Vikan - 10.01.1963, Blaðsíða 12

(/PfiþöTl
30R6INNI
Baruch leit niður til konu sinnar og hún brosti við hon-
um. Hún var enn ung og það var hann líka. Honum varð
hugsað til tilhugalífs þeirra, til kvöldanna þegar hann beið
hennar undir olivutrjánum í útjaðri þorpsins, beið þess
að hún kæmi og settist hjá honum við brunninn — hávaxin
og falleg með dökka lokka, sem stundum villtust undan
höfuðbúnaðinum. Dökk augu hennar lýstu af ást og ungur
líkami hennar var sveigjanlegur eins og ungt tré. Núna
lýsti bros hennar hugrekki, en hann vissi, að bak við það
leyndist sársaukinn. Þegar hann hugsaði um það, fylltist
hann vonlausri reiði og ótta, ekki aðeins hennar vegna,
heldur einnig barnsins, sem hún gekk með, fyrsta barnsins
þeirra.
Hún spurði: „Hvað sagði læknirinn?“
Hann beygði sig niður og tók með dökkum, hrjúfum
höndum um granna fingur hennar. „Hann sagði, að barnið
hefði það gott hjá þér. Það er engin ástæða til þess að
hafa áhyggjur. Veikindi þín er hægt að lækna með þessum
nýju meðulum."
„Nýju meðulum? En þau kosta sjálfsagt peninga."
„Ég get fengið þá.“ Hann var að hugsa um lækninn, sem
ekki leyfði sér vorkunnsemi við fátæklingana af hræðslu
við að hún mundi ná of miklum tökum á sér. Hann var
hörkulegur maður og fær í sinni grein, og hann hafði sagt
hreinskilnislega: „Ef hún fær ekki þessi meðul, deyr hún
þegar barnið fæðist. En það getur verið að barnið lifi.“
„Hvar getur þú fengið peninga?" spurði hún.
Hann brosti og rétti fram hendurnar. „Það er hægt að
vinna.“
En þegar hann hafði yfirgefið hana og farið niður í einu
stofuna þeirra fyrir neðan svefnherbergið, neri hann aUgu
sín og velti því fyrir sér, hvar hann gæti byrjað. Það var
hægt að vinna — en það mundi kosta árs vinnu að kaupa
þessi meðul. Læknirinn mundi ekki gefa honum neinn
greiðslufrest. Konan hans varð að fá þessi meðul núna,
innan nokkurra daga.
Andartak sá hann sjálfan sig í huganum aleinan, þegar
konan hans væri ekki lengur hjá honum — og sú hugsun
fyllti huga hans reiði. Vinna var þýðingarlaus, hann hafði
engan tíma til þess. Hann varð að fara til Adan, sem átti
heima í útjaðri borgarinnar. En það þýddi ekki að fara
til Adan tómhentur. Adan var góður maður, en hann gat
ekki frekar en læknirinn leyft sér meðaumkvun, því að
í svo fátæku og róstusömu landi var meðaumkvun ekki
það rétta hugarfar fyrir þá, sem sjálfir vildu lifa.
Baruch litaðist í kringum sig í herberginu. Hann varð að
selja allt, sem var einhvers virði. En hann átti fátt verð-
mætt. Þau áttu varla nóg til að fleyta fram lífinu, en hann
gekk um herbergið og safnaði saman þeim hlutum, sem
hann hélt að Adan vildi láta peninga fyrir. Það voru tvær
slitnar silfurskeiðar, sem konan hans hafði komið með í
búið, útskorinn trékassi með ibenholtloki, silkiklæði, sem
þau höfðu fengið í brúðargjöf, ofið úr fínum rauðum og
gylltum þráðum, og af gólfinu tók hann litarpottinn, sem
þau höfðóu notað til þess að geyma í uppkveikju. Faðir
hans hafði átt pottinn — hann hafði verið litari — og hann
minnist þess hvernig hann var vanur að horfa á föður sinn
dýfa efninu í pottinn, upp og niður, rauðu, grænu og gulu.
Hann setti þessa muni á gróft borðið og vafði þeim
inn í skyrtu af sjálfum sér, en hann vissi að þetta mundi
ekki verða nóg. Þessi nýju meðul voru dýr.
Hann tók böggulinn og fór út. Það var aðeins um eitt
að ræða, og það var eitt af þvi, sem fólk eins og hann
gat alltaf búizt við. Hann vann baki brotnu og reyndi
að koma betur undir sig fótunum, en það var eins og
það gæti aldrei heppnazt.
Meiri hluta vikunnar var hann að heiman og seldi ó-
dýrar vörur í fjallaþorpunum, en varninginn lét hann
öspuna-bera. Tvisar hafði asnan eignazt folald, en bæði
höfðu drepizt. En þriðja folaldið lífði, og ef hann hefði
tvo burðarasna, gæti hann aukið verzlunina og átt ofur-
lítið þægilegra líf. En núna, þegar folaldið var næstum
fullvaxið og hann var farinn að hlakka til að fara með
helmingi meiri vaming upp í fjöllin og auka söluna,
varð hann að selja Adan folaldið. Það varð ekki hjá því
komizt.
Fyrir þessa fáu hluti úr heimilinu og folaldið, mundi
hann fá næga peninga hjá Adan til þess að kaupa með-
ulin, sem konan hans þurfti að fá.
Hann gekk út úr dimmu húsinu og sterkt sólskinið
blindaði hann næstum og þurr vindurinn þeytti rykinu
framan í hann. Hann gekk yfir rukugt torgið að hest-
húsinu bak við krána, þar sem hann fékk að geyma
asnann fyrir það, sem hann vann fyrir veitingamanninn.
Margir heilsuðu honum á leiðinni og hann tók annars
hugar undir. Hann var vinsæll og undir venjulegum
kringumstæðum hefði hann stanzað og talað við fólk,
en núna.-gat hann ekki hugsað um annað en konuna sína.
Hann gekk bak við krána að þröngu girðingunni, sem
asninn og folaldið voru geymd í. Sonur veitingamanns-
ins sat uppi á girðingunni og var að tálga spýtu. Hann
hoppaði niður þegar Bai-uch nálgaðist.
Gamla asnan leit upp og þegar hún sá Baruch, kom
hún til hans og stakk flipanum í lófa hans. En Baruch
tók varla eftir þessu, því að hann svipaðist um eftir fol-
aldinu - en það var hvergi sjáanlegt.
„Hvar er folaldið?“ spurði hann drenginn.
„Þér senduð eftir því, herra.“
„Hvað segirðu?" Baruch þreif í öxl drengsins og dró
hann til sín.
„Þér senduð eftir því. Fyrir tveimur klukkustundum.
Það komu tveir menn og sóttu það.“
„Hvaða menn, og hvað sögðu þeir?“ Hann varð ofsa-
hræddur. í svona fátæku landi var ekkert öruggt, en
ef folaldið væri horfið ...
„Ég þekkti þá ekki. En þeir sögðu að þér vilduð fá
folaldið. Svo að ég lét þá taka það, og þeir fóru með
það í átt til borgarinnar ...“
En Baruch var farinn. Hann gekk hröðum skrefum
út á torgið og á veginn, sem lá til borgarinnar. Reiði
og örvænting gagntók hann. Drengurinn hafði verið
gabbaður. Það voru ræningjar á hverju strái.
Hann varð að komast fljótt til borgarinnar, ef hann
átti að hafa nokkra von um að sjá folaldið sitt aftur.
Þeir mundu fara með það á markaðinn, selja það og
Framhald á bls. 43.
12 VIKAN