Vikan - 26.04.1962, Blaðsíða 21

Þau Tony og María áttu stefnumót í búðinni eftir lok-
unartíma. „Ég verð að tala við foreldra mína, sagði
hún og þú verður að sjá um að ekkert verði úr þessum
bardaga.“
veitingastofuna. Riff dokaði við í
dyrunum eftir Tony, en hann sat
kyrr við afgreiðsluborðið, lét olnbog-
ana hvíla á óhreinni plötunni og
virtist þungt hugsi.
„Verður þú ekki samferða, Tony?“
Tony svaraði ekki strax. Sneri sér
síðan seinlega að Riff. „Hvers vegna
vildirðu ekki leyfa mér að heyja ein-
vígið við Bernardo?"
„Vegna þess að Diesilnum stendur
á sama Þótt hann beiti fantabrögðum.
Og svo er þannig ástatt með þig,
Tony, að maður veit ekki hvað segja
skal. Og enn er Það eitt . . .“
„Hvað?“
„Okkar á milli sagt, þá er ekki ó-
bætanlegur skaði skeður þótt eitt-
hvað komi fyrir Diesilinn. Og við
þekkjum Bernardo báðir of vel til
þess, að við treystum honum; það er
náungi, sem er trúandi til alls“. Riff
þurrkaði af hendi sér á buxnaskálm-
inni. „Hvernig heldurðu að mér hafi
fallið það, að verða að taka í höndina
á slíku óféti?“
„Hg get gert mér það i hugar-
lund“.
Riff reyndi að stilla skap sitt. „Og
loks þetta, Tony; þú ert bezti vinur
minn, og sízt af öllu vildi ég til Þess
vita, að þig henti eitthvert slys. En
bíði Diesillinn lægri hlut, verðum
við víst samt að leita til Þín — hvað
segirðu um það?“
„Haltu þér saman“.
„Talar maður þannig við vin sinn?
Heyrðu annars . . .“ Riff hnykkti til
höfðinu. ,,Hvernig er það með þessa
systur hans? Það er Þó eltki hennar
vegna, að þú vilt endilega berjast
við hann sjálfur? Ef svo væri —
hugsaðu þér hvílíkt tækifæri það væri
fyrir hann“.
„Veiztu hvað mig langar til að
segja við þig?“ spurði Tony. „Við
ykkur Bernardo báða . . . Ég mundi
óska ykkur norður og niður, ef það
væri ykkur ekki of gott“.
„Hver fjandinn sjálfur gengur eig-
(inlega að þér?“ hreytti Riff út úr
sér. „Á ég að skilja þetta þannig,
að þú ætlir að segja skilið við okkur?"
Tony reis úr sæti sinu. „Þú gætir
ekki skilið Það, þótt þú legðir þig all-
an fram“. Rödd hans titraði, „Og
láttu mig nú einan, áður en ég missi
stjórn á mér og geri Schrank þann
greiða að ganga á milli bols og höf-
uðs á Þér . . .“
SJÖTTI KAFLI
„Er ekki allt í lagi með þig, Anton?"
kallaði frú Wyzek, sem sat í stól sín-
um úti við eldhúsgluggann.
Tony, sem var að raka sig frammi
í baðherberginu, leit út um dyrnar
inn í eldhúsið. Sápufroðan sat enn
á bak við eyru hans. „Jú, svo sann-
arlega er allt i lagi með mig,
mamma“, sagði hann. „Nema hvað
það getur verið hættulegt að þú kall-
ir svona hátt, þegar ég er að raka
mig“. Hann lyfti rakvélinni. „Hún
hreyfði til fæturna niðri í þvotta-
skálinni, sem var fyllt köldu vatni.
„Þetta er meiri óskaplegi hitinn, og
þú hefur orðið að vinna í allan dag“.
„Mig munar ekki um það“, sagði
Tony. „Og Það kemur í veg fyrir
að ég fitni um of“.
Frú Wyzek virti son sinn fyrir sér
og brosti. Það hafði verið henni lang-
ur og þungbær tími, þegar hann var
henni eins framandi og ókunnugur,
en nú hafði hún heimt hann aftur.
Hvernig og hvers vegna sú breyting
hafði á orðið, um það þorði hún ekki
að spyrja hann, en á morgun mundi
hún, eins og hún hafði gert á hverjum
einasta sunnudegi í allt að því sex
mánuði, þakka guði það í kirkjunni,
að Anton skyldi hafa breytzt þannig.
Bara að faðir hans hefði lifað til
að gleðjast yfir þessari breytingu. En
hann hafði látizt á bezta aldri, heima
í Tarawa; þá var Tony ungur, svo hún
hafði orðið að bera ein áhyggjur
sínar, ótta sinn og vandræði, þegar
hún skildi ekkert í því hvers vegna
allir drengirnir í þessu hverfi urðu
að þorpurum og glæpamönnum.
Og Anton hafði ekki verið þar
nein undantekning, ekki fyrr en hann
tók þessum stakkaskiptum fyrirvara-
laust; varð henni sami góði sonurinn
og þegar hann var lítill snáði, sá
sonur, sem hún hafði beðið til guðs
að hann yrði. En marga andvöku-
nóttina hafði hún vökvað svæfilinn
beiskum tárum, þegar þessi kynlegi,
framandi og afvegaleiddi unglingur,
sem eitt sinn hafði verið sonur henn-
ar var einhvers staðar úti í hópi þess-
ara líka þokklegu félaga sinna. Og
hvort sem hún mátti þakka það bæn-
um sínum eða ekki — þá hafði eitt-
hvað orðið til þess að leiða hann heim
til hennar aftur, og fyrir það þakkaði
hún nú guði sínum hverja stund.
Frú Wyzek varð litið til litlu loft-
rellunnar, sem Anton hafði komið
með heim og sem suðaði nú án afláts
og vakti hressandi, svalan gust í eld-
húsinu. Hún stóð með fæturna niðri
í köldu vatninu, gusturinn lék um
hana og henni leið þægilega, þrátt
fyrir hitamolluna. „Við skulum fá
okkur eitthvað kalt að drekka áður
en þú ferð út“, sagði hún við son sinn.
„Svo sannarlega“, svarlaði Tony.
„Þegar ég er búinn að hafa fata-
skipti. Hvað er klukkan eiginlega?"
„Hún er að verða hálfníu". Hún
rétti upp arminn svo gusturinn frá
rellunni léki betur um hann. „Mér
líður svo notalega", varð henni að
orði.
„Ágætt", sagði Tony glaðlega. „En
nú verð ég að ljúka við að raka mig“.
„Allt í lagi, Anton“, sagði móðir
hans. „En farðu nú samt varlega svo
Þú skerir þig ekki“.
„Það var hitamóða á speglinum inni
í baðherberginu, svo Tony varð að
strjúka hann með lófanum áður en
hann hallaði sér fram og skældi til
munnvikið svo hörundið strengdist,
þegar hann strauk það með egg rak-
vélarblaðsins. Það var einmitt þarna,
við munnvikið, sem hann átti erfið-
ast með að ná af sér skeggbroddun-
um án þess að hann særði húðina.
Þegar því var lokið að þessu sinni,
gretti hann sig í spegilinn til að sjá
hvernig til hefði tekizt — og spurði
sjálfan sig um leið hverþiig fara
mundi í kvöld. Þessi spurning hafði
ásótt hann allan daginn; hann hafði
ekki getað hugsað um annað en
væntanlegt stefnumót sitt við Maríu.
Hann bærði varirnar og nefndi
nafn hennar í hljóði. Maria var fallegt
nafn, hafði samhljóm við sólina,
tunglið, stjörnurnar og ástina.
Og þó hafði hið væntanlega ein-
vígi orðið til þess að trufla hugs-
anir hans um Maríu og stefnumótið;
þótt hann gerði allt sem honum var
unnt til að láta Það ekki á sig fá,
hafði hann ekki komizt hjá því. Um
þrjúleytið hafði Nonni pelabarn kom-
ið inn í lyfjabúðina, keypt nýtt hasar-
blað og sagt honum frá Þvi í hálfum
hljóðum, að hann mælti fyrir munn
þeirra íélaga allra ■—- þeir óskuðu
einskis fremur, en að Tony kæmi aft-
ur í þeirra hóp, og Það hefði síður
en svo verið í illum tilgangi gert,
eða vegna þess að þeir treystu hon-
um ekki, að hann hafði ekki verið
valinn til að heyja einvigið við Bern-
ardo. Þeir vissu það allir, að þeir
mættu treysta honum, og bæðu hann
þess að koma á hólmgöngustaðinn
klukkan níu.
„Eg hnuplaði issting í einni búð-
inni“, sagði Nonni pelabarn hreyk-
inn. ,,Ég gerði skeiðar utan um hann
og ber hann í festi um háls mér,
svo ég geti gripið til hans. Ef Bern-
ardo bíður ósigur og Hákarlarnir
sætta sig ekki við það og veitast
að Diesilnum, skulu þeir fá kúluna
kembda. Og ég skal jafna um þá,
Pepe og Nibbles, eigin hendi“. Pela-
barnið bar fingurna að eyrum sér.
„Ég skal gata svo á þeim eyrna-
sneplana, að þeir geti sett í Þá tunnu-
gjarðir í staðinn fyrir hringi".
Tony hafði gefið pelabarninu flösku
af sódavatni og sagt, að það væri
hyggilegast fyrir hann að koma hvergi
nærri einvíginu. Hann þóttist samt
mega vita að pelabarnið tæki ekki
þá viðvörun til greina, aftur á móti
mundi hann hraða sér á fund við
Þoturnar og segja þeim hvað Tony
hefði ráðlagt sér. Þeir, Hreyfillinn og
Diesillinn mundu fullyrða að Tony
skorti kjark, og þess vegna hlypist
hann undan merkjum. Það mundi
bitna á Riff, sem áreiðanlega tæki
sér það nærri; hans vegna varð Tony
því að vera viðstaddur einvígið, þótt
honum væri það sannarlega fjarri
skapi.
Klukkan fimm hafði hann fengið
laun sín greidd, fimmtíu dollara fyrir
fimmtíu klukkustunda vinnu, keypt
loftrellu á heildsöluverði og hraðað
sér með hana heim, skellt sér í bað
og sagt móður sinni að sig langaði
ekki í mat; hann væri með öllu lyst-
arlaus í slikum hita, en hann mundi
fá sér einhvern bita, þegar hann kæmi
heim aftur.
Hálfri stundu síðar stóð hann fyr-
ir innan hurðarglugga á byggingunni
gegnt verzluninni, þar sem María
vann. Hann sá konuna, sem stjórnaði
Framhald á bls. 43.
er beitt, þessi“. Hún rétti honum hönd sína, hljóð
„Fyrirgefðu", sagði móðir hans og og ljúf, og þau héldu innfyrir.
VIKAN 21