Vikan - 26.04.1962, Blaðsíða 33

Tbni
heimapermanent gerir
hár yöar mjúkt, gljáandi og meðfærilegt

Með TONI fáið pér fallegasta og
varanlegasta permanentið. Vegna þess
að “leyniefni” Toni heldur lagningunni
og gerir hárið svo meðfærilegt, að þér
þurfið aðeins að bregða greiðunni í
hárið, til þess að laga það. Ekkert annað
permanent hefir “leyniefni”. það er
eingöngu í Toni.
Toni er framleitt i þremur styrkleikum
REGULAR fyrir venjulegt hár
SUPER fyrir mjög fínt hár
GENTLE fyrir gróft hár, skolað og litað hár
Einn þeirra er einmitt fyrir yður.

NE ?
loili
HOME PERM
Toni framleiðsla tryggir fegursta hárið
lærlings um hánótt, en ég veit ekki
hvernig, eða hvers vegna.
Þegar ég — mér til mikillar furðu
—■ uppgötvaði að ég var orðinn aö
jarðbundnum anda, ákvað ég að fara
aftur til Malypensehallarinnar og
leita funda við þann, sem hafði orðið
orsök óhamingju minnar.
Ég gekk aftur hjá Sir Giles i tutt-
ugu og þrjú ár, þangað til hann eina
nótt datt aftur fyrir sig í stiganum
af hlátri yfir sorgbitnu andliti mínu,
sem minnti hann á hvernig hann hafði
gabbað mig. Hann hálsbraut sig.
Næstu áratugir voru ákaflega leið-
inlegir. Þar sem Sir Giles átti engin
börn, íékk yngri bróðir hans höll-
ina i arf. Hann var grúskari, sem
notaði tímann til að skrifa ljóð og
framleiða andstyggilega syni. E'f það
hefði verið möguiegt, hefðu þeir vald-
iö dauða minum. Það var eins og þeir
fyndu það á sér, þegar ég var um
það bil að líkámnast og lögðu þá fyr-
ir mig gildrur. Það gekk svq langt,
að ég var hættur að þora að nota
dyr á eðlilegan hátt af ótta við að
fá yiir mig fullu vatnsfötu eða eitt-
hvað þvílíkt, og það endaði með því
að ég flýtti mér í gegnum vegg Þeg-
ar ég heyrði til þeirra.
Eins og þeir áttu skilið, dóu þeir
allir voveiflega, sumir i orrustum og
aðrir í tugthúsinu. Þeir fetuðu sem
sagt í fótspor forfeðra sinna.
Lifið, eða réttara sagt dauðinn,
varð svo tilbreytingarlaus, að ég
lagði það i vana minn að sofa öðru
hverju í eina öld eða svo. Þegar ég
vaknaði þaut ég um og skoðaði allt
af tómri forvitni. Mér fannst
skemmtilegt að sjá, hve margir
Maiypensar höfðu dáið meðan ég
svaf.
Þannig vildi það til, að þjóðsagan
um Malypensedrauginn varð til. Sagt
var að ég sæist ekki nema aðra hverja
öld, og að ég yrði að ganga aftur í
höllinni, Þar til ég gæti bætt fyrir
glæp minn gegn Lady Elísabet og
Sir Róbert.
Sagan sagði lika, að ég gæti ekki
fundið frið, fyrr en mér tækist að
sameina tvo óhamingjusama elskend-
ur, og bæta þannig fyrir brot mitt.
Ég var auðvitað hálfergilegur yfir
þessari sögufölsun, en ég verð að játa
að þetta höfðaði nokkuð til tilfinn-
inga minna fyrir því sem var áhrifa-
mikið. Þar að auki langaði mig ekki
frekar til að vera draugur á Maly-
pense til eilífðar. Kannski mundi dá-
lítil ójarðnesk hjálpsemi milda skap
þeirra sem þessu réðu, svo andi minn
yrði leystur úr þessum fjötrum.
Með þetta i huga fór ég i byrjun
átjándu aldar að koma fram sem dul-
búinn ástarguð. Höllin var löngu
komin á aðrar hendur og þar bjó
nú trúuð og siðavönd fjölskylda. Dótt-
irin, fröken Prudence, var laglegasta
hnáta, sem var hrifin af pilti, sem
faðir hennar var mótfallinn. Eins og
þá var siður, læsti hann hana því inni
á herbergi hennar, þar til föstur og
einvera hefðu hjálpað henni til að
vinna bug á veiklunduðu konuhjarta
sinu.
Eg kynnti mig fyrir henni og það
komst upp í vana fyrir mér, að lauma
til hennar ýmsu ætilegu úr eldhús-
inu í gegnum skráargatið. Seinna,
þegar hún var hætt að vera hrædd
við mig, líkamnaðist ég inni á her-
berginu hennar, og við sátum Þar
hálfa nóttina og ræddum um hvernig
hægt væri að kippa þessu öllu í lag.
Loks kom okkur saman um, að
ég skyldi útvega kaðal og senda boð
eftir piltinum. Þegar nóttin væri sem
dimniust, átti svo að festa kaðalinn
i gluggakistuna og Roger — eða hét
hann Rubert? — átti svo að klifra
upp og sækja hana og fara með hana
þangað sem frelsið og hamingjan
réðu.
Þar sem ég hafði fengið mikla æf-
ingu í öllum listum drauga, tókst mér
að koma skilaboðunum án þess að
það kæmist upp um mig, og eins gat
ég útvegað reipi af heppilegri lengd.
Á umsömdum tíma kom Roger —
eða Rubert — og fröken Prudence
lét reipið síga. En hún hafði þvi mið-
ur gleymt að segja honum að þessu
hafði öllu verið komið í kring af
draug, og ég hugsaði ekki út í Það
að aflíkamnast, en vildi vera viðstadd-
ur til að sjá um að allt gengi að
óskum.
Roger komst upp í gluggann eftir
töluvert erfiði, en þegar hann sá mig
standa bak við fröken Prudence, varð
hann svo hræddur, að hann sleppti
reipinu og hrapaði niður í hallar-
síkið, sem einmitt var vatnslaust um
þessar mundir. Hann dó samstundis,
og þó ég reyndi að gera fröken Prud-
ence það ljóst að hann hefði ekkert
þurft að þjást, varð hún svo móður-
sjúk, að faðir hennar varð þreyttur
á öllu þessu þvaðri um drauga og
elskhuga, og lét loka hana inni á
hæli.
Eins og skiljanlegt var, dró þetta
nokkuð úr áhuga minum, og það var
ekki fyrr en elskuleg Victoria drottn-
ing hafði setið á veldisstóli í mörg ár,
að ég hafði áunnið mér það mikið
sjálfstraust, að ég reyndi aftur að
hjálpa til i ástamálum.
Á þessum tima var Malypensehöll-
in í eigu majors Arthurs Arbuthnot
(auðvitað úr indverska hernum).
Hann var kvæntur kvenskassi og átti
veiklulegan tuttugu og eins árs son,
sem hét Aubrey. Á hverju vori kom
hræðsluleg stelpukind í heimsókn til
þeirra. Hún var frænka skassins.
Satt að segja fannst mér Amalía,
en það hét hún, dauðleiðinleg. Hún
gerði aldrei annað en tína blóm og
sauma út og lesa ástarsögur í laumi.
Hins vegar hafði é@ mikla samúð með
Aubrey, sem var að verða tauga-
hrak af því að standa á milli for-
eldra sinna, sem bæði heimtuðu sitt
—- þangað til ég fékk hann til með-
ferðar.
Ég likamnaðist fyrir honum einn
niAx 3s