Vikan - 05.09.1963, Blaðsíða 8

I
Þeir
sáu fyrir
íandnámið og
komu víkinga. Þeir
fundu súlur Ingólfs
fyrir sunnan land og
fluttu Ibær á draugi
vestur fyrir heiði.
Þeim leizt vel á
Ingólf og helg-
uðu honum
Ibað land
er hann
lysti.
Hjörleif langt vestur í haf, en þeir Vífill kunnu betur til segla og vissu af ágætri
höfn sem beir náðu (Ingólfshöfða).
Vífill var kunnur suðurströnd landsins allri og þekkti þar voga alla og svo
vötnin. Fóru þeir Karli jafnan tveir saman vestur með landi og höfðu fengið drauga
'stytting úr drómetar, þ. e. úlfalda) af Krýsum og svo prjám (léttur skinnbátur).
Þá er Ingólfur hafði verið að Hjörleifshöfða einn vetur, en þangað fluttist hann
með farangur sinn og skip eftir vig Hjörleifs, fundu þeir Vífill aðra súlu hans
að landi komna en hina hvergi. Þar voru fyrir opnir sandar. Færðu þeir súlu þá
vestan allra vatna, vestur fyrir Ölvésósa, festu við armtré og reistu upp og jartein-
uðu Kristikross. Þeir voru menn kristnir. En þá Ingólfur frétti af þeim, að fundið
hefðu þeir aðra súlu hans, en hina hvergi, þá líkaði honum stórum illa tiltektir.
Hélt hann þá skipum sínum vestur með landi og inn í ósa og kallaði Arnarbæli,
þar, er hann lagðist með skip sín. Reisti Ingólfur skála að Arnarbæli, en aðrir
af liði hans höfðu skipin að skjóli. Voru þá með- Ingólfi konur þeirra Hjörleifs,
svo og skip hans. Ingólfur gekk á fellið, hvaðan bezt varð séð af. Honum leizt
landið gott, bæði gnóglegt og fagurt. Þar heitir síðan Ingólfsfell og er Ingólfur
heygður þar á fellinu. En þar, sem heitir að Reykjum bjó Ingólfur vé og setti
þar völvur tvær og fretti. Þar voru vötn heit og svo jörðin um kring. Lét Ingólfur
búa þar til gerði og færa niður sæði og melti þar kornið og hafði þar ölhitu. Heitti
hann á Æsi, þá Óðinn og Frey. Vötn voru heit, að eigi þurfti að elda. Er þar
Ölvé kallað og vötn þar við kennd. En það er af þeim Vífli að segja, að þeir hlupu
á priám og létu í haf tveir saman. Lintu þeir eigi fyrr en þeir tóku Suðureyjar.
Þar var þá fyrir frændfólk þeirra Ingólfs og svo Vífils. Sagði Vífill þeim Herjúlfi
og Steinúði innilega um för þeirra Ingólfs og svo um andlát Hjörleifs. Lofaði Vífill
landið mjög og bað Steinúði og svo Herjúlf upp að koma og hafa land með Ingólfi.
Þau höfðu þá bæði kristni tekið. Varð það að ráði. En þeir Vífill létu aftur í haf
það sama sumar og komu að landi við Krýsavík. En Krýsar höfðu þá séð allt fyrir.
Tóku þeir þá súlu Ingólfs og færðu á draugi og fluttu á landi vestur fyrir Reykja-
nes og allt þangað er heitir Reykjavík og reistu upp á hóli einum og gáfu nafnið
Arnarhvoll, en það land átti Vífill.
Það mun hafa vafizt fyrir mörgum að trúa því að hlutur, sem settur er í haf
suð-austur af íslandi ræki vestur með ströndinni fyrir Reykjanestangann og
upp á fjörur þar sem landkostir voru beztir. Hitt er mikið líklegra að öndvegis-
súlurnar hafi rekið einhversstaðar upp á suðurströndina og verið hreinlega fluttar
á þann stað sem Reykjavíkurborg stendur nú á.
Krýsar helguðu Ingólfi svo mikið land, er hann lysti og settu hann yfir það allt
og voru þá þar eftir í hvor annars vernd og forsjá og svo hans afkomendur. Krýsar
einir höfðu alla ströndina frá Reykjanesi til Ölvésósa og öll fjöll þar yfir. Þar
heitir Arnarnes, og víkin Arnarnesvík, er þeir Ingólfur geymdu skipa sinna. Vífill
fór utan á skipum Ingólfs, er eigi fór heill af holund, er hann ungur hlaut í
orrustu og deyddi hann ógamlan 49 ára eða árið 899.
g — VIIÍAN 36. tbl.