Vikan - 04.07.1963, Blaðsíða 10

ER
BÓKMENNTA-
ÞJÓÐIN
RUGLUÐ
í RÍMINU?
HER
ERU
SÝNISHORN
ÚR
Mikilvirkur rithöfundur af
eldri kynslóðinni. Hefur sent
frá sér fjölda hóka. Yrkir líka
ljóð. Fær kr. 40.000 í skálda-
laun.
Hundur rithöfundarins tók á
móti Jóni Kára mið miklum
fagnaðarlátum og lagði lappirnar
á axlir hans. Rithöfundurinn var
ekki síður vingjarnlegur og kon-
an hans gaf honum kók að
drekka. Þá var hann búinn að
hafa handritið í sólarhring og
kvaðst hafa haft mikla ánægju
af þyí að lesa það yfir. Hvatti
hann Jón Kára til að halda
áfram að semja og sagðist þora
að ábyrgjast, að næsta vor yrði
hann kominn með frambærilega
ljóðabók á markaðinn. Hinsveg-
ar væri tæplega tímabært að
gefa þessi ljóð út. Það væri á-
reiðanlegt, að hér væri á ferð-
inni mikill og góður efniviður
í skáld. Sumstaðar væri þó ekki
samræmt nógu vel myndsköpun
og form. Fyrstu kvæðin væru
yfirleitt betri en þau, sem aftar
væru. Hann kvaðst ekkert hafa á
móti órímuðum Ijóðum — hann
væri sjálfur að yrkja þessháttar
ljóð. Aðalatriðið væri að ná til
fólksins með kveðskapnum. Hann
gagnrýndi ekkert einstök Ijóð
sérstaklega.
Atómskáld. Hefur fengið birt
ljóð eftir sig í þekktum bók-
menntatímaritum. Hefur gefið
út ljóðabækur. Fær ekki
skáldalaun.
Jón Kári hitti atómskáldið á
Mokkakaffi og talaði við hann
um stund. Hann leit á ljóðin þar
á staðnum. Hann taldi ráðlegt að
bíða með útgáfu, en fara heldur
í tímarit. Var annars heldur
fáorður. Beztu ljóðin taldi
hann: Beljandi, Rot, fs-
lenzkt smjör, Sundhallarvörður-
ÞOKUM
EFTIR
JÓN KÁRA
inn Svali, Hvernig kvoða?, Stefán
bróðir minn, Ljóð, Tvö smáljóð
um sýndarmennsku og hroka og
Draumur. (Annað atómskáld
taldi þau hinsvegar til þeirra
allra verstu). Líka fannst honum
Blóm gott, Mér er sagt og þau
hefðbundnu aftast.
LÓMAGNUPUR
Yfir sönduni gnæfir gamall risi
sem veit ekki ára sinna tal
og vegmóður ferðalangur
situr á þúfukolli
og vettir því fyrir sér
hvort þessi vinalegi liöfðingi
þekki fjöllin
þekki fljótin
þekki fjörusteina
og fimbulliraun
sent um þúsundir ára
hafa sofið.
Þarna labbar Hannes heim til sín.
Þrátt fyrir vinda og veðragný
virðist risinn aldrei kveinka scr
nema síður sé.
Spúandi eldtungur úr iðrum jarðar
liafa ekki stuggað við ró
gamla höfðingjans.
En stendur jtetta fjall um eilifð?
Er því ekki storkað af menningunni?
Þessum stóra glæp
sem stuðlaberg ekki skilur.
Megnar þú, maður, að mölva niður
meitlað berg?
Megnar þú, maður, að misþyrma
móður náttúru?
Megnar j)ú, maður, að murka líf
úr minnisvarða jarðar?
Hannes minn.
Jæja góði.
Þú sérð ekki þinn Lómagnúp á morgun.
BELJANDI
Úr holskeflum heimskunnar steig handvana dýr
blóðrisa eftir glímuna við Guðinn
og úr kverkum þess heyrðist kynlegt væl
eins og niðurbælt óp flekkaðrar meyjar.
Það lagðist flatt í fjöruna
og fálmaði eftir nokkrum steinum.
En það er liált við strendur minningarinnar
og enginn sinnir þeim
sem að landi rekur.
Því leggst þetta dýr milli tveggja steina
blóðrisa eftir glimuna við Guðinn.
Ef þú gengur um fjörur landsins týnda
gefur þar að líta
náhvít bein.
Fáir vita
að glíman við Guðinn
á sér aðeins einn endi.
Það velkjast margir í beljandi brimgarðinum
við landið týnda.
JQ _ VIKAN 27. tbl.