Vikan - 26.04.1962, Blaðsíða 39

)g reisn yfir persónunni, fumlausar,
snyrtilegar hreyfingar.
— Og nú er bezt afS koma sér
heim.
Hann tekur í hönd telpunnar,
leiðir hana til dyra. Við fylgjumst
að út í anddyrið. Þar tekur hann
telpuna i fang sér, stingur fótum
hennar inn undir frakkann, hlúir
að henni. Hún leggur höndina yfir
öxl hans.
Ég opna fyrir þeim dyrnar.
— Vertu blessaður, gamli vinur!
Hann gengur út á götuna án frek-
ari orða, lítur ekki við. Ég horfi
á eftir honum þar sem hann gengur
inn Hverfisgötuna — maður með
barn í fangi. ★
Það er dýrt að bíða ...
Framhald af bls. 15.
mömmu sina — en i rauninni var
það hreint ekkert sérstakt. Gerla-
fræðingurinn sjálfur var standandi
hissa á þessu. „í rauninni,“ sagði
hann, „er blaðið ekkert verra en
sæmilega þvegin mjólkurflaska,
sýklafræðilega séð.“
— Ég gæti hreinlega étið blaðið
þess vegna?
„Já, ef þig langaði til.“
— Engar vondar pöddur?
„Ein eða tvær, en ekki svo slæm-
ar að þú réðir ekki við þær.“
— Og hvernig i lifandis ósköpun-
um stendur á þessu?
„Það er ekki gott að segja. Kannski
hefur þú bara verið óheppinn að
taka þessi blöð. Vafalaust hafa ver-
ið á þeim milljónir gerla i öll þessi
ár, lifað og dáið, eða flutzt búferl-
um eitthvað annað, þar sem lifs-
skilyrði voru betri.“
— Að þeir hafi ekkert fengið að
éta þarna, greyin?
„Mjög sennilega. Það er svo lítið
lífrænt efni í svona blöðum, nema
ef á þau kemur fita, sviti eða raki.
Það er ekkert ósennilegt að ný blöð
séu öllu verri.“
— Svo það er þá ekki aðeins und-
ir aldrinum komið?
„Nei. Blöðin voru að visu ákaflega
óásjáleg, sóðaleg og ógirnileg til
snertingar, en það er elcki allt undir
því komið. Peningaseðlar eru t. d.
ekki álitnir svo ákaflega hættuleg-
ir ...“
— Jæja, alltaf heyrir maður eitt-
hvað nýtt. Mér er alveg sama. Það
er með öllu óhæft að hafa slik blöð
á biðstofum lækna. Og eftir þessa
athugun mundi ég helzt leggja til
að þar væru hreint engin blöð,
livorki gömul né ný. Fólk á ekki
að þurfa að bíða svo lengi þar að
það þurfi að sökkva sér niður í
blaðalestur. Það getur þá sjálft haft
með sér eitthvað að lesa.
Síðan fór blaðamaðurinn á marg-
ar biðstofur lækna hér í bæ, og
oft endurtók sagan sig með litlum
breytingum. Margar voru stofurnar
litlar, þéttsetnar og ekki sem hrein-
legastar. Fæstir læknanna virðast
hafa haft hugsun á svo einföldum
en þó sjálfsögðum hlut að leggja
til númer á nagla svo fólk þurfi
ekki að biða tímunum saman á sama
stað í daunillum og loftlausum bið-
stofum. Slik númer geta varla kost-
að mikið, kannski tvö—þrjú hundr-
uð krónur í mesta lagi, og ekki þarf
nag.mu að vera merkilegur.
Annars er langt i frá að allar
biðstofur lækna séu þannig. Sumar
þeirra eru þokkalegar, aðrar mjög
þokkalegar og enn aðrar hreinasta
fyrirmynd, — en því miður of fáar.
Að Klapparstig 25 hafa 11 læknar
sameinazt um að skapa biðstofu-
tækni, sem að öllu leyti virðist vera
hreinasta fyrirmynd. Biðstofan er
stór, rúmgóð og nýtízkuleg, • og þar
eiga að komast fyrir allir sjúkhng-
ar þessara 11 lækna. Læknastofurn-
ar eru svo allar inn af þessari einu
stóru biðstofu, og eru mjög svipað-
ar. Þar er móttöku- og viðræðuher-
bergi, þar sem sjúklingurinn situr
i þægilegum stól öðru megin við
skrifborð læknisins. Þar inn af er
svo lítið herbergi þar sem skoðun
og minniháttar aðgerðir geta farið
fram.
í biðstofunni er lítil síina- og af-
greiðsluskonsa, þar sem símastúlka
og hjúkrunarkona hafa aðsetur og
fylgjast með öllu, sem þar fer fram
og aðstoða sjúldinga og lækna eftir
þörfum. Ilver sjúklingur fær ákveð-
inn tíma tekinn frá, en þar að auki
fær hann sitt númer þegar hann
kemur á biðstofuna. Þar mun sjald-
an koma fyrir að maður þurfi að
biða lengur en kortér — hálftíma.
Dagblöð eru endurnýjuð á hverjum
degi og vikublöð jafnskjótt og þau
koma út.
Blaðamaðurinn gaf sig á tal við
hjúkrunarkonuna, Unni Jakobs-
dóttur. Jú, hún var mjög hrifin af
þessu kerfi og hélt þvi fram —
vafalaust réttilega — að vart væri
hægt að hafa betri aðstöðu fyrir
sjúklinga en þá, sem þangað kæmu.
„Að sjálfsögðu,“ sagði Uunur, „er
þetta mikið undir fólkinu sjálfu
komið, hvernig það hagar sér og
kemur fram. Það er ekki allt okkur
að kenna eða læknunum, sem aflaga
fer. Við erum t. d. oft i vandræðum
með blöðin, sem liggja frammi. Við
reynum að liafa þau ávallt ný og
eins snyrtileg og unnt er, en samt
fólk fer svo afskaplega illa með
slíka hluti, og ég tala nú ekki um
ósköpin þegar það leyfir börnuin
að leika sér að þeim og rifa þau
niður. Svo hverfa blöðin líka oft ...
kannski alveg óviljandi."
„Þið eruð hérna tvær stúlkur,
sé ég ...“
„Já, Gréta Haraldsdóttir er við
simaborðið. Svo er önnur stúlka,
sem leysir liana af hólmi, svo við
erum í rauninni þrjár.“
— Þetta er mjög vinsælt fyrir-
komulag, er það ekki?“
„Jú, fólk er mjög ánægt með
þetta.“
— Sumir læknar hafa borið þvi
við, að þeir hafi ekki ráð á að hafa
stúlku eða veita sjúklingum aðra
þjónustu en stól á biðstofu. Haldið
þér ekki að svona fyrirkomulag
spari læknunum tima og erfiði?
„Ég er ekki i nokkrum vafa um
það að það er mjög mikið þægi-
legra fyrri lækninn, sparar honum
tima og gerir honum mögulegt að
sinna fleiri sjúklingum. Hérna
dreifist kostnaðurinn að sjálfsögðu
á alla ellefu læknana, svo að hann
verður hverfandi litlil hjá hverjum
samanborið við það að þeir hefðu
liver sina stúlku.“
— Þeir eru ekki allir við i
einu ... ?
Framhald á bls. 42.
VIKAN 39