Vikan - 04.07.1963, Blaðsíða 18

HNAPPURINN
um. Mark þarfnast þess, að geta
treyst mér fullkomlega. Ég gæti
ekki hugsað mér að gera neitt
á bak við hann.“
„En samt eruð þér hér?“?“
„Já, hér er ég.“
„Og þá erum við komin aftur
að byrjuninni, hvers vegna?“
„Ég skal vera fullkomlega
hreinskilin við yður. Herra Arc-
her, mér líkar alls ekki við ásetn-
ing mannsins míns. Leyfið
Harriet að giftast manninum, ef
hún endilega vill. En Mark lítur
allt öðrum augum á þetta mál.
Hann er alveg staðákveðinn í
því, að ekkert verði úr þessum
ráðahag, og ég er hrædd um, að
hann geri einhverja hræðilega
hluti í þeim tilgangi.“
„Og ég er einn af þessum
hræðilegu hlutum?“
„Þér eruð einn þátturinn í
áætluninni. Það hefur einnig ver-
ið minnzt á hnútasvipur og byss-
ur.“ Hún flýtti sér að bæta við:
„Ekki það, að ég taki allt alvar-
lega, sem hann segir.“
„Ég tek það alltaf alvarlega,
þegar talað er um skotvopn.
Hvernig barst talið að byssum?"
„Fyrir um það bil fimm vik-
um fór Harriet til Mexico. Ástæð-
an, sem hún bar fyrir, var að
heimsækja móður sína, sem býr
í Lake Chapala, og til þess að
vinna að málverkum. En í raun
og veru kemur þeim mæðgunum
ekkert sérlega vel saman, og
hvað viðvíkur listahæfileikum
hennar, þá eru þeir satt að segja
ekki túskildings virði. Ég held,
að aðal tilgangur ferðarinnar til
Lake Chapala, hafi verið að kló-
festa karlmann. Til allrar ham-
ingju fyrir hana, fyrir okkur öll,
þá var þessi veiðiaðferð árang-
ursrík. Hún fann sér vin, og kom
með hann til baka, bráðlifandi.“
„Hefur þessi lifandi bráð nokk-
uð nafn?“
„Hann heitir Burke Damis.
Hann er ungur listmálari. Þrátt
fyrir það, að hann sé enginn hefð-
armaður, — maðurinn minn legg-
ur svo mikið upp úr hefðar-
mennskunni, — þá er hann mjög
viðkunnanlegur, og það er ekki
að villast um listahæfileika hans.
Þeir eru að miklum mun meiri
en hjá Harriet, og hún gerir sér
fullkomlega grein fyrir því. Nú,
hvað sem því líður, þá kemur
Harriet til með að hafa nóga
peninga fyrir þau bæði, og með
hæfileikum hans og . . . lífsþrótti
og peningana hennkr og hollustu,
þá myndi ég vilja halda fram, að
þarna væri mjög góður grund-
völlur fyrir giftingu."
„Þér sögðuð, að hún myndi
hafa nóga peninga.“
„Mjög mikið, og mjög fljótlega.
Ein af frænkum hennar arfleiddi
hana að álitlegri fúlgu, sem hún
fær yfirráð yfir, þegar hún verð-
ur tuttugu og fimm ára.“
„Hve gömul er hún núna?“
„Tuttugu og fjögurra. Nógu
gömul til þess að losna undan
yfirdrottnun Marks ...“ Hún
þagnaði, eins og tilfinningarnar
hefðu hlaupið með hana í gönur.
Ég leitaði fyrir mér: „Yfir-
drottnun er nokkuð sterkt orð,
finnst yður það ekki?“
„Ég missti það út úr mér óvart.
Það var alls ekki ætlun mín, að
rægja manninn minn á bak. Hann
er góður maður á sína vísu, en
eins og mörgum karlmönnum,
hættir honum til þess að láta til-
finnihgasemina ráða gerðum sín-
um. Þetta er svo sem ekki í
fyrsta sinn, sem hann reynir að
stía karlmanni frá Harriet. Hon-
um hefur alltaf tekizt það áður.
Ef honum tekst í þetta skipti, þá
er ég hrædd um, að við sitjum
uppi með niðurbrotna dóttur.
Harriet er svo auðsærð, og Mark
getur verið svo grófur, stundum."
Eins og til þess að undirstrika
þessa síðustu athugasemd, heyrð-
ist karlmannleg rödd byrsta sig
í fremri skrifstofunni. Ég þekkti
röddina aftur frá símtalinu.
Blackwell höfðsmaður kallaði í
gegn um skyggða rúðuna í hurð-
inni: „Isobel, ert þú þarna inni?“
Hún stökk upp af stólnum, eins
og eldingu hefði lostið niður við
hlið hennar, og það ekki í fyrsta
sinn. Síðan reyndi hún að gera
eins lítið úr sér og hún gat.
Maður hennar var eitthvað að
eiga við hurðina, og sást hann
óljóst í gegnum glerið. „Ekki
vissi ég hvað ég átti að halda,
þegar ég sá bílinn þinn á stæðinu
hérna fyrir utan, Isobel?“
Hún svaraði honum ekki. Hún
færði sig út að glugganum, og
horfði niður á Sunset Boulevard
í gegnum hansagluggatjöldin.
Hún virtist mjög grönn og lítil-
sigld, þar sem hún stóð þarna,
og skuggarendurnar af glugga-
tjaldinu féll á hana. Hún vakti
hjá mér einhverja vemdaratil-
finningu. Ég lauk upp hurðinni
eins lítið og ég gat, skáskaut mér
útfyrir, og lokaði á eftir mér.
Þetta var í fyrsta skipti, sem
ég stóð augliti til auglits við
Blackwell höfuðsmann. Eina
skiptið, sem ég hafði talað við
hann áður, var þegar hann
hringdi til mín. Ég hafði leitað
mér upplýsinga um hann strax
á eftir, og komizt að raun um,
að hann var ósköp venjulegur
herforingi, sem var kominn á
eftirlaun eftir viðburðasnauða
herþjónustu.
Hann var nokkuð hávaxinn, og
var auðséð, að hann barðist von-
lítilli baráttu við ellimörkin, sem
voru að byrja að segja til sín.
Sólbrennt andlit hans stakk mjög
í stúf við hvítt hárið. Augabrún-
irnar voru eftirtektarverðasta
einkenni hans. Andstætt hári
hans voru þær kolsvartar, og
runnu saman í eina stóra auga-
brún, sem myndaði eins og jám-
ramma fyrir neðan enni hans.
Þar fyrir neðan bar að líta flökt-
andi augnaráð, og vakti það
undrun mína.
Hann reyndi að dylja fátið, sem
á honum var, með því að hálf-
öskra á mig: „Ég vil fá að vita
hvað eiginleSa gengur á þarna
inni. Konan mín er þarna inni,
er ekki svo?“
Dyrnar að innri skrifstofunni
opnuðust. Frú Blackwell virtist
hafa náð jafnvægi sínu aftur.
„Ég verð að biðja yður inni-
lega afsökunar, fyrir hönd okk-
ar beggja. Ég veit, að ég hefði
ekki átt að koma hingað. Það
gerir aðstöðu yðar heldur ein-
kennilega.“
„Ég er vanur því að vera í ein-
kennilegri aðstöðu, og ég verð
að segja, að mér þykir heldur
gaman að því en hitt.“
„Þakka yður fyrir, þér eruð
mjög almennilegur."
Reiðisvipurinn var runninn af
andliti höfuðsmannsins, og vand-
ræðasvipur kominn í staðinn.
Augnaráð hans var sært, eins og
honum fyndist kona sín hafa
sýnt sér lítilsvirðingu, með því
að tala vingjarnlega við mig.
Hann reyndi að dylja þessar til-
finningar með breiðu vandræða-
legu brosi.
„Eigum við ekki að byrja aftur
í lægri tóntegund?" spurði hann.
„Lægri tóntegund myndi henta
mun betur fyrir mig, höfuðs-
maður.“
„Gott.“
Það virtist hafa góð áhrif á
hann, að vera titlaður með her-
tigninni. Hann renndi augunum
rannsakandi um skrifstofuna
mína, rétt eins og hann hefði í
huga að endurskipuleggja hana.
Síðan leit hann á mig, sams kon-
ar augnaráði, og sagði: „Ég sé
yður fljótlega aftur hér á skrif-
stofunni. Fyrst ætla ég að fylgja
konunni minni út í bíl.“
„Það er alveg óþarfi, Mark.
Ég get alveg ...“
„Ég krefst þess.“
Hann bauð henni arminn. Hún
tók undir handlegg hans og
strunsaði út. Einhvern veginn
hafði ég á tilfinningunni að það
væri hún, sem styddi hann, þótt
hann væri mikið stærri vexti.
Ég kunni vel við Isobel Black-
well, en samt vonaði ég, að mað-
ur hennar kæmi ekki aftur inn.
Ekki varð mér að ósk minni.
Hann kom til baka, og virtist
fulikomlega rólegur. Hann sett-
ist stirðlega í stólinn, þar sem
kona hans hafði setið áður.
„Ég veit, að þér getið ekki
ímyndað yður, hvað á mig er lagt
í lífinu,“ sagði hann. „Þegar tvær
konur sameinast um að ...“
Hann hætti í miðjum kliðum, og
ákvað að ljúka ekki setningunni.
„Kona yðar var að enda við
að segja mér, hvað á yður er
lagt. Mér skilst, að ykkur komi
ekki fullkomlega saman um
tengdasoninn tilvonandi.“
„Burke Damis er ekki tilvon-
andi tengdasonur minn. Ég er
staðráðinn í því, að ekkert verð-
ur úr þessum ráðahag.“
„Af hverju ekki?“
„Ég hef grun um, að hann sé
einn af þéssum mönnum, sem
gera það að ævistarfi sínu að
giftast örvæntingarfullu kven-
fólki.“
„Hafa þessar grunsemdir yðar
við einhver rök að styðjast?“
„Sannanirnar eru í andliti
hans, í fasi hans, og í sambandi
hans við dóttur mína. Harriet
býður honum allt — peninga
sína, ást sína, og svo lítur hún
alls ekki svo illa út heldur. Dam-
is á ekkert, og býður því ekki
upp á neitt. Hann þykist vera
listamaður, en enginn virðist
hafa heyrt neitt um Burke Dam-
is. Ég er þegar búinn að spyrj-
ast fyrir um hann.“
„Hve nókvæmar voru þær
f yrirgrennslanir? “
„Ég spurði mann á listasafn-
inu. Hann veit allt um unga mál-
ara í nútímalist, og hann hafði
aldrei heyrt nafnið Burke Damis.
Já, ég held meira segja að þetta
sé alls ekki hans rétta nafn, bara
eitthvað nafn, sem hann hefur
gripið úr lausu lofti. Þegar ég
spurði hann um fortíð hans,
reyndi hann að eyða talinu, eða
breyta um umræðuefni. Hann
þykist vera munaðarleysingi, og
segist ekki eiga neina ættingja
á lífi.“
„Það kann vel að vera, að svo
sé. Fátækir listamenn verða oft
hörundssárir, þegar þeir eru
teknir í yfirheyrslu.“
„Hann er enginn listamaður, og
ég yfirheyrði hann alls ekki. Þar
að auki held ég að hann eigi ekki
til tilfinningasemi frekar en villi-
svín.“
„Það virðist sem svo, að ég
geti lítið lagt til málanna, höf-
uðsmaður.“
Hann hallaði sér aftur á bak
í stólnum, og strauk hendinni
yfir höfuð sér. Hann gætti þess
vandlega að róta ekki liðunum,
sem auðsjáanlega voru lagðir í
hvítt hárið af mikilli umhyggju.
„Þér gefið fyllilega í skyn, að
yður finnist ég ekki taka rétta
afstöðu í þessu vandamáli. Ég
fullvissa yður um, að svo er ekki.
Staðreyndin er sú, að dóttir mín,
sem ég ann mjög mikið, er hálf-
gerður kjáni í ástamálum.“
„Kona yðar minntist eitthvað
á,“ sagði ég varfærnislega, „að
Jg — VXKAN 27. tbl.