Vikan - 26.04.1962, Qupperneq 35

af mér að yfirgefa gamla heimilið
mitt.
Ég var nú orðinn svartsýnn á sam-
band mitt við lifandi fólk, ekki sízt
Þar sem sá orðrómur gaus upp að ég
hefði kveikt í Malypensehöllinni. ÞaÖ
varð eiginlega til þess að ég ákvað
að halda mér frá fólki og verða ein-
setudraugur.
En þegar ég hafði verið einn í eina
öld, án þess að sjá nokkurn mann,
nema nokkra skátadrengi og fólk,
sem kom til að skoða rústirnar, var
mér farið að leiðast. Mér heföi sjálf-
sagt liöið betur, ef ég hefði getað
fundið annan draug til að vera meÖ,
en eins og nú var ástatt var ég farinn
að óttast um sálarástand mitt af leiö-
indum.
Eftir að ég hafði um nokkurn tíma
velt fyrir mér möguleikum á að kom-
ast í samband við fólk, fékk ég góða
hugmynd.
Það fólk, sem áreiðanlega yrði íeg-
ið að hitta mig, hiaut að vera það,
sem hafði áhuga fyrir draugum. Ég
hafði einu sinni, í kringum 1950,
heyrt prest, sem var að sýna vini
sínum rústirnar, segja frá sálarrann-
sóknarfélaginu. Eftir því sem mér
skildist, var það hópur draugasafn-
ara. Hér sá ég tækifæri til að hitta
fólk, sem ekki fengi móðursýkiskast
þó það sæi mig. Ég tók mér þvi
fjöðurstaf í hönd og fann dálítið
pergament sem ég átti, og skrifaði
félaginu.
Ég skrifaði þvi alla söguna á beztu
Shakespeare-ensku, en það hélt ég að
hefði mest áhrif. Ég setti bréfið í
venjuiegt nútíma umslag og skrifaði
utan á, að póstgjaldið yrði borgað
við móttöku.
Ég gat varla vænt svars, því eng-
inn bréfberi mundi koma bréfi til
skila, sem bæri utanáskrift: Hr.
Simon draugur, Malypensehöll.
Það liöu nokkrar vikur og ég var
farinn að halda, að þetta hefði ekki
verið tekið alvarlega.
En svo var það kvöld eitt í sept-
ember 1959, að lítill bill kom akandi
upp mosagróinn veginn og stanzaði
við rústirnar. Þrjár manneskjur stigu
út. Kona og tveir menn. Ég varð ofsa-
glaður þegar mér varð ijóst, aö þau
komu frá sálarrannsóknarfélaginu.
Mér fannst þau koma mér undarlega
kunnuglega fyrir sjónir, en þegar ég
hafði hlustað á þau nokkra stund,
vissi ég hvers vegna.
í byrjun gat ég varla trúaö því, en
þaö getur margt skrýtið skeö í þess-
ari veröld.
Konan sneri sér aö öörum mann-
inum.
— Giles, ég get ekki fundiö mynda-
vélina. Ertu viss um, aö þú hafir
tekiö hana meö?
— Auðvitað tók ég hana meö. Hún
var í bögglinum meö segulbandinu
og íleiru, svaraöi hann ólundarlega.
Svo sneri hann sér ókurteislega við
og sagöi við hinn manninn:
— Veiztu það, Bob, þetta getur
varla verið tilviljun meö nafnið. ÞaÖ
kæmi mér ekki á óvart þó höllin
heföi einhverntíma veriö í eigu fjöl-
skyldunnar.
Bob hló. — Líka draugurinn? Nei,
heyröu nú Giles. Þetta er auðvitað
stólpagrín, en við getum alveg eins
vel tekið þátt í þvi, og haft þaö
skemmtilegt. Ég skal bera þetta fyrir
þig Betty, þetta er allt of þungt fyrir
þig.
Giles dæsti fyrirlitlega.
— Rannsóknin sýndi aö pergament-
iö var ekta. En annars er engin á-
stæöa til aö fara meö lconuna mina
Telpubnpan CJ1Q1 er bomin
tvíofið þýzkt ullarefni - 4 tízkulitir.
Verzl. SIF, Laugavegi. — Verzl. EROS, Hafnarstræti.
Verzl. SÓLEY, Laugavegi. — Verzl. FONS, Keflavík.
Verzl. ANNA GUNNLAUGSSON, Vestmannaeyjum.
SOKKABÚÐIN, Laugavegi.
Heildsölubirgðir: YLUR H.F. Sími 13591.
eins og sjúkling, gamli minn, þó hún
kunni vel viö sig í hlutverki litlu og
veikbyggðu konunnar.
Betty sendi manni slnum ískalt
augnaráö. — Þú ert mjög kurteis,
sagöi hún.
Loks voru Þau búin að koma öllu
draugaleitardraslinu og matarkörf-
unni sinni fyrir í dagstofunni minni.
Giles hljóp um og kom hátölurum
og upptökutækjum fyrir á ýmsum
stööum, en Bob og Betty undirbjuggu
máltíðina.
Ég haföi aldrei trúað alveg á end-
urholdgun, og fannst þaö allt full ó-
Éennilegt. En þegar ég sá meö eigin
augum þessi þrjú, og þar aö auki
heyröi hvaö Betty og Bob sögðu hvort
viö annað, meðan Giles var aö leika
draugaséríræöing, sá ég aö forsjónin
haföi gefiö mér ennþá eitt tækifærl.
— Ég vildi að þú værir ekki gift
honum, Betty, sagöi Bob.
Hún brosti dapurlega til hans.
— Eins og talað út úr minu hjarta,
sagði hún bliðlega.
— Þú veizt auövitað að ég elska
þig?
Betty kinkaði kolli. — Ég er hrædd
um aö Giles viti það eins vel, vinur
minn. Þér tekst ekki sérlega vel aö
leyna tilfinningum þínum.
— ÞaÖ var eingöngu þín vegna aö
ég tók þátt í þessum asnalegu drauga-
rannsóknum, sagöi hann önugur. Ég
stend í þeirri meiningu, aö draugar
séu aöeins fyrir börn, eöa barnalegt
fólk.
Svo byrjaði hann að kyssa hana
af mikilli nákvæmni og skiljanlegum
áhuga, þangaö til þau heyrðu fóta-
tak Giles.
— Ég hélt að þú mundir hjálpa
mér, Bob, sagði Giles ergilegur. En
það tekur því varla héðan af. Ég
er búinn að undirbúa allt á efstu
hæð. Ef þið íarið þangað upp, gætið
ykkar á gatinu í stiganum. Það get-
ur verið hættulegt.
— Maturinn er tilbúinn, sagði kon-
an hans.
Ég varaði mig auðvitað á því, að
verða ekki sýnilegur, en ég var sem
steini lostinn yfir því, hve lík þau voru
forfeðrum sínum. Ef þessi kjánalegu
nýtízku föt væru tekin af þeim og
þau færð í eitthvað almennilegt í
staðinn, mundi ég vera tilbúinn að
sverja, að þau væru Sir Giles, Sir
Robert og Lady Elisabet.
Þau þögðu meðan þau borðuðu og
eftir alvörusvipnum á andlitum
þeirra, hefði maður getaö trúaö aö
vikan 35