Vikan - 10.01.1963, Blaðsíða 24

3. KAFLI.
Um það leyti, sem Ben, Mary og
Hettie litla Purnell komu fyrst til
húss ísraels í Detroit, var allt í
uppnámi í kvennabúri Mike Mills.
Hin unga og fallega Bernice Bickle
vildi ekkert hafa saman að sælda
við þennan síðhærða saurlífsskegg,
sem var meira en helmingi eldri en
hún, og breytti þar engu hvort hann
var himneskur sendiboði eða ekki.
Bernice, sem tákna átti hlýðni, eins
og áður er sagt, var nú mjög ó-
hlýðin við prinsinn.
Mills hafði þekkt William og
Elizabet Bickle, sem áttu heima hin-
um megin við Torontoána, nokkuð
lengi. Þau voru vel efnaðir meðlim-
ir ísraelssafnaðarins og einlægir
aðdáendur hans. En það var ekki
fyrr en nýlega, að hann hafði farið
að veita Bernice Bickle verulega
athygli, en hún var nú orðin ó-
venjulega þroskuð eftir aldri. Hún
spilaði á píanó og söng á fundum
þeirra, og hún hafði haft djúptæk
og varanleg áhrif á hann.
Bernice var kringluleit með totu-
munn, lík dúkku með ljósbrúnt hár-
ið í hringlokkum, eins og þá tíðk-
aðist. Nokkrar freknur höfðu orðið
eftir á vöngum hennar, eins og til
þess að minna á það, að hún var
varla komin af barnsaldri. Foreldr-
ar hennar höfðu lagt í mikinn kostn-
að við píanó- og söngnám hennar,
og leikur hennar var þroskaður og
æfður og söngrödd hennar svolítið
hás og ástríðufull.
En það var ungur og þrýstinn
líkami hennar, sem dró augu hans
að sér — brjóstin, sem þöndust út
í blússuna svo að stríkkaði á henni
við djúpan andardráttinn milli lag-
línanna í sálmasöngnum og ávalar
lendarnar, sem ólögulegt og vítt
24 VIKAN
pils safnaðarkvennanna gat ekki
einu sinni leynt. Prins Michael hafði
farið rakleitt til Guðshússins í
Detroit og fallið í dá, síðan vaknað
og tilkynnt, að hin fimmtán ára
gamla dóttir Bicklehjónanna ætti að
verða tíunda táknið í Guðshöfðinu.
Um leið og hann skrifaði Bickles-
hjónunum og sagði þeim fréttirnar,
sendi hann þeim tíu dollara og stakk
upp á því, að þau skiptu því í
kanadiska peninga og gæfu Bernice
þá. Hann sagði að þessir tíu doll-
arar ættu að vera ímynd hinna tíu
tákna í Guðshöfðinu, en í rauninni
voru þetta mútur. Foreldrar stúlk-
unnar urðu mjög hrifnir og fluttu
strax yfir í Detroitsöfnuðinn.
Biblían kennir, að heiðra skuli
föður og móður, svo að Bernice
hlýddi skipun foreldra sinna um að
flytjast í Guðshús Mills við Hamlin
Avenue, þó að sjálf byggju þau úti
í borginni. En það var ekkert í
Biblíunni, sem hafði búið hana und-
ir fundinn við þennan síðskeggjaða
mann með gráðugu augun og áköfu
hendurnar.
„Kæra, litla Bernice mín!“ Hann
tók þétt um herðar henni. „Velkom-
in í Guðshús, vina mín. Komdu nær
mér!“
Hún stirðnaði og lokaði augun-
um, þegar þetta loðpa andlit beygði
sig niður að henni og kyssti hana
á ennið, og skeggið lagðist að nefi
hennar og munni. En þegar vinstri
hönd hans leitaði niður með líkama
hennar og gráðugir fingurnir fóru
að strjúka hann af ákefð, ýtti hún
honum af öllu afli frá sér og hörf-
aði grátandi aftur á bak.
,,Ég vil fara heim! Ég vil ekki
vera hérna!“
„Bernice!" sagði hann og hristi
höfuðið. „Þú ert þreytt og óstyrk,
barnið gott. Guð hefur útvalið þig
til þess að verða tákn hlýðninnar
hér hjá Michael, syni sínum. Þú átt
að verða tíunda táknið í höfði Guðs.
Allur ísraelssöfnuður öfundar þig.
Auðvitað viltu vera hér áfram!“
Hún horfði á hann angistarfullum
augum og leit svo undan.
„Mér líkar ekki hvernig þú þrífur
í mig,“ sagði hún og setti stút á
varirnar.
Prins Michael var þolinmóður og
tillitssamur, því að hann gaf henni
tvo daga til þess að venjast um-
hverfinu. Fyrstu nóttina var hún
látin sofa hjá konunni hans og ann-
arri fullorðinni konu úr kvenna-
búrinu. Aðra nóttina hjá annarri
ungri stúlku, sem var nýkomin og
virtist ekki vera eins mótþróafull.
Um kvöldið kom hann inn á her-
bergið til þeirra, sat á rúmstokkn-
um hjá þeim og gaf þeim sælgæti.
Hann var þar í klukkutíma og fór
síðan og bauð góða nótt, en þriðja
kvöldið sendi hann Bernice inn á
sitt herbergi og lét hana hátta þar,
en kom ekki sjálfur inn, fyrr en
hann var viss um að hún væri kom-
in upp í rúmið.
„Kæra Bernice.“ Hann tók um
hönd hennar. „Þegar ég heyrði þig
fyrst spila svo fallega á píanóið,
varð það einlæg ósk mín, að þú
mundir einhvern tíma spila fyrir
okkur hér í Guðshúsi."
Hún starði tortryggnislega á
hann.
„Þegar þúsund ára ríkið er orðið
að veruleika, munt þú spila fyrir
hundrað og fjörutíu þúsund manns.
Því lofa ég þér.“
Svo fór hann að afklæða sig, hratt
og eins og það væri sjálfsagt, og
lagðist í rúmið til hennar.
„Hvað ertu að gera?“ spurði hún.
Hann brosti vingjarnlega og fór
að skýra út fyrir henni, að þetta
væri nauðsynlegt fyrir frelsun henn-
ar, veigamikið atriði til þess að
verða verðug þess að taka á móti
þúsund ára ríkinu. Hann lýsti því
nákvæmlega, hve fögur og undur-
samleg framtíð biði þeirra, sem
væru sjöunda sendiboðanum trúir,
dyggir og hlýðnir. Hann sagði, að
það væri ekki ætlazt til þess, að
hún gæti skilið til fulls allar þær
leiðir, sem lægju til þess, að hún
yrði verðugur þegn þúsund ára rík-
isins, en benti henni á, að trúa Guðs
orði eins og þjónar hans, spámenn-
irnir, boðuðu það.
„Þú ert tákn hlýðninnar fyrir öll-
um ísraelsmönnum,“ sagði hann.
„Ertu ekki reiðubúin að hlýða mér,
Bernice?“ Hann leitaði fyrir sér
með hendinni.
,,Nei,“ sagði hún ákveðin. „Ekki
svona!“
„Kæra Bernice!" Hann hristi bros-
andi höfuðið. „Þú verður að hlýða
mér í öllu."
Hann dró hana nær sér og strauk
bak hennar.
,,Nei!“ Hún stirðnaði við snert-
inguna.
Hann brosti ennþá og sagði henni,
að guðlegur eldur hefði brennt allt
syndsamlegt úr líkama hans og gert
hann hreinan. Hann ætlaði aðeins
að sá þessum hreinleika í hana —
ef hann gerði það ekki, mundi Sat-
an gera það. Hann hvíslaði þessu
í eyra hennar og varir hans kysstu
hárrót hennar og færðu sig svo
neðar, niður að heitum boganum á
hálsi hennar og loks að brjóstunum,
sem hann kyssti næstum hátíðlega
í gegnum þunnan náttkjólinn.
Hún reyndi að ýta honum frá
sér, en hann hélt henni fastri og