Vikan - 26.04.1962, Blaðsíða 15

:r dýrt að biða
- O G OFT HREÍNASTI ÓÞARFI
að koma út, þessi sem er inni og
þá eru átta á undan mér og það
gerir tvo klukkutíma. Ætti ég
kannski að fara og reyna að koma
á morgun?“ Svo rufum við þögnina
í bili og tókum fólkið tali.
ÞAÐ ER DÝRT AÐ BÍÐA — OG
OFT HREINASTI ÓÞARFI. —
Það var dauðaþögn í biðstofunni,
nema þegar gamli maðurinn í horn-
inu ræskti sig einstaka sinnum, tók
upp tóbaksklútinn og snýtti sér og
fékk sér svo korn í nefið. Tvær kon-
ur sem sátu á miðjum bekk voru
að pískra saman i hálfum hljóðum,
en þær töluðu svo lágt að jafnvel
þótt maður legði eyrað við, gat mað-
ur ekki heyrt nema orð og orð á
stangli. Fullorðin kona sat með
prjóna sína og hafði hnykilinn í
tösku á gólfinu, en við hlið hennar
sat litill strákur, svona sex — sjö
ára og skoðaði blöðin sem lágu á
borðinu. „Mamma,“ sagði hann, „er
þetta vinnukonan?“ og benti á
mynd í blaðinu.
„N'ei, væni minn. Þetta er ekki
vinnukona.“
„Af hverju er maðurinn þá að
kyssa hana, mamma?‘ sagði snáðinn
svo hátt að allir máttu heyra, og
hláturinn braust fram á varir allra
nema gamla mannsins i horninu.
Hann hefur liklega verið heyrnar-
sljór.
„Hann virðist vera búinn að afla
sér lifsreynslu, þessi,“ sagði önn-
ur hljóðskrafskvennana og brosti
ibyggin á svip. „Kannski hún hafi
einhvern tíma haft vinnukonu.
Það voru 17 manns á biðstofunni,
þegar blaðamaðurinn kom inn, en
sæti aðeins fyrir 14. Tveir karl-
menn stóðu og ein kona.
Blaðamaðurinn sagðist vera frá
Vikunni og vera að athuga ástandið
á læknabiðstofunum. „Eru hér
nokkur númer fyrir fólk eða önnur
þjónusta?“ spurði hann út í loftið
og leit á fólkið til skiptis. Fólkið
virtist varla átta sig á því að hljóð-
múrinn hafði verið rofinn og að nú
væri óhætt að tala upphátt eins og
annars staðar. Menn fóru að laga
sig til í sætinu, tvær konur ræsktu
sig eins og þær ætluðu að fara að
tala, en maður i verkamannafötum
um þrítugt, tók strax af skarið og
sagði:
„Nei, það er sko ekkert svoleiðis.
Hér biður maður bara þangað til
röðin er komin að manni ...“
— Ertu búinn að biða lengi?
spurði blaðamaðurinn.
„O — ég læt það vera, núna. Sið-
an klukkan hálfniu. Hún er ekki
nema hálftólf, svo þetta eru ekki
nema þrír tímar. Manni þykir það
nú svosem ekkert umtalsvert, ef
maður kemst þá í vinnu aftur eftir
hádegi.“
— Hefirðu þurft að bíða lengur
áður?
„O-já. Það held ég maður liafi séð
rúma þrjá tima.“
Andrúsloftið i stofunni var nú
strax orðið allt öðruvisi. Konurnar
tvær voru hættar að skrafa saman
og horfðu fullar áhuga á blaða-
manninn. Aðrir voru farnir að
hreyfa sig til og einhvern veginn
var komið meira líf í mannskapinn.
— Væri ekki þægindi að þvi að
hafa niimer hérna, þó ekki væri
nema til þess að þið gætuð skroppið
út í búð eða eitthvað á meðan þið
biðið eftir að komast að?
„Jú, vissulega væri það mikið
betra. Manni virðist það svosem
ekki mikill kostnaður að leggja i,
að hafa númer hangandi á nagla,
til þess að gera manni lífið svo-
lítið þægilegra. Það er ekki svo
gaman að því að hanga allan dag-
inn á þessum biðstofum,“ sagði
önnur hijóðskrafskonan.
— Og ekki hafið þið pantað viss-
an tíma?
„Nei, maður verður bara að koma
og bíða.“
— Nokkur aðstoðarstúlka hjá
lækninum, til að flýta fyrir?
„Nei, hann er bara einn.“
— Jæja ... Nú, en þið hafið þó
nægjanlegt lesefni til að stytta tlm-
ann á meðan þið bíðið?
„Já, ekki vantar nú það. Viltu
koma og kíkja hérna á blöðin, sem
var kannski ekkert undarlegt þótt
þau litu ekki sem bezt út, því þar
sá blaðamaðurinn enskt blað sem
hét „Woman's own“ og var frá í
marz 1951. Annað blað hét „Woman“
og var siðan i iúli 1956. Það væri
sannast að segja furðulegt ef ekki
leyndust á þessum gömlu og marg-
þvældu blöðum nokkar milljónir
gerla. Allavega voru blöðin langt
í frá girnileg til aflestrar ...
Blaðamaðurinn „stal“ tveim blöð-
um og sendi þau síðan í gerlarann-
sókn til rannsóknarstofu Fiskifélags
íslands.
Svo leið og beið. Blöðin voru rif-
in í tætlur á vísindalegan máta,
bleytt upp í vatni í klukkutíma og
meðhöndluð eins og hverjir aðrir
óbótamenn, snúin og þvæld, undin
og hrærð. Svo var afgangurinn sett-
ur i sérstök ílát, allt saman hitað
upp og mögulegum gerlum gert eins
hátt undir höfði og hægt var, til
að þeir sýndu sinn rétta lit.
Það hlakkaði í blaðamanninum á
meðan hann beið í ofvæni eftir úr-
slitunum. Nú skyldi hann aldeilis
sýna þeim svart á hvitu, hve margar
milljónir gerla væru hlaupandi til
og frá á blaðinu og biðu aðeins eft-
eru á borðinu þarna. Það mættiliir hentugu tækifæri til að komast
segja mér að það væru nokkrarHupp i og inn i einhvern, þar sem
bakteríur á þessu, því ekki eru þau þeir gætu grasserað að vild.
alveg ný af nálinni." Svo kom skýrslan um árangurinn.
Blaðamaðurinn fór að skoða Jú, jú. Það var fullt af allskonar
blöðin á borðinu og varð satt að pöddum, bæði góðum og vondum,
segja furðulostinn. Öll blöðin voru — eins og strákurinn sagði við
ævaforn, þvæld, skitug og rifin. Það Framhald á bls. 39.
Þau voru ekkert óróleg, þessi, enda voru þau ekki búin að bíða
lengi. Strákurinn átti að fara til tannlæknis, og hafði pantað tíma.
Hjá tannlæknum þarf yfir'eitt ekki að bíða eins lengi.
Þegar maður fer til læknis, reiknar maður ávallt með að þurfa að
bíða í einn til tvo tíma áður en maður kemst að. Það er reglan.
wsm
Slfptli
VIKAN 13