Vikan - 05.09.1963, Blaðsíða 30

NÝI LEIGJANDINN.
Framhald af bls. 29.
En samt var hundurinn ekki
það versta. Utvarpsfónninn var
miklu verri. Eva lék stöðugt á
hann ... þessar hræðilegu plöt-
ur ... og hún stillti hann eins
hátt og hægt var. Friðrik fannst
allt húsið hristast. Hann hélt
höndunum fyrir eyrun og reyndi
að lesa, en þessi hræðilega tón-
list smaug í gegnum allar hindr-
anir ... svamlaði inn í höfuð
hans og gerði honum alveg ó-
kleift að hugsa.
Hún gerir þetta viljandi, hugs-
aði hann. Aðeins til að stríða
mér. Ég þoli þetta ekki lengur.
Þegar hann að lokum hafði talið
í sig kjark til að fara niður, tók
hún hrifin á móti honum. —-
Kemurðu nú loksins niður til að
lyfta þér svolítið upp? sagði hún
glaðlega. — Það var fallega gert
af þér ...
Friðrik varð að stilla sig til að
geta haldið þessum hæverska
tónblæ, sem hann hafði lært að
nota. — Ég er ekki að koma í
heimsókn, sagði hann. ■— Ég er
að koma til að kvarta. Yfir út-
varpsfóninum. Hann truflar mig
við vinnu mína.
•—■ Ó, hvað! sagði Eva og setti
stút á munninn.
— Ég er að lesa, hélt Friðrik
áfram, — og ég þarf að hafa
vinnufrið.
—• En það gæti nú verið nota-
legt að fá svolitla tónlist með
vinnunni, mótmælti Eva. — Eða
ert þú kannski ekki söngelskur?
- - Jú, ég er söngelskur, sagði
Friðrik. — Ég er meira að segja
inum ... hún ætti það hreinlega
skilið, að henni yrði kastað út.
Nú hækkaði hún fóninn ennþá
meira, það heyrði hann, og reiði
hans óx. Ef hún hefði ekki verið
kvenmaður . . . að minnsta kosti
einhvers konar kvenmaður ...
hefði hann þegar hringt til hús-
varðarins. En fyrir mann, sem
hafði hlotið uppeldi eins og Frið-
rik, var það ekki auðvelt að
framkvæma róttækar aðgerðir,
þegar um konu var að ræða.
Karlmaður lætur aldrei til skar-
ar skríða gagnvart konu, hversu
lítilf jörleg kona, sem hún er ...
Og enn hafði hann ekki tæmt
hinn beiska bikar í botn, því að
þrem dögum síðar hélt Eva svo-
lítið samkvæmi ... og slíkt og
þvílíkt samkvæmi hafði aldrei
þekktzt í hinu ágæta tveggja hæða
húsi. Friðrik hafði það á tilfinn-
ingunni að gestirnir gerðu sitt
ýtrasta til að mölbrjóta alla
íbúðina niður. Þeir hrópuðu,
sungu og dönsuðu ... og annað
kastið virtist næstum eins og
þeir reyndu að sparka út úr
veggjunum.
Klukkan var eitt að nóttu,
þegar hringt var dyrabjöllunni
hjá Friðrik. Það var löng og hvell
hringing og Friðrik flýtti sér
að ná í sloppinn sinn og inni-
skóna, til að geta opnað. Slag-
andi ungur maður með pappírs-
hatt á höfði stóð við dyrnar og
hallaði sér upp að dyrakarmin-
um. Þegar hann kom auga á
Friðrik í dyrunum, kallaði hann
glaðlega: — Halló, halló!
— Hver eruð þér? spurði
Friðrik undrandi.
— Hansimann, sagði slangr-
andi maðurinn. — Ég heiti Hansi-
mann. Og þú ert Friðrik ... er
gott af að taka þátt í glaðlegu
félagslífi. Og ég skal segja þér
það ... og Hansimann blikkaði
hann eins og í trúnaði ... Þeir
eru áreiðanlega ekki allir, sem
fá slíkan vitnisburð hjá Evu.
Slík og þvílík frekja gerði
Friðrik alveg mállausan.
— Já ... ég skil það, sagði
Hansimann hrærður. — Þú ert
auðvitað svo hrærður að þú mátt
ekki mæla og finnur ekki orð
til að lýsa ,tilfinningum þínum
og þakklæti. Já, já . . . það hefði
ég einnig orðið í þínum sporum,
en hugsaðu ekki um það núna.
Náðu nú í smókinginn þinn og
komdu niður til okkar.
— Mér dettur ekki í hug, sagði
Friðrik í ísköldum tón ... að ná
í hvorki eitt eða neitt ... eins og
þér segið. Þvert á móti ætla ég
mér að fara í rúmið núna. Og
ég vildi biðja yður að skila
kveðju frá mér til Evu og fá
hana til að hætta þessu ... sam-
kvæmi. Ég þarf að fara snemma
á fætur í fyrramálið.
— Það þurfum við öll að gera,
sagði Hansimann.
— ... og ég þarf að sofa, sagði
Friðrik og skellti hurðinni beint
fyrir framan nefið á slangrandi
manninum.
EVA hélt þrjú slík samkvæmi
og Friðrik kvartaði þrisvar sinn-
um við hana yfir þeim, án þess
að það hefði nokkur sjáanleg á-
hrif á hana. í neyð sinni ákvað
hann loksins að taka upp barátt-
una á áhrifameiri hátt. Ef hún
vildi stríð, skyldi hún sannarlega
fá stríð. Ef hún hefði í huga að
halda fyrir honum vöku, skyldi
hann sannarlega sjá til þess að
þeir sungu og kölluðu, stöppuðu
fótunum, bönkuðu og hoppuðu
og héldu hljómleika með alls
konar eldhúsáhöldum ... og
klukkan 3% um morguninn duttu
þeir allir fimm út af hver í sinn
stól, alveg uppgefnir.
Þegar Friðrik mætti Evu dag-
inn eftir, heilsaði hún honum
glaðlega.
— Skemmtuð þið ykkur vel í
gærkvöldi? spurði hún.
— Við höfum þá haldið fyrir
þér vöku? spurði Friðrik ákafur.
Nei, sagði Eva hlæjandi — ég
svaf ágætlega. Svolítill hávaði
gerir mér ekki neitt.
Eftir þetta var Friðrik að því
kominn að gefast upp. Hann
hafði reynt að nota hennar eigin
vopn gegn henni ... en ekkert
dugði. Og þó ... hversu vonlaus
sem staða hans virtist vera ...
þá var þó það versta eftir. Tveim
kvöldum eftir að hann hafði
haldið sitt „samkvæmi“, var
hringt dyrabjöllunni hjá hon-
um. Alvarlegur maður á fertugs-
aldri stóð við dyrnar.
— Eruð þér Friðrik Hemming-
sen? Friðrik varð að viðureknna
að svo væri.
— Nafn mitt er Haraldur Han-
sen. Ég er húsvörðurinn. Ég er
hræddur um að ég verði að tala
svolítið við yður.
Eva, hugsaði Friðrik. Hinir
íbúarnir hafa kvartað yfir Evu,
og nú vill húsvörðurinn vita,
hvað mér finnst um málið.
En málið fjallaði ekki um Evu.
— Komið hafa fram nokkrar
ákærur á yður, sagði húsvörð-
urinn. — Alvarlegar kvartanir.
Þér hafið á grófasta hátt raskað
heimilisfriði og næturró annarra
mjög söngelskur. En þessi hljóð
... eða óhljóð, sem koma frá
þessari íbúð, eiga ekkert skylt við
hljómlist. Ég fer þess fastlega á
leit við þig að þú lækkir grammó-
fóninn að miklum mun, ef þú
endilega þarft að vera að leika
á hann.
Þau stóðu og litu kuldalega
hvort á annað. ■— Jahá, sagði
Eva að lokum. — Þú ert þá
svona! En ég get sagt þér að ég
leik eins hátt á grammófóninn
og eins oft og ég vil ... ég geri
yfirleitt það, sem mér hentar
bezt í minni eigin íbúð. Þú skalt
vita það!
Síðan var hurðinni skellt á
nefið á Friðrik, sem gekk upp
til sín bæði æstur og reiður.
Hann gæti klagað fyrir húsverð-
það ekki? Vakti ég þig?
— Hvort þér hafið vakið mig?
leyfði Friðrik sér að segja mein-
yrtur. — Þér virðist hafa það álit
að hægt sé að sofa í þessum
hávaða frá ibúðinni fyrir neð-
an ...
— Það er gott, ágætt, sagði
Hansimann og kinkaði íbygginn
kolli ... — þá hef ég sem sagt
ekki vakið þig. En reyndu nú að
fá lánað bros til að láta á var-
irnar á þér, því að ég hef gleði-
frétt að færa þér. Þér er boðið
í samkvæmi. Það er Eva, sem
hefur sent mig hingað upp.
Farðu upp og fáðu Friðrik hing-
að niður, sagði hún við mig.
Friðrik er ágætur og mjög
skemmtilegur strákur, sem býr
hérna fyrir ofan, og hann hefur
hann héldi einnig vöku fyrir
henni. Og þá skyldi fólk sjá,
hvort þeirra gæfist fyrr upp.
Hann bauð fjórum vinum sín-
um upp til sín eitt kvöldið, eftir
að hafa hugsað út heljarmikla
áætlun. Það voru fjórir alvar-
legir og hugsandi ungir menn,
sem allir höfðu sömu skoðanir
á hlutunum og Friðrik.
— Aðalverkefnið er að fram-
kalla eins mikinn hávaða og unnt
er, útskýrði Friðrik fyrir þeim.
— Ómennið þarna niðri skal fá
að vita, hvað það er að haldið
sé fyrir manni vöku heila nótt.
Þetta varð alveg einstakur við-
burður. Fimm alvarlegir ungir
menn kepptust við að framkalla
eins mikinn hávaða og þeim var
unnt, sjálfum sér til engrar gleði,
íbúa hússins.
— Ég! stamaði Friðrik.
— Fyrir tveim kvöldum, hélt
húsvörðurinn áfram, — eigið þér
að hafa haldið hljómleika með
pottlokum, sparkað í veggina og
gólfið og orsakað svo mikinn
hávaða að hann heyrðist í ná-
grannahúsunum. Þér hljótið þó
að skilja, hr. Hemmingsen, að
svona nokkuð getur ekki gengið.
— Er það Eva, sem hefur
kvartað? spurði Friðrik.
— Eva.
— Já ... unga stúlkan, sem
býr hérna fyrir neðan?
Húsvörðurinn hristi höfuðið.
— Hún hefur ekki sagt eitt ein-
asta orð. Kvörtunin kom frá hin-
um íbúunum. Húsvörðurinn
gQ — VIKAN 36. tbl.