Vikan - 04.07.1963, Blaðsíða 35

þú ferð. Líf mitt er þjónn þinn,
barn þitt og þræll. Líf mitt er
eign þín út yfir gröf og dauða“.
Dyrnar opnuðust og lokuðust.
Ian stóð við gluggann fyrir fram
an hana með hendur í vösum.
Hann minntist ekkert á lagið,
sem hún var að syngja, og virtist
svo sjálfum sér líkur, að eitt
andartak óttaðist hún, að hann
hefði ekkert dreymt um nóttina.
„Ég vonaði, að þú yrðir ein
inni,“ sagði hann. „Ég komst ekki
fyrr; það var svo margt að gera.
Hvernig líður þér?“
„Ég er svo ringluð. En þú?“
„Ég líka.“
Hún leit eftirvæntingarfull á
hann. Mundi hann það?
„Hversu langt er lífið?“ spurði
hún lágt.
Þá ljómaði andlit hans, og hann
rétti úr sér. Nú var hann miklu
líkari manninum á málverkinu:
hamingjusamur og öruggur, allri
feimni blásið á brott, og hann
svaraði henni með sigurgleði:
„Maður, sem lifir hér, er eins og
rithöfundur að skrifa bók. Ef til
vill hættir hann um stundarsakir
eftir nokkra kafla, en hann kem-
ur aftur og heldur áfram, þangað
til bókinni er lokið.“
„Og heldurðu, að við komum
aftur og aftur hingað til dalsins
okkar, þangað til við erum búin
að byggja hér paradís á jörðu?
Ó, en Kinmohr hlýtur að verða
ósköp leitt á okkur!“
„Nei, við tilheyrum því, og það
verður ekki leitt á börnunum sín-
um.“
Judy hló og dansaði um gólfið
í gleði sinni. „Við þurfum ekki
að fara lengra," sagði hún. „Við
munum það bæði.“
„Auðvitað. Við erum sama
fólkið. Við héldum, að þetta væri
ásókn. hinna framliðnu, en það
var rangt. Við erum hinir fram-
liðnu.“
„Nei, við erum hinir lifandi.
Það eru engir framliðnir menn
til.“
„Geturðu sagt mér, hvað kom
fyrir þig í nótt?“ spurði Ian.
„Já. Ég endurlifði hluta af lífi
mínu hér fyrir rúmum tvö hundr-
uð árum.“
„Nákvæmlega það sama kom
fyrir mig.“
„Hvernig byrjaði það hjá þér?“
Ian brosti. „Það byrjaði, þegar
ég var kominn upp í herbergið
mitt í kránni. Allt í einu — ég
man ,að ég stóð eins og stein-
runninn, mér brá svo mikið —
virtist mér ég standa fyrir utan
sjálfan mig, laus úr fjötrum tím-
ans. Ég horfði aftur í fortíðina,
og um nóttina endurlifði ég allt,
sem gerðist fyrir tveim öldum.“
„Ég líka.“ Hún gekk að honum
og horfði fast í augu hans. „Þú
vissir, að það var ég, sem skaut
þig?“
„Já. 'f viðvörunarskyni."
„Þess vegna hafði miðglugginn
svona hræðileg áhrif á mig. Ég
hélt, að ég yrði sturluð af harmi
... En nú skil ég, hvernig í öllu
liggur, og þá líður mér ekki leng-
ur illa ... Og við skulum opna
miðgluggann aftur.“
Hún þaut í faðm hans og hjúfr-
aði sig fast að honum. f seinasta
sinn greip gamla skelfingin hana.
„Ég ætlaði ekki að gera það, Ian,
ég ætlaði ekki að gera það,“
hvíslaði hún.
„Kjáninn þinn! Það er löngu
liðið ... Hugsaðu heldur um
framtíðina, sem bíður okkar,
björt og heillandi."
Hann hló og faðmaði hana ást-
úðlega. Og í styrkum örmum
hans skynjaði hún ósigrandi mátt
ástarinnar, er varað hafði um
ótaldar aldir og teygði hendur
sínar inn í ókomna framtíð ...
Hún andvarpaði af sælu og
dásamlegri öryggiskennd. Þau
höfðu sigrazt á myrkrinu og erf-
iðleikunum. Nú voru þau aftur
saman, og framtíðin beið þeirra,
lokkandi og full af fögrum von-
um.
Ben Caorach gnæfði við himin
fyrir utan gluggann, og hún
horfði á slóðina, sem hvarf sjón-
um hennar í fjarska. Drauma-
landið beið þeirra. Sæluríkið,
sem þau þráðu í fortíðinni,
Utópía ...
„Við eigum eftir að sigra, Ian!“
hrópaði hún himinlifandi. „Við
munum hrinda hugsjónum okkar
í framkvæmd.“
„Já,“ svaraði hann.
Síðan brosti hann og laut nið-
ur að henni. „Judith, þú ert sólin
og tunglið og stjörnurnar yfir
dalnum, kertið og hlýr loginn í
hjarta þess.“
Angus, sem stóð á hleri við
skráargatið, blygðunarlaus og
sæll í sinni, dró sig nú í hlé. Það
veitti víst ekki af að fara að
fægja silfrið ...
Endir.
Dægur óttans.
Framhald af bls. 29.
ann, því að það er helzt hægt að
anda niðri við gólfið og tröpp-
urnar.“
En allt virtist um seinan, því
að þegar þau þumlunguðust nið-
ur, sá hún eldsbjarma fyrir neð-
an sig. Eldurinn var kominn
neðst í stigann, svo að undan-
komuleiðin virtist lokuð. Þá fann
hún allt í einu, að vatn lék um
þau, vatnsmúrinn, sem slökkvi-
liðsforinginn hafði sagt mönnum
sínum að mynda, svo að þau
ættu afturkvæmt út úr húsinu.
Svo hrundi stiginn undir þeim,
en slökkviliðsmenn voru fyrir
neðan reiðubúnir til að grípa þau
og bera út, þar sem þau voru lögð
á gangstéttina. Um leið sortnaði
Catherine fyrir augum.
Þegar hún opnaði þau aftur,
vissi hún, að hún hafði aðeins
fallið í öngvit, og nú sá hún, að
einn af aðstoðarlæknum Martins
Ash laut ofan að börum, sem
gamli maðurinn hafði verið lagð-
ur á.
VXKAN 27. tbl. — gjj
herraföt buxur jakkar peysur frakkar skyrtur