Vikan - 04.07.1963, Blaðsíða 16

gi
Iliifc
ém0i
glliii

É|| ';i
handleggnum, og reyndi að
snerta sem minnst af stólbríkinni.
„Ég geri ráð fyrir, 'að hingað-
koma mín geti litið svolítið ein-
kennilega út. Þér megið ekki
ímynda yður, að manninum mín-
um og mér komi ekki vel saman.
Það er ekki það. Ekki í aðalat-
riðum að minnsta kosti. Mér
finnst það bara svo hræðilega
eyðileggjandi, sem hann hefur í
hyggju að gera.“
„Hann gaf mér engar útskýr
ingar, þegar hann hringdi í mig.
Er það skilnaður, sem hann hef-
ur í huga?“
„Drottinn minn dýri, nei. Það
eru engir þess háttar erfiðleikar
í hjónabandi okkar.“ Mér fannst
hún ef til vill leggja of mikla
áherzlu á þessi síðustu orð. „Það
er dóttir mannsins míns, sem ég
ber umhyggju fyrir — sem við
berum bæði umhyggju fyrir.“
„Stjúpdóttir yðar?“
„Já, jafnvel þótt mér hafi
aldrei líkað það orð. Ég hef reynt
að vera henni meira og betri,
heldur en hin alræmda stjúp-
móðir. Því miður kom Harriet
mjög seint undir minn handar-
jaðar, og það hefur ekki verið
margt, sem ég hef getað gert fyrir
hana til þess að gera henni lífið
bærilegra. Hún er orðin fullorð-
in, og hefur sínar grunsemdir í
minn garð.“
„Af hverju?“
„Það verður alltaf þannig, þeg-
ar menn giftast í annað sinn. Það
hefur alltaf verið mjög náið sam-
band á milli Harriet og föður
hennar. Ég náði alltaf betur til
hennar áður en ég giftist honum.“
Hún hreyfði sig, vandræðalega.
„Ég kemst ekki að efninu, og það
er von á Mark hingað eftir nokkr-
ar mínútur.“
Ég bauð henni sígarettu, en
hún afþakkaði, og fékk ég mér
þá eina sjálfur. „Hef ég rangt
fyrir mér, ef ég álykta, að þér
séuð hrædd við hann?“
„Algerlega rangt,“ sagði hún,
ákveðinni röddu, en hún virtist
vera í vandræðum með að halda
áfram. „Það, sem ég er helzt
hrædd við, er að bregðast hon-
Framhald á bls. 18.
ROSS MACDONALD
Eins og til þess að undir-
strika athugasemd
heyrðist karlmannleg
rödd byrsta sig í fremri
skrifstofunni.
Ég þekkti röddina aftur
frá símtalinu. Blackwell
höfuðsmaður kallaði í
gegn um skyggða rúðuna
í hurðinni: „Isobel, ert
þú þarna inni?“
Hún sat í biðstofunni minni,
þegar ég kom frá því >að fá mér
morgunkaffi. Hún var á aldur
við mig, og það var auðséð, að
undir vel snyrtu andlitinu bjó
sterkur persónuleiki. Það brá
fyrir mæðubliki í augum hennar.
Þetta voru augu, sem einhvern
tíma höfðu komizt í kynni við
sorg, og mér virtist, fljótt á litið,
að hún væri í þann veginn að
endurnýja þann kunningsskap.
„Ég er frú Blackwell,“ sagði
hún. „Þér hljótið að vera herra
Archer.“
Ég staðfesti, að sá væri mað-
urinn.
„Maðurinn minn á að mæta hjá
yður hér eftir um það bil hálf-
tíma eða svo.“ Hún leit á arm-
bandsúrið sitt, sem var alsett
demöntum og eðalsteinum. „Ná-
kvæmlega tuttugu og fimm mín-
útur héðan frá að telja. Ég er
búin að bíða eftir yður góða
stund.“
„Mér þykir það leitt. Ég átti
ekki von á þessari ánægjulegu
heimsókn. Blackwell höfuðsmað-
ur er eini viðskiptavinurinn, sem
ég á von á fyrir hádegi.“
„Gott. Þá getum við talað
saman.“
Það var ekki beint hægt að
segja, að hún reyndi að nota sér
töfra sína. Töfrar hennar voru
bara þarna, henni ósjálfráðir. Ég
vísaði henni gegn um dyrnar
merktar „einkaskrifstofa“ inn í
skrifstofu mína, þar sem ég dró
fram stól handa henni.
Hún sat teinrétt í stólnum,
með svart leðurveskið undir