Vikan - 26.04.1962, Blaðsíða 38

SRTTC sjopeysan
Tvíofið klukkuprjón. — Nælonstyrkt. — Sterkasta
sjópeysan á markaðinum. — Ótrúlega lágt verð.
Burleg Bportskyrtnn
100% ítölsk ull. — Hneppt niður. — Þvottekta.
G. BERGMANN
Laufásvegi 16. — Sími 18970.
Til tunglsins. Frh.
ar verið þjálfaðir áður í öllu, sem
viðkemur þeim áfanga heimflugsins.
Skammt frá lendingarstaðnum
finna þeir félagar litið gil, hentugt
fyrir stöðvarbygginguna. Síðan er
hyggingarefnið selflutt þangað á
dráttarvélinni. Málmþynnur eru
lagðar á botn gilsins til að treysta
grundvöllinn og þar rís stöðin síð-
an af grunni. Nokkur hluti geim-
farsius — stjórnklefinn — verður
að nokkrum lima liðnum orðinn
neðanjarðarrannsóknarstöð. Hlifð-
arþekja er síðan sett yfir hygging-
una og að lokum er stór skófia sett
framan á dráttarvélina og mulningi
ýlt yfir. Vegna þess að máninn hef-
ur ekki neilt gufuhvolf umhverfis
sig, þar sem núningurinn brennir
loftsteinana upp til agna, geta þeir
valdið miklum spjöllum þegar þeir
falla niður á yfirborðið, og þurfa
ekki að vera stórir til þess.
fc. m YRSTT dagurinn — í jarð-
I neskum skilningi — liður
4/ að kvöldi; dagur, sem hefur
verið þeim félögum langur
sem öld. Stýrimaðurinn sendir ýt-
arlega skýrslu til jarðar og unnir
sér að því loknu nokkurrar hvíldar.
Tæknivísindamaðurinn tekur við og
leggur af stað í könnunarferð á
dráttarvélinni. Hann hefur með sér^
nesti og súrefnisbirgðir til þriggja^ Y
sólarhringa. Nú er það viðfangsefnigfl
hans að safna sýnishornum af sem
flestum bergtegundum og svipast
um eftir úran og demöntum. Áður
hefur verið komizt að raun um að
hvorki er kol né olíu að finna á
tunglinu.
Og þar sem hver dagur er 168
klukkustundir á þessum slóðum,
þarf stýrimaðurinn ekki að kviða
hvi að sér endist ekki birta til starfs.
Hann hefur lausabrú úr málmi með-
ferðis, sem hann getur lagt yfir
mjóar sprungur, sem á vegi hans
kunna að verða.
Og þegar þeir þremenningar,
fyrstu mennirnir, sem stigið hafa
fæti sínum á tunglið, eru komnir
lieim aftur, furða þeir sig einna
mest á því, að allt skuli hafa reynzt
auðveldara viðfangs og gengið bet-
ur, en þeir bjuggust við.
A'
Ð nákvæmri læknisrannsókn
lokinni, sem að sjálfsögðu
tekur sinn tíma, hefst ann-
ríki þeirra félaga á ný, enn
meira en nokkru sinni fyrr, þótt
nokkuð bæti lir skák að nú vinna
þeir við venjulegar, jarðneskar að-
stæður — nú er að vinna úr öllum
þeim gögnum og heimildum, sem
fengizt hafa i ferðinni, vinna að
endurbótum á öllum útbúnaði og
tækjum, samkvæmt þeirri reynslu,
sem fengizt hefur, og svo framveg-
is. Þetta starf krefst allt óumræði-
legrar nákvæmni og vandvirkni.
Næsti tunglleiðangur verður ekki
aðeins fróðari um allt sem að ferð-
inni lýtur, heldur og á allan hátt
betur að heiman búinn, svo telja
má öruggt að árangurinn af ferð
þeirra verði eins og til er ætlazt,
og áhættan sama og engin. +
Maður með barn í fangi.
Framhatd á bTs. 28.
— Jæja, þá er hað blessað kaff-
ið. — Mikið andskoti var annars
gaman að sjá þig!
Ég bað um kaffið.
— Þú fyrirgefur, ég er að htigsa
um að láta detta lögg út i það. Má
bjóða þér?
Nei takk, ekki núna.
.Tæja góði, hver sfna reglu.
Þegar hann hefur farið um 45 km
hring, kemur hann aftur að bæki-
stöðvunum. Hann getur sagt félög-
um sinum þær fréttir, að hann hafi
fundið fjallstind, sem hvergi sé að
finna á tunglkortinu, og auk þess
haf nokkurt. Um höf í eiginlegum
skilningi er að sjálfsögðu ekki að
ræða á tunglinu, þar sem vatn fyrir-
finnst þar ekki — það sem kallast
þar haf, er víðáttumikill flötur, þak-
inn grágrænum, hálfgagnsæjum
klöppum.
Hann tók upp flösku og steypti
vænum slatta rit i bollann sinn.
Saup á. Hann var auðsýnilega að
reyna að hafa sig upp i það að vera
uppveðraður.
Hver á telpuna? spurði ég.
Klara dóttir min. Hún sinnir
Iftið um hann. Telpan er fððnrlaus.
Um leið og hann sagði þetta færð-
ist blýþungur þreytusvipur á and-
litið. Hann lyfti bollanum og drakk
úr honum i botn. Lagði hann hægt
frá sér.
JÖTTA og síðasta daginn, sem
þeir þremenningar dveljast á
tunglinu, eiga þeir annrikt
mjög. Geimskipið er sett sam-
an aftur, mikið til öll tækin flutt
aftur um horð — fátt skilið eftir,
nema sjálfvirk sendistöð, knúin raf-
orlcu sem unnin er úr sólarljósinu
með stórum holspeglum. Þeir eru
hið eina sjáanlega, sem þeir þre-
menningar skilja þarna eftir, þvi að
stöðin sjálf er hulin möl og berg-
mylsnu. Þegar svo skipanir um það
berast frá geimferðastofnuninni á
jörðu niðri, er enn haldið af stað.
Förin aftur til jarðar er stórum
mun auðveldari, sökum þess hve að-
dráttarafl tunglsins er veikt — og
aðdráttarafl jarðarinnar sterkt, þvi
að brátt kemur inn á svæði þess.
Eldflaugahreyflarnir vinna eins og
til er ætlazt, og þegar geimskipið
kemur að lokum aftur inn i gufu-
hvolfið, veldur það ekki neinum
örðugleikum, enda hafa þeir félag-
— Þetta er allt búið, Sigurður,
sagði hann hægt. — Emma sveik
og ég sveik lika.
Ég sá hana fyrir mér, Emmu
Krarup, dönsku, fallegu stúlkuna,
sem hann var trúlofaður um það
leyti, sem ég fór hejm. Þá vildi
margur ungur sveinn hafa verið i
sporum Guðlaugs.
— Hún er löngu farin, hélt hann
áfram. Fór aftur til Danmerkur
með — með öðrum manni. Klara
varð eftir hjá mér.
Og hún á þetta barn?
— Nei, ég á þetta barn. Klara
'ékk ekkert uppeldi og nú er hún
rekald. Ég á þetta barn. Það hef-
ur enginn elskað þetta barn, nema
ég. En þetta er allt búið — allt
farið — vinnan, vinimir, árin,
heilsan. Það fór nú svona, vinur.
Hann fékk sér aftur i bollann,
tæmdi hann rólega, stóð upp. Það
var enn skuggi af fornum glæsibrag
3g VIKAN