Vikan - 04.07.1963, Blaðsíða 19

Ný framhaldssaga
álíka atburðir hefðu átt sér stað
áður.“
„Nokkrum sinnum. Harriet
þráir að komast í hjónabandið.
Mig tekur það sárt að verða að
segja nei við þessum ráðahag.
Hún bindur svo miklar vonir við
giftinguna. En þetta hjónaband
myndi ekki endast í sex mánuði
... Eða kannski væri réttara að
segja, að það myndi endast í
sex mánuði — rétt nógu lengi
fyrir hann til þess að klófesta
peningana hennar.“ Hann studdi
annarri hendinni undir kinn, og
gaut á mig augunum, en annað
augað var var hálflokað af þrýst-
ingi handarinnar. „Án efa sagði
konan mín yður, að það eru fjár-
fúlgur með í spilinu?“
„Hún minntist ekkert á hve
mikið.“
„Systir mín heitin, Ada, lagði
um hálfa milljón dollara inn á
banka fyrir Harriet. Hún fær full
yfirráð yfir þessum peningum á
næsta afmælisdegi sínum. Svo
fær hún sennilega helmingi
meira, þegar ég . . . fell frá.“
Hann varð miður sín við til-
hugsunina um sitt eigið andlát,
en þær tilfinningar breyttust
skjótt í reiði. Hann teygði sig
fram, og sló hnefanum svo fast
í skrifborðið mitt, að blekbyttan
hoppaði hátt í loft. „Það skal
enginn þjófur komast með kruml-
urnar í þá peninga!“
„Þér virðist alveg viss um, að
Burke Damis sé þjófur?"
„Ég er mannþekkjari, herra
Archer. Ef við getum aðeins
forðað Harriet frá allri fljót-
færni, þá er ég viss um, að hún
sér í gegn um hann, alveg eins og
ég. Og þér getið hjálpað mér
með því að finna sönnunargögnin
á hendur honum.“
„Ef þau eru þá fyrir hendi. Ég
mun ekki taka að mér að búa
til nein sönnunargögn, né velja
úr þau, sem henta tilgangi yðar.
Ég er reiðubúinn að gera rann-
sókn á málinu, með því skilyrði,
að það sem kemur fram, verði
látið ráða.“
Hann reyndi að hvessa á mig
augunum. Hann notaði andlit
sitt eins og leikari, gerði auga-
brúnirnar ægilegar, og augun að
hárbeittum örvaroddum, sem
skutust á mig milli hálfluktra
augnalokanna. En hann varð
þreyttur á leiknum. Hann þarfn-
aðist aðstoðar minnar.
„Vitanlega," sagði hann. „Ég
hafði aðeins í huga réttláta,
hleypidómalausa rannsókn. Ef
yður hefur dottið eitthvað ann-
að í hug, þá er það alrangt. Þér
verðið að hafa það hugfast, að
mér þykir mjög vænt um dóttur
mína.“
„Það væri ekki úr vegi, að
þér gæfuð mér svolítið meiri
upplýsingar um hana. Hvað er
langt síðan hún kom til baka frá
Mexicó?“
„Rétt um það bil vika.“
„I dag er seytjándi júlí. Mynd-
uð þér segja, að hún hafi komið
þann tíunda?“
„Við skulum sjá. Það var á
mánudegi. Jú, hún flaug til baka
með honum á mánudegi tíunda
júlí. Ég tók á móti þeim á flug-
vellinum, og við borðuðum há-
degisverð saman. Hann talaði
mikið um málaralist, stefnur og
þess háttar. Harriet hlustaði hug-
fangin. Ég hreyfst ekki vitund.
En það var þó ekki fyrr en í
annað skipti sem við hittumst,
að grunsemdir mínar vöknuðu
fyrir alvöru. Hann kom í kvöld-
verðarboð hjá okkur á laugar-
dagskvöldið, og kom mjög rudda-
lega fram við borðið. Ég minnt-
ist aðeins á það, að Blackwell-
nafnið næði þrjár aldir aftur í
tímann, alla leið aftur í Massa-
chusetts-nýlenduna. Damis til-
kynnti, að sér leiddist allar ætt-
artölur. Ég sagði, að ef svo væri
myndi honum án efa leiðast sem
tengdasonur minn, og hann sam-
sinnti því.
„Stundu seinna kom ég kauða
að óvörum inni í svefnherberg-
inu mínu. Hann tók sér það
bessaleyfi, að grandskoða fata-
skápfnn minn. Ég spurði hann
hvað hann væri að gera. Hann
svaraði reigingslega, að hann
væri að rannsaka hvernig brodd-
borgarar byggju af fatnaði. Ég
sagði honum, að slíkt myndi
hann aldrei vitnast um hjá mér
né neinum í minni fjölskyldu.
Ég hreint og beint rak hann út,
og skipaði honum um leið að
hypja sig burt úr húsinu mínu,
sem hann býr í. En Harriet kom
æðandi inn rétt í því, og fékk
mig til þess að draga orð mín
til baka.“
„Býr Damis í húsi, sem þér
eigið?“
„Um stundarsakir. Harriet
sárbað mig um það strax fyrsta
daginn. Hann vantaði stað til
þess að mála í, sagði hún, og ég
samþykkti að lána honum
strandbústaðinn minn. Þessi ná-
ungi hefur hana algjörlega á sínu
valdi. Hún sagði það á laugar-
daginn, að ef í hart færi milli
mín og Damis, þá myndi hún
fara með honum. Jafnvel þótt
ég gerði hana arflausa.“
„Kom það til tals, að gera hana
arflausa?"
„Ég fitjaði upp á því. Því er
nú ver og miður að ég hef ekki
yfirráð yfir peningunum, sem
hún fær frá föðursystur sinni.
Ada hefði átt að skipa mig sem
fjárhaldsmann hennar.“
Ég hafði mínar efasemdir við-
vikjandi síðustu orðum hans.
Blackwell var leiður, lífsþreytt-
ur maður, gjörsamlega sneyddur
öllum hæfileikum til þess að
drottna yfir lífi annarra. En því
leiðari og lífsþreyttari sem þeir
eru, því meira þrá þeir að vera
almáttugir. Þeir, sem verst eru
haldnir, trúa jafnvel að þeir séu
það.
,,í sambandi við peningahliðina
. . .“ sagði ég.
Við ræddum um laun mín fyr-
ir verkið, og hann greiddi mér
tvö hundruð dollara fyrirfram,
og gaf mér heimilisfang sitt i Bel
Air, og á strandbústaðnum við
Malibu. Hann lét mér einnig í
té lykil að strandhúsinu, sem
hann tók af lyklakippu sinni.
Bústaðurinn stóð í afskekktu
landsvæði norður af Malibu.
Langt fyrir neðan aðalveginn
stóðu tólf eða fimmtán hús í
hnapp, eins og til sameiginlegrar
varnar gegn sjónum.
Ég ók yfir járnbrautarteinana
og niður holóttan, malbikaðan
stíg, sem skyndilega endaði í
litlu torgi. Öðrum bilum hafði
verið lagt þarna við hvítt grind-
verkið, sem girti af síðustu
brekkuna niður á ströndina.
Nafn Harriet Blackwell var fest
við stýrisstöng eins þeirra, sem
var grænn Buick Special.
Ég fann húsið, sem ég leitaði
að, grátt steinhús með háu risi,
og bankaði á veðurbarða hurð-
ina. Karlmannsrödd svaraði að
innan í nöldurtón:
„Hver er það?“
„Nafn mitt er Archer. Ég var
sendur hingað til þess að líta á
húsið.“
„Hvað er að húsinu?“ sagði
hann, um leið og hann opnaði
dyrnar alveg.
„Ekkert, vona ég. Ég er að
hugsa um að taka það á leigu.“
„Einmitt, sendi karlinn þig
hingað niður eftir?“
„Karlinn?"
„Blackwell höfuðsmaður." —
Hann kvað sterkt að nafninu eins
og til þess að ég missti ekki af
nokkru atkvæði. „Hann á kof-
ann.“
„Ég þekki hann ekki,“ laug
ég til. „Það var húsnæðismiðl-
unarskrifstofa, sem benti mér á
þennan stað. Þeir sögðu mér ekki,
að það væri búið í húsinu. Mér
þykir leitt að trufla yður
herra ... ?“
„Damis. Burke Damis.“
Hann var linmæltur á nafninu,
rétt eins og hann skammaðist
sín fyrir það, eða væri óvanur
að segja það. Hann stóð í miðri
dyragættinni, og svart hárið féll
niður um enni hans, og augna-
ráðið bjó yfir tilfinningasemi, ei-
lítið fjarrænt. Fljótt á litið virt-
ist hann vera eins og drengur,
sem reynir að þykjast óafvitandi
þess, hvað hann er laglegur.
Drengur var samt ekki rétta orð-
ið. Ég giskaði á, að hann væri um
þrítugt, og hefði séð hitt og þetta
af lífinu.
Hann var með blauta máln-
ingu á höndunum. Andlit hans,
gallabuxur, meira að segja berir
fætur hans, voru útataðir í máln-
ingarslettum.
„Sennilega er höfuðsmaðurinn
í fullum rétti sínum, ef út í þá
sálma er farið. Ég er að flytja
út einhvern næstu daga.“ Hann
leit niður á litaðar hendur sínar,
og hreyfði fingurna. „Ég verð
hér aðeins þangað til ég lýk við
að mála.“
„Eruð þér að mála húsið?“
Hann leit á mig með hálfgerð-
um fyrirlitningarsvip. „Ég er að
mála mynd, amigo.“
„Ég skil. Þér eruð listamaður.“
„Ég reyni við það. Það er bezt
að þú komir inn og litist um,
fyrst þú ert kominn hingað. Hvað
sagðirðu aftur að nafnið væri?“
„Archer. Þetta er mjög vin-
gjarnlegt af yður.“
„Það þýðir lítið fyrir betlara
að setja sig á háan hest.“ Það
var eins og hann væri að minna
sjálfan sig á, að hann var óvel-
kominn gestur þarna.
Hann vék til hliðar, og hleypti
mér inn í aðalherbergið. Fyrir
utan eldhúskrók, sem var til
vinstri handar, tók þetta her-
bergi yfir alla efri hæð hússins.
Þarna var hátt til lofts og vítt
til veggja, loftið búið þykkum
bitum, og gólfið úr eik, sem auð-
sjáanlega var nýbúið að lakka.
Á hægri hönd, þegar gengið var
inn, sá í hringstiga, sem lá nið-
ur á neðri hæð hússins.
í fjarri enda hússins, sjávar-
megin, innan við rennihurðir úr
gleri, stóðu málaratrönur á út-
sléttum segldúk.
„Þetta er skemmtilegt hús,“
sagði ungi maðurinn. „Hvað
vilja þeir fá í leigu?“
„Fimmhundruð dollara fyrir
ágústmánuð."
Hann blístraði.
„Er það ekki jafnmikið og þér
hafið borgað?“
„Ég hef ekki borgað neitt.
Nada. Ég er gestur eigandans."
Hið snögga glott hans varð að
sársaukagrettu. „Ef þú vilt hafa
mig afsakaðan, þá ætla ég að
snúa mér að vinnu minni aftur.
Skoðaðu þig um. Þú truflar mig
ekki.“
Hann gekk aftur inn eftir
endilöngu herberginu, og stillti
sér upp fyrir framan trönurnar.
Mér kom kurteisi hans algerlega
á óvart. Blackwell höfuðsmaður
hafði gefið mér allt aðrar hug-
myndir um manninn.
Ég gekk inn í eldhúskrókinn.
Allt var tandurhreint og snyrti-
legt, og allt nauðsynlegt virtist
vera til í skápnum. Það virtist
Framhald á bls. 47.
VIKAN 27. tbl. — JQ