Vikan - 26.04.1962, Blaðsíða 20

FRAMHaLDjSjSAQAN
9. HLUTl.
Bernardo benti spyrjandi á Tony
og gat ekki duliö vonbrigði sín. „Ég
hélt . .
„Hvern kjósið þið úr ykkar hópi?“
spurði Riff.
„Bg fer sjálfur fram“, sagði Bern-
ardo. Um leið varð honum litið til
Tonys, og með sjálfum sér ákvað
hann, að María skyldi giftast Chino
enn fyrr, en ráð hafði verið fyrir
gert. „Ég mæti fyrir hönd Hákarl-
anna“.
Diesillinn klappaði saman höndum
fyrir ofan höfuð sér. ,,Það er meiri
heiður, en ég verðskulda", sagði hann.
„Ég bauð þér að við skyldum stað-
festa þetta með handabandi“, sagði
Riff við Bernardo. „En þú þáðir Það
ekki. Er það kannski vegna þess að
þið séuð að guggna?"
Hreyfillinn ruddist fram til að
beina athyglinni áð sér. „Ef ykkur
skortir hug, Bernardo", sagði hann,
„þá er hérna náungi, sem hefur kjark
aflögu . . .“
„Þegiðu, Hreyfill", sagði Riff og
var fljótmæltur. „Þarna eru fyrir-
menn að koma í heimsókn. Farðu og
opnaðu dyrnar".
Schrank leynilögreglumaður gekk
inn í veitingastofuna. Afgreiðslumað-
urinn kom fram úr bakherberginu I
sömu svifum, leit ýmist á piltana
eða leynilögregluþjóninn og var ekki
sérlega ánægður á svipinn. „Gott
kvöld, Schrank leynilögregluþjónn",
sagði hann. „Ég ætlaði að loka um
leið og strákarnir færu“.
Schrank hallaði sér fram á af-
greiðsluborðíð og seldist eftir sama
og fullum sígarettupakka úr brjóst-
vasa afgreiðslumannsins. „Með þínu
leyfi?" sagði hann.
„Því ekki það“, svaraði afgreiðslu-
maðurinn. „Allir vaða í mína vasa“.
Schrank kveikti í sígarettu, hægt
og rólega, sogaði fast að sér reykinn
og varpaði eldspýtunni I þann kaffi-
fantinn, sem næstur var. „Ég hef það
fyrir fasta reglu, að fá mér alltaf
sígarettu, þegar ég kem hingað inn“,
sagði hann með sömu ró. Hann veitti
því athygli að þeir strákarnir höfðu
nánar gætur hver á öðrum, og það
sannaði einmitt það, sem náunginn
í félagsheimilinu hafði sagt honum
— að þeir væru að undirbúa einhver
meiriháttar átök og þetta væri eins
konar herráðsfundur.
,JComið ykkur út, strákar", sagði
hann glaðhlakkalega við Bernardo.
„Að vísu lifum við í lýðfrjálsu landi
og ég hef ekki neina lagalega heimild
til að reka ykkur út. En ég er hérna
með kylfu, og á meðan þið náið
henni ekki af mér, er ykkur vissara
að hlýða mér“. Hann benti þeim á
dyrnar með sígarettunni. „Fljótir",
sagði hann. „Og látið ekki sjá ykkur
á götunni".
Schrank horfði á eftir þeim, Há-
körlunum, þar sem þeir gengu út
þöglir og svipkaldir, undir forystu
Bernardos. Um leið og Þeir komu út
á götuna, voru þeir horfnir út í nátt-
myrkrið, áður en Krupke hafði unnizt
tími til að koma sér út úr lögreglu-
bifreiðinni. Schrank gaf Krupke
merki um að setjast aftur undir
stýri.
„Jæja, Riff“, sagði hann. ,,Hvar á
svo slagurinn að standa?" Hann þagði
og beið svars, kinkaði kolli til strák-
anna og það fór ekki fram hjá hon-
um hve fljótir þeir voru að líta und-
an. Og þegar hann færði sig um skref
nær pelabarninu og Allraskjátu, voru
þau óðar svo önnum kafin við að
skoða hasarblaðið, að þau virtust
hvorki heyra hann né sjá. „Ég veit
ósköp vel að innfæddir Bandaríkja-
menn eru ekki á fundi með þessum
náungum, nema einhver stórátök séu í
undirbúningi. Hvar? Niðri við fljót-
ið? 1 garðinum?"
Hann gerðist nú fastmæltari og
lagði þyngri áherzlu á orðin. „Ég
stend með ykkur", sagði hann. „Ég
vil að þessari deilu ljúki eins og þið.
Hvers vegna höfum við þá ekki sam-
starf? Hvar hafið þið haslað ykkur
orrustuvöll?"
Hann nefndi nokkra staði^ sem
hann taldi líklegasta. ÍBeið þess, að
þeir veittu eitthvert andsvar, en þeg-
ar það varð ekki, gerðist hann reið-
ur. Bölvaðir hvolparnir ykkar; það
væri réttast að ég færi með ykkur
alla á stöðina og léti mola á ykkur
hauskúpurnar". Síðan jós hann yfir
þá fúkyrðum, bersýnilega í von um
að þeir stæðust ekki mátið og veitt-
ust að honum, því að hann hafði hönd-
ina á kylfunni, reiðubúinn að veita
þeim varmar viðtökur. Loks gat
Hreyfillinn ekki stillt sig lengur og
hljóp fram, en þeir Riff og Malbikar-
inn gripu hann og héldu honum föst-
um.
„Sleppið honum, strákar, sleppið
honum bara“, mælti Schrank ögrandi.
„Þið verðið ekki alltaf við höndina
til að halda aftur af honum hvort
eð er“. Hann hafði auga með þeim
þegar hann hélt til dyra, hafði hönd-
ina á kylfunni og var við öllu búinn.
„Þið Þurfið ekki að halda að ég kom-
ist ekki að þessu! Og ég ráðlegg ykk-
ur að ganga milli bols og höfuðs hver
á öðrum, áður en ég kem á vettvang.
Annars geri ég það . . .“
Þoturnar biðu þess að lögreglubill-
inn fjarlægðist, áður en þeir yfirgáfu
Þoturnar í stríðsdansi. — Úr söng-
leiknum West Side Story.
20 VIKAN