formbyltinguna, er afglapi!
Sá, sem ekki styður formbyltinguna, skal
verða malaður!
— Hvað ertu að gera með þetta barn?
spurði beljakinn.
— Ég veit það ekki.
— Hvað veiztu? — Áttu þetta barn?
— Nei, sagði ég.
— Hvern djöfulinn ertu þá að gera með
þetta barn? Þú hefur ekkert lag á barn-
inu. Láttu mig ...
Hann seildist til telpunnar og felldi
bolla. Það varð mikill grátur. Það upp-
hófust miklar innbyrðis deilur um það,
liver hæfastur væri til að hugga barnið.
Að lokum urðu þeir brennivinslausir. Það
var ráðslagað stundarkorn um nýjar út-
vegur. Siðan hurfu þeir á brott. Hið sið-
asta, sem ég heyrði til þeirra var velmeint
yfirlýsing um það, að ég skyldi verða
malaður.
Við vorum aftur orðin tvö ein f salnum.
Ég hringdi á stúlkuna og bað bana að
fjarlægja af borðinu. Koma með nýtt
kaffi, meira súkkulaði. Telpan var aftur
orðin róleg. Ég fékk meira að segja að
þvo henni hinum megin. Ég dáðist að
henni. Þetta var Iítil hetja, sem augsýni-
lega var orðin vön þvi, að vænta sér
ekki of mikils af heiminum, láta sér ekki
ofbjóða kúnstir hans.
Svo hófst ný bið.
Krapaélin færðust f auka, það buldi >
á glugganum. Ég var að þvf kominn að
fara að setja mig i samband við lögregluna
og biðja ásjár um barnið, þegar dyrnar
opnuðust. Inn kom Guðlaugur ólafsson.
Ég leit i snatri á klukkuna. Hún var að
verða hálf sjö.
— Halló, kunningi! Þetta dróst held-
ur lengur, en ég ætlaði. Snúningar og
þvæla, eins og gengur. Þið hafið haft það
gott?
Ágætt, sagði ég, stuttur í spuna.
— Ég vissi það, engin hætta með Disu
litlu. Hún hefur verið stillt?
— Eins og brúða.
Ágættl Ég vissi það! Fin stelpa, Dlsa!
Hann klappaði henni á kollinn.
Hann var þéttkenndur, ekki beinlinis
fullur, en fast að þvi. Hann hlassaði sér
niður á stól.
Framhald á bls. 38.