Vikan - 04.07.1963, Blaðsíða 33

Miðglugginn.
Framhald af bls. 31.
sem ég hef hingað til þekkt. Það
er ekki bara ást, það er lífið
sjálft. Ég elska Ian ekki ein-
göngu sem mann, heldur elska
ég starf hans, heiminn, sem hann
lifir í, og allt, sem honum við-
kemur ... Ég er eitt með því
öllu .. . Ég hef alltaf verið það
og mun alltaf vera það.“
Það varð löng þögn.
,,Er þetta allt og sumt?“ spurði
Charles á endanum.
„Já .. . Ó, Charles, þú hlýtur
að hata mig ... heldurðu, að þú
getir skilið eitthvað í þessu? Ég
get ekki afborið það, ef þú skilur
ekkert í því.“
„Ja, ég hef svona einhvers kon-
ekkert
heimili
án
húsbúnaðar
laugavegi 26 simi 209 70
litiö
husbúnaðinn
hiá husbúnaði
SAMBAND HÚSGAGNAFRAMLEIÐENÐA
HVERNIG DÆMIR t>Ú?
Það
vantaði
járn
á þakið
Jón Jónsson auglýsti eftir einbýlishúsi. Eftir að hafa litið
á nokkur, festi hann kaup á einbýlishúsi Torfa Tryggvasonar.
Var þar um að ræða hæð, ris og kjallara.
Þeir Jón og Torfi komu sér saman um kaupverðið og alla
aðra skilmála varðandi eignaskiptin. í afsali stóð m. a. „Eignin
selst í því ástandi, sem hún nú er í. Það ástand hefur kaupandi
kynnt sér og sætt sig við“.
Flutti nú Jón í hið nýkeypta hús með Bentborgu sína og
börn. Þetta gerðist í ágústmánuði. Þegar líða tók á september,
gerðu haustrigningar vart við sig í ríkum mæli. Fór þá að
gæta verulegs leka í risinu hjá Jóni Jónssyni. Hann lét fag-
raenn athuga, hverju þetta sætti. Kom þá í ljós, að ekkert
járn var á þaki hússins, heldur eingöngu tjörupappi. í hvass-
viðri um vorið hafði hluti járnsins fokið af húsinu, en af-
gangurinn fjarlægður í öryggisskyni.
Nú varð Jón fokvondur. Hann kallaði Torfa fyrir sig og
heimtaði skaðabætur af framangreindum ástæðum. Torfi svar-
aði illu einu. Sagði hann, að Jón hefði athugað húsið, áður
en kaup fóru fram. Hann hefði í afsali kynnt sér ástand húss-
ins og sætt sig við það. Salan hefði verið miðuð við ástand
hússins á söludegi. Vísaði hann því öllum fébótakröfum Jóns
á bug.
Jón sagði það að vísu rétt, að hann hefði ritað undir framan-
greinda yfirlýsingu. En hann sagðist hafa staðið í húsakaup-
um áður, og ekki hefði það verið vani sinn að brölta upp á
húsþök til að gæta að járni. Þá hefði þak hússins verið mjög
flatt og illa sýnilegt að utan, hvort járn væri á því eða ekki.
Jón sagði, að kaupverðið hefði ákvarðast af því, að um full-
gert íbúðarhús væri að ræða. Raunverulega væri ekki hægt
að kalla hús fullgert, ef þakjárn vantaði. Hann taldi, að Torfi
hefði átt að benda sér á þetta atriði.
Torfi staðhæfði hins vegar, að Jón hefði haft nægileg tæki-
færi til að kanna, hvort járn væri á þakinu eða ekki. Hann
hefði a. m. k. getað spurt sig um þetta atriði. Vanræksla hans
í þessum efnum ætti að koma Jóni sjálfum í koll.
Spurning Vikunnar: FÆR JÓN JÓNSSON BÆTUR?
Sjá svar á bls. 45.
ar hugmynd um, hvað þú ert að
fara.“
Hann stóð upp og gekk burt
frá henni án þess að líta við. Hún
horfði iðrandi á eftir honum.
„Ó, Charles, verðurðu að fara?“
„Nú, ég hélt, að það væri aðal-
atriðið í málinu."
„Já,“ svaraði Judy hægt. „Lík-
lega hefurðu rétt fyrir þér.“
Hann neyddi sig til að líta við
og brosa til hennar. „Jæja, ég
óska þér alls góðs, Judy. Guð
blessi þig og svoleiðis allt.“
„Charles, tekurðu þetta mjög
nærri þér?“
„Tja, ég veit ekki . . . Ætli ég
missi matarlystina? Ég ætla að
skreppa hérna upp í lautina fyrir
ofan. Bless á meðan.“
„Charles, skilurðu mig
pínulítið bara?“
„Drottinn minn dýri, hvernig
þetta kvenfólk getur suðað!“
„Gerirðu það?“
„Já, telpa mín. Ég botnaði ekki
í öllum þessum háfleygu bolla-
leggingum þínum, en ég sé, að
þú ert búin að finna þína réttu
hillu.“ Hann brosti. „Það er góð
tilfinning að finna sína réttu
hillu. Ég man, þegar ég byrjaði
í hernum — það var fínn dagur.“
„Charles, þú ert draumur."
„Já, er það ekki? Jæja, þetta
er víst betra svona — hafðu eng
ar áhyggjur af mér. Ég gref þetta
í kyrrþey ... Blóm afbeðin."
Hún horfði á eftir honum, með-
an hann gekk fyrir enda stöðu-
vatnsins og áleiðis til fjallsins.
Hún hafði samvizkubit. Auðvitað
myndi hann brátt jafna sig ...
Hann gæti aldrei staðizt góða og
indæla, en einbeitta stúlku, sem
ætlaði sér að klófesta hann ...
Það ■ myndi taka Jean hálft ár
eða svo .. .
Já, þau myndu verða mjög
hamingjusöm hjón, róleg, hóglíf,
löt og feit . . . En samt hafði hún
ofurlítið samvizkubit.
HÚN gekk heim að húsinu
gegnum garðinn. Hún var dauð-
þreytt, en ætlaði sér ekki að
fresta málinu. Bezt að ljúka því
af fyrir hádegisverð. Það yrði
seinasta sprengjan.
Foreldrar hennar sátu í borð-
stofunni. Lady Cameron leit upp
með gremjusvip.
„Judy, hvað ertu að gera hér?
Ég sagði, að þú ættir ekki að fara
á fætur.“
„Já, elskan.“
„Og þú hefur óhlýðnazt mér af
ráðnum hug?“
„Já, elskan. Ég fór út að labba.
Það var yndislegt eftir rigning-
una.“
„Það kemur ekki málinu við.
Ég sagði, að þú ættir ekki að
fara á fætur.“
„Já, elska<. Ég heyrði til þín.“
Sir James ræskti sig. „Þú hefð-
ir ekki átt að óhlýðnast móður
þinni, Judy.“
„Nei, það er satt. En ég gerði
það samt.“
„Jæja, hvað ætlaðirðu að segja,
barn?“
„Eg var að segja Charles upp.“
Það varð löng og óheillavæn-
leg þögn.
„Líkleg hefurðu gert rétt í því,“
sagði Sir James mildilega.
Judy leit á hann með þakklátu
augnaráði. Alltaf skildi hann
hana bezt. Hún þurfti aldrei að
eyða tímanum í útskýringar, þeg-
ar hann var annars vegar.
Lady Cameron var bálreið.
„Judy, ég veit ekki, hvað í ósköp-
unum hefur komið yfir þig! Það
er meira að segja búið að ákveða
brúðkaupsdaginn, og hvað eigum
við að gera við gjafirnar, sem
þér hafa verið sendar? ... Ham-
ingjan góða, og ég pantaði brúð-
arkökuna í morgun!“
„Ó, mamma mín, hvaða máli
skiptir það?“
„Hvaða máli? Nú, það skiptir
sannarlega miklu máli! Þetta er
hræðilegt, Judy. fmyndaðu þér
bara þau óþægindi, sem þú bakar
okkur öllum. Hvað heldurðu, að
ættfólkið segi? Og hvað þá vesal-
ings Charles, blessaður drengur-
inn!“
„Hann tók því mjög vel. Hann
jafnar sig fljótt. Ég ætla að gift-
ast Ian Macdonald."
„Þú ert gengin af vitinu, Judy,“
sagði Lady Cameron. „Þeim ná-
- 33
VIKA.N W. «bL