Vikan - 26.04.1962, Blaðsíða 32

Hárið verður fyrst fallegt með
/ / i/ y /
SHAMPOO

WHITE RAIN gerir hár yðar gullfallegt. Hinn
silkimjúki lögur gefur hárinu þægilegan ilm og
gljáandi blæfegurð—laðar fram hinn dulda
endisþokka. Af White Rain eru framleiddar
þrjár tegundir, sem fegra allar hárgerðir —
ein þeirra er einmitt fyrir yður.
Perluhvítt fyrir venjulegt hár
Fölblátt fyrir purrt hár
Bleikfölt fyrir feitt hár
Toni framleiðsla tryggir fegursta hárió
Draugurinn í Malypense-
höllinni.
Framhald af bls. 9.
gætur. t hvert sinn og ég náði í glas,
var eins og augu þeirra mundu stinga
gat á hendur mínar. Sir Robert var
sá eini, sem drakk frjálslega. Hin
sýndust ekki kunna að meta gott
vinið.
Loks fanst mér að stundin væri
komin, og með varúð tæmdi ég inni-
hald hringsins í silfurbikar, sem ég
gat þekkt aftur á þvi að hann var
beyglaður. Vínið freyddi eins og gos-
brunnur, en enginn tók eftir því.
— Úrþvætti! kallaði Sir Giles, læt-
urðu gesti Malypensanna vanta vín?
Fljótt setti ég eiturbikarixm og tvo
82 tuui
aðra meinlausa á bakka. Fyrst bauð
ég Lady Elísabetu. Hún horfði spyrj-
andi á mig um leið og hún tók sér
bikar, og ég kinkaði kolli og brosti.
Svo rétti ég Sir Robert bakkann, en
hann var töluvert kendur orðinn og
lézt ekki sjá þann bikar, sem ég bauð
honum og teygði höndina eftir eitr-
aða drykknum. Fg sneri bakkanum
snöggt.
— Óþokkj, öskraði Sir Robert, þú
hefur illt I huga. Svo reyndi hann
aftur að ná í eiturbikarinn, en ég
sneri bakkanum aftur, og við það
varð Sir Robert óður af bræði.
— Stattu kyrr, ræfillinn þinn, eða
þú skalt hafa verra af.
Aftur seildist hsuin eftir sama glas-
inu, eins og hann gæti ekki beðið
eftir því að deyja, og ég sneri bakk-
anum einu sinni enn.
•— Simon, sagði Sir Giles undrandi,
vertu ekki svona þrár. Á þessu heim-
ili er það ávallt gesturinn, sem hef-
ur rétt fyrir sér.
Ég leit á húsbónda minn og velti
því fyrir mér, hvort hann hefði gert
sér allar aðstæður ljósar. Á sömu
andrá þreif Sir Robert einn bikar.
Ég þorði ekki að líta niður á bakk-
ann. Eins og í leiðslu rétti ég þriðja
bikarinn að húsbónda mínum og gerði
bæn mína.
— Ég ætla að skála við ykkur, kall-
aði Sir Giles. Megum við öll njóta
hamingju, langs lífs og góðs svefns.
— Amen, sagði Sir Robert hlæjandi.
Lady Elísabet sagði ekkert, en hún
drakk með þeim.
Svo byrjuðu þau Sir Giles og Lady
EUsabet að stara hvort á annað. Þau
voru að biða eftir því að eitrið hefði
áhrif. Það kom töluvert flatt upp á
þau þegar Sir Róbert umlaði skyndi-
lega:
— Drottinn minn, ég dey! Svo þaut
hann upp, og datt siðan kylliflatur
til að sanna mál sitt.
Lady Elísabet leit á líkið, þreif hníf,
guð má vita hvaðan, og hljóp að mér.
— Svikari! hvæsti hún.
— Nei, nei, góða mín. Simon er
bara fífl. Sir Giles skellihló.
Hún sneri sér að bónda sínum af-
mynduð af hatri og illsku, og andar-
tak hélt ég að hún myndi nota hnif-
inn til skynsamlegra verka. En svo
ieit hún á föit andiit Sir Roberts og
;..eð ekkasogi stakk hún . hnífnum í
sitt eigið hjarta. Og með yndisþokka
íéll hun við hliö elskhuga síns.
— VarÖveiti okkur nú allir dýrling-
ar! kali..ði ég. Þetta var hrífandi sjón
og ég v..x’ ..xustum með tárin í aug-
unuixi.
En ég gat ei;ki áttað mig á Sir
Giles. Hanii var hættur að hlæja, og
byrjaöur uö hugsa um hverjar af-
leiðingar þessi atburður gæti haft.
— Simon, sagði hann. Þú þarft á
fleiri dýrlingum að halda en dagarnir
eru í árinu. Þú ert erkisvikari. Sir
Róbert var sendur til að njósna um
mig, sem þér var vel kunnugt um.
Það verður sagt að Malypense hafi
drýgt þennan glæp, nema ....
— Nema hvað, Sir Giles Ég
var að deyja úr hræðslu.
— Nema að Malypense sjálfur geti
bent á glæpamanninn. Vei þér Simon
fyrir svik við föðurlandið. Vei þér
fyrir drápið á heiðursmanni. En
stærsti glæpurinn er dráp minnar
tryggu eiginkonu, þegar hún upp-
götvaði ill áform þín .... Ég er
hræddur um að það sé skylda mín
sem heiðarlegs aðalsmanns að kæra
þig fyrir yfirvöldunum.
— Náð, kæri húsbóndi, kallaði ég.
Göfugi Sir Giles, það var eftir yðar
skipan að ég ....
— Orð vesæls þjóns gegn orði að-
alsmanns! Sem betur fer eru það
aðeins aðalsmenn, sem eiga sæti í
réttinum. Ef þú neitar, kæri Simon,
verður þú yfirheyrður — og þú munt
játa!
Sir Giles veinaði af hlátri. Svo
hellti hann vingjarnlega víni í glas
handa mér. Ég þarfnaðist þess sann-
arlega.
Sir Giles hafði þvi miður rétt fyrir
sér. Mér var ekki um pyndingar gefið.
Þvert á móti. Það þurfti ekki annað
en sýna mér tólin niðri i kjallaranum,
sem bar merki djöfulsins og var nógu
djúpur til að vera heimkynni hans.
Strax og mér voru tilkynntir allir
glæpir mínir, flýtti ég mér að játa
þá alla og nokkra í viðbót, svona til
að vera á því þurra. Þá var ekkert
eftir annað en ákveða hvort ætti að
hengja mig eða brenna. Það voru að-
eins aðalsmenn og aðrir tignir menn,
sem nutu þess að vera hálshöggnir.
Loks, eftir miklar bollaleggingar
lærðra manna, var ég úrskurðaður
hæfur til hengingar, og á dásamlegum
sumardegi, þegar lævirkjarnir sungu
og göturæsin í London sendu frá sér
meiri ódaun en nokkru sinni fyrr,
var farið með mig til Tyburn, þar
-sem ég var dreginn á loft og reynt
að láta mig vera verðugan athygli
góðborgaranna.
Það var ekki sérlega þægilegt og
gekk frekar seint, en ég frétti seinna,
að líkami minn naut þrátt fyrir allt
þess heiðurs að losna við höfuðið.
Það var af völdum drukkins slátrara-